Nogmaals het biechtje met een lange relatie en twijfels.

Inmiddels heb ik voor mezelf eigenlijk de knoop wel doorgehakt (en in mijn hart heb ik dat denk ik al veel eerder gedaan…maar nu mijn hoofd nog). Afgelopen week was hij de hele week weg voor zijn werk in het buitenland, en ik vond het geweldig. De sfeer thuis was ontspannen, geen gevoel dat ik op eieren moest lopen, geen irritaties. Bij thuiskomst voelde ik me vooral teleurgesteld dat de week afgelopen was, dat zegt genoeg.

In deze week heb ik ook de tijd genomen om met mijn moeder te praten en haar voor het eerst verteld over mijn twijfels en gevoelens. Ze schrok ervan en gaf ook aan dat ze het volledig begrijpt als ik hier niet mee door wil gaan, zo’n liefdeloos leven. Fijn dat ze me begrijpt, dat vind ik ook echt belangrijk.

Ik moet dus het gesprek aangaan. Hij is echter teruggekomen met Corona en ligt nu op zolder. En donderdag gaan we op vakantie met de kinderen. En nu weet ik niet wat ik moet doen: voor de vakantie aangeven dat ik niet meer wil en kan, dan op vakantie gaan en hopelijk samen in ieder geval kunnen praten over hoe we dit gaan doen.
Of na de vakantie, maar dan moet ik dus nog twee weken zwijgen terwijl ik eigenlijk echt die knoop door moet hakken.
Wat zouden jullie doen?

En waar ik het meeste tegenop zie: hoe moet ik in vredesnaam aan woonruimte komen?? Hij zou het huis in zijn eentje kunnen dragen denk ik, ik zeker niet. Dat betekent dat ik weg moet…in de huidige woningmarkt. Geen idee hoe ik dat moet aanpakken. Waar begin je?

Als ik over kon doen had ik me direct ingeschreven voor een huurwoning, gewoon voor de zekerheid, toen we hier net kwamen wonen. Maar helaas is dat te laat.

Ik zie overal zo tegenop! En tegelijkertijd voel in aan alles dat het moet 😭

Ik weet niet hoe ziek hij nu is, maar ik zou het hem vertellen zodra hij opgeknapt is. De hele vakantie mooi weer spelen zou ik niet doen. Misschien juist mooi om op vakantie samen alles door te spreken?

Wat rot Biechtje. Maar dat je voelt dat dit onvermijdelijk was zegt denk ik wel genoeg.
Heel veel sterkte met het gesprek.

Wat rot! Sterkte met je keus maken wanneer het te vertellen.

Ik zou eerst uitzoeken hoeveel je huidige huis waard is, dan weet je welke overwaarde je hebt. Jij hebt recht op de helft, tenzij het huis door hem gekocht is... hypotheekadviseur vragen hoeveel hypotheek je kunt krijgen en dan alle alerts aanzetten bij funda en makelaars in jouw buurt, en continue reageren, bezichtigen en als je denkt 'ja' een bod uitbrengen. Ik heb denk ik wel 25 woningen bekeken en opeens was het raak.

Bedankt Jip! Ik weet toevallig dat er 130k overwaarde op ons huis zit…ik neem aan dat dat betekent dat ik daar de helft van krijg als hij me uitkoopt, klopt dat?

Ik denk dat ik met mijn eigen salaris maximaal 2 ton hypotheek kan krijgen. Dus dat wordt al best lastig in deze regio 😒 (midden Nederland).

En dan moet ik nog maar afwachten of hij in zijn eentje die hypotheek kan dragen als hij het bedrag om me uit te kopen moet bijlenen. Ik hoop het voor de kinderen vooral wel. Dat ze dit huis in ieder geval gedeeltelijk als thuis kunnen behouden.

Hebben jullie al veel afgelost? Want van de aflossing is natuurlijk ook de helft van jou. Als de overwaarde 130k is en jullie hebben al 100k afgelost, dan kost het hem 230/2 = 115k.

Voor ruim 3k kun je misschien een mooi en praktisch appartement kopen in het midden van het land?

Ik denk er de laatste tijd steeds vaker aan of het niet beter is dat mijn partner en ik uit elkaar gaan. Ik voel me regelmatig diep ongelukkig. Geen behoefte om over de details uit te weiden. We hebben twee jonge kinderen en ik wil een scheiding helemaal niet voor mijn kinderen. Ik heb dit nog nooit uitgesproken en niemand weet dat ik me zo voel en hierover nadenk. Voel me daardoor eenzaam met mijn gedachtes.

