Ik vind het wel vervelend als anderen zich ongevraagd met onze opvoeding bemoeien, maar leg het zo naast me neer als het van vreemden komt of ik geef het even aan als het door familie of vrienden wordt gezegd. Man en ik hebben altijd al veel gepraat en nagedacht over de opvoeding en deden en doen alles behoorlijk bewust, dus dan heb ik echt geen boodschap aan opmerkingen als: ‘zo, wat heb jij een strenge mama zeg’ (cb-arts tegen mijn kind van net 1 omdat ik hem nog geen diksap gaf
) of ‘laat maar huilen, anders redt ie het nooit in het leger’ (stiefvader over mijn halfjaar oude baby)
.
Als ouders van een kind dat ‘anders’ is krijgen we al helemaal een steeds dikkere huid. Iedereen heeft een mening, maar het zal allemaal wel. Buiten hij zelf zijn wij en zijn juf degenen die het beste weten wat hij op dagelijkse basis doormaakt en nodig heeft. We overleggen veel met elkaar, zoeken hulp en advies als we het nodig hebben, maar dat hoeft dan niet van vreemden in het winkelcentrum te komen.
En eerlijk gezegd ook niet van mensen die dichterbij ons staan, tenzij ik er expliciet om vraag.
Vice versa hou ik ook mijn mening (die ik echt wel heb) voor me over andermans opvoeding (met name die van mijn zus is min of meer het tegenovergestelde van het onze) tenzij er om wordt gevraagd.
Je doet het toch nooit voor iedereen goed, onze opvoeding wordt door een vriendin van mij vaak als behoorlijk ‘los’ beschouwd, terwijl mijn zus het echt spartaans vindt.