Nou gelijk maar een heel bevalling verhaal zo ;)
Mijn vliezen braken bij 37+3 op de informatie avond van de VK in het ziekenhuis (die was daar ivm ruimtegebrek). Het praatje was afgelopen en ik sta op en het begint te stromen. Mijn vriend dacht eerst dat ik een grapje maakte haha en kreeg daarna een beetje paniek (huis moest nog schoon, hij was nog bezig met de box schilderen en hij had een paar belangrijke werkafspraken met mensen uit het buitenland, etc).
Voor vriend zijn gemoedsrust moest ik de gebroken vliezen gelijk even gaan melden bij de VK’s van het praatje. Nadat ze uitgelachen waren heeft een VK op een behandelkamer even gecheckt of zoon volledig in gedaald was. Dat was zo dus we mochten naar huis en afwachten of er iets op gang zou komen. Ze zou eind van de volgende dag even bellen als ik me niet eerder gemeld had.
Volgende dag gebeurde er niks, en begin vd avons werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. ‘s Avonds moest ik op controle komen en heb ik 2u aan de ctg monitor gehangen. Ging allemaal prima, maar 1x was er even paniek. Monitor liet een dip zien in hartslag van zoon blijkbaar en het gordijntje werd ineens door 3 artsen weggerukt, ik moest op mijn zij liggen en werd getoucheerd. Toen deed een arts de uitspraak richting collega: ‘we zijn hem kwijt’. Ik ving dit maar half bewust op door alle consternatie en was dit nog aan het processen (ik dacht aan het klassieke pieeeeeeeep *flatline* van de film) toen gelukkig al gelijk duidelijk werd dat het ging over dat ze hem op de monitor even kwijt waren doordat het registratiekastje was verschoven. Baha echt ongelukkige woordkeuze dus. Dip leek verder eenmalig, of kastje had mogelijk mijn hartslag geregistreerd.
Weer naar huis en volgende middag om 12u weer terugkomen. Weeën kwam toen licht op gang ook. Weer echt lang aan de ctg gehangen. Hartslag was heel steady, maar te steady eigenlijk. Hij liet geen variatie door beweging zien. Alles bij elkaar wilden ze me gelijk houden en inleiden.
Rond half 3 lag ik op een beval kamer aan de opwekkers. Heel snel heftige rugweeen maar ontsluiting vorderde niet echt. Zoon werd door bloedtesten via krasjes op hoofd in de gaten gehouden. Tijdens de derde test om 21 uur werden zijn scores echt minder. Hij moest eigenlijk binnen een half uur wel geboren gaan worden en dat ging natuurlijk niet lukken dus het werd uiteindelijk een keizersnede. Om 22.23 was hij er.
Ik vond het vet interessant en bijzonder allemaal die hele ziekenhuiservaring en kijk er heel positief op terug