Wat ontzettend verdrietig voor je Biechtje. Waar komen die gevoelens vandaan? Kan je dit met je partner bespreken? Sterkte. 🌹

Bedankt voor je reactie. Dat ik overweeg uit elkaar te willen gaan heb ik niet besproken met mijn partner. Wel heb ik aangegeven hoe ik me soms voel (niet goed) en wat ik niet leuk vind gaan. Hij wuift het weg, zegt letterlijk dat het niet waar is dat ik me niet goed voel en het gesprek eindigt altijd bij dat ik zelf de veroorzaker ben eigenlijk (in zijn ogen). Hij laat me gerust een halve dag huilen zonder erop in te gaan of gaat gewoon weg als ik in tranen ben. Een keer een knuffel of een goed gesprek zit er niet in. Dat maakt ook dat ik steeds meer de behoefte voel de handdoek maar in de ring te gooien. Er zal anders niks veranderen en ik zal me rot blijven voelen.

Poe wat heftig en naar voor je, sterkte

Hebben jullie relatietherapie al overwogen of besproken? Het klinkt niet alsof jullie in een houdbare situatie zitten zoals het nu gaat, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je alles geprobeerd wilt hebben.

Komt het je rot voelen ook echt door je relatie? Of zijn er andere factoren waardoor jij je slecht voelt en heeft dat weer effect op je relatie?

Niet alleen door de relatie. Er spelen ook wel andere dingen die een weerslag hebben op de relatie. We hebben vanavond lang gepraat. Een hoop verwijten en dat we maar beter uit elkaar kunnen gaan maar het gesprek boog uiteindelijk wel naar een iets beter gesprek en hoe we dingen anders kunnen aanpakken. Mijn vertrouwen in de relatie ligt nog altijd op een dieptepunt maar dit was in ieder geval wel een beter gesprek dan we in tijden hebben gehad.

Bedankt dat jullie even naar me geluisterd hebben. Doet me heel veel ❤️

Heftig Biechtje maar goed dat jullie een gesprek hebben gehad. Hopelijk hebben jullie naar elkaar kunnen luisteren en kan alles nu even bezinken. Sterkte.

Relatietherapie?

Ik heb even jullie visie nodig want ik weet het even niet meer.

Mijn ex-vriend en ik zijn sinds 4 maand uit elkaar na een relatie van 12 jaar. We zijn uit elkaar gegaan omdat we elkaar uit het oog verloren waren maar ook onszelf. Daarnaast speelden er nog een aantal punten meer mee zoals dat hij in de eerste jaren van onze relatie een paar keer is vreemdgegaan (alleen zoenen) waardoor mijn vertrouwen weg was en bleef. Issues uit zijn verleden wat hij niet verwerkt heeft. Zelf kan ik heel pittig zijn (type schreeuwen en met spullen gooien) tevens ben ik een ramp met geld en ik trek je aan en stoot je af. Voor al die punten heb ik hulp gezocht (POH) en ik ben doorgestuurd naar een instantie maar voordat ik daar terecht kan zijn we ongeveer een half jaar verder want er is een wachtlijst. POH mag geen diagnoses stellen maar ze vermoedt ADHD of Borderline, in beide herken ik wel veel. Mijn ex-vriend start over een paar weken met hulp om ook aan dingen te werken.

Hij woont in het huis waar we samen woonden en ik woon tijdelijk weer bij mijn ouders. De eerste 2 maand waren heel stormachtig want we gingen beide door verschillende emoties heen, langs elkaar en het was een stressvolle nare periode. Daarna hebben we beide een paar keer met iemand gedate maar we vonden het beide niets en beseften toen dat we elkaar missen. We hebben nu sinds een paar weken weer app contact en we hebben 3x afgesproken. Veel gepraat en dat is best zwaar maar naast de zware gesprekken hebben we het ook weer (sinds jaren) leuk/gezellig samen. We hebben beiden nog heel veel gevoel voor elkaar en de aantrekkingskracht is ook nog aanwezig. We zijn niet samen en we willen zien wat er nog in zit en of het nog kan werken. We hebben veel om aan te werken, zowel aan onszelf als aan wat er mis ging tijdens onze relatie.

Wat is jullie advies?
Ik vind het enorm lastig want enerzijds wil ik heel graag weer met hem ‘daten’ want hij is nog steeds de leukste en hoop ik dat we alsnog een toekomst hebben samen. Anderzijds ben ik heel bang om gekwetst te worden en als het uiteindelijk niet werkt dat ik dan mijn tijd aan het verdoen ben. We zijn trouwens beide 35 en er zijn geen kinderen in het spel.

Zijn jullie al eens in relatie therapie geweest?
Als je echt het gevoel hebt dat je het misschien weer samen wil proberen omdat het goed voelt is dat misschien een optie? Zodat je beide niet weer in oude patronen valt.
Gekwetst worden kan helaas altijd, wat de keuze ook gaat zijn. En tijd verdoen is wel een lastige dan idd, althans als er ook nog een kinderwens is speelt dat dan mss ook mee?

Heb je liever spijt dat het toch niet lukt tussen jullie maar wel dit nog geprobeerd te hebben of spijt dat jullie het niet geprobeerd hebben en er altijd een gevoel blijft “wat nou als…”

Lastig…

We hebben nog nooit relatietherapie gehad, dat is wel eens ter sprake gekomen maar dat hebben we nooit doorgezet. Voor nu gaan we waarschijnlijk de komende paar maanden kijken hoe het loopt, en mochten we beide verder met elkaar willen dan kunnen we altijd nog therapie opstarten. Eerst maar eens kijken of ik hem over een maand nog steeds de allerleukste vind én dat het nog steeds zo leuk en gezellig is.

Heb je een kinderwens?

Mijn huwelijk stelt niets meer voor.
We hebben geen ruzie maar de koek lijkt wel op.
We praten weinig, we vrijen nooit meer (al een jaar niet meer) en hebben geen gezamenlijke hobby's.
Maar we hebben wel 2 kinderen waarvan 1 met extra zorg, dat is zwaar.
Ik weet niet wat ik met dit bericht wil, ik denk gewoon even hardop zeggen.
Mijn man vindt het overigens prima zo en ik ergens ook wel maar mis toch iets.
Ik weet ook niet hoe we het kunnen veranderen aangezien een kind veel tijd en aandacht vraagt waardoor wij bijna geen tijd hebben voor ons 2. Een oppas gaat daardoor ook niet zo makkelijk. We kunnen niet familie vragen en een tiener gaat ook niet. In de avond is man ook moe na het werken en kijkt alleen tv, zelfs een spelletje is teveel gevraagd.

Voor een deel wel herkenbaar (geweest) hoor Biechtje. Ik heb me ook wel afgevraagd of dit niet gewoon de levensfase is waar we in zitten (onderschat de invloed van afgelopen corona jaren daarin ook niet), druk, moe, veel met de kinderen bezig ipv met jezelf en jullie zelf.
Maar uiteindelijk voel je zelf denk ik het beste of de basis nog goed is, of je/jullie nog voelen wat je van oorsprong voelde. Wat de basis is van jullie relatie en of dat nog goed voelt. Wij voelden dat uiteindelijk wel en als ik twijfel ga ik terug naar dat gevoel.
Wat zou je willen veranderen? En dat je man vindt dat er niets hoeft te veranderen betekent dat niet dat dat dan maar het standpunt is wat je beide in moet nemen. Geven en nemen, dus ook begrip hebben dat hij het misschien sneller oké vindt zo maar jij niet. Daarvoor mag hij best ook even uit zijn comfort zone beetje naar jouw behoeften toe. Kijk of er iets is waar je samen wat energie van krijgt. Hoeft niets groots, idd een spelletje of iets thuis samen doen. Oké dit is echt mega nerdy en suf maar wij spelen sinds kort wel eens samen een spelletje golf op de spelcomputer. Maar stiekem vinden we dat dus allebei heel lekker ontspannend en rustig en toch ook nog gezellig samen iets doen thuis. (can't believe I just confessed this. 😁).

Lastig hoor. Sterkte ook met je kind. Klinkt als een extra factor hierin.

Hier spelen we graag ticket to ride, Marin ;)

Biechtje, ik denk dat ik zou beginnen samen toch momenten plannen dat jullie samen zijn. Gewoon zonder schermen, telefoons, etc. Dit kan ook als de kinderen op bed liggen. Al plan je een half uur en dat jullie vertellen over jullie dag. En misschien toch eens kijken naar dagjes met zijn viertjes, aangezien oppas moeilijk is. Gewoon eens samen lunchen en idd weer schermen en telefoons uit. Op die manier eens kijken of je elkaar terug kan vinden als partners, ook romantisch gezien.

Ik ben verliefd. En hij is veel ouder als mij. En het is wederzijds. Wat nu?

Hoeveel ouder is hij dan? Verliefdheid is verder heerlijk ❤️