Toevallig moest ik daar ook aan denken vandeweek...

Hij zit nog steeds vast maar de 9 maanden zijn inmiddels bijna voorbij en ik ben heel benieuwd hoe dan verder. Met zijn familie heb ik verder geen contact. Zelf heeft hij aan het begin van zijn detentie 1x met de oudste gebeld en verder ook geen contact vanuit hem.
De kinderen zijn echt een stuk rustiger, net name met de oudste gaat het gewoon zoveel beter. Maar hij mist zijn zijn vader wel en nu met de Einddatum in zicht ( 1 dag voor de verjaardag van de oudste) komt er wel weer wat meer onrust. Hij is inmiddels ook aangemeld voor een breed onderzoek omdat ze met speltherapie niet verder komen.

De gezinsvoogd stuurt nog steeds wel aan op omgang maar ziet nu ook wel dat het nu veel beter gaat. Zelf zijn ze ook benieuwd hoe het straks loopt. Het is natuurlijk ook gewoon erg afhankelijk van ex, wat wil hij, zijn er afspraken met hem te maken en gaat hij zich daaraan houden etc.

Biechtje die aan scheiden denkt, hoe voel je je nu? Kijk even op toeslagen.nl, daar kun je met een rekenhulp zien wat je aan toeslagen enzo kunt krijgen. Verder zou ik ook open kaart spelen met hem. Wat vindt hij ervan dat jij met deze gedachte loopt? En veranderd dat nog iets? Weet hij dat je die opmerkingen denigrerend vindt? Wil hij er samen met jou voor vechten en wellicht inderdaad in relatietherapie?

Ik heb even getwijfeld in welke pijler deze biecht het beste past, maar het gaat over de relatie met mijn moeder, dus heb voor deze gekozen. Hij mag verplaatst worden als dat beter past!

Mijn zus is altijd het lievelingetje geweest van mijn moeder. Van jongs af aan werd zij al voorgetrokken, mocht ze meer, kreeg ze meer, etc. Als we ruzie hadden, was het altijd mijn schuld. Zij kreeg altijd nieuwe kleding als ze dat wilde, ik kreeg haar afdankertjes. Zij kreeg zakgeld toen ze ging studeren, ik niet. Uiteindelijk is het meerdere keren tot confrontaties gekomen en ben ik op mijn 17e op kamers gegaan om te studeren, omdat thuis wonen niet meer ging (en mijn ouders haar kant kozen, dus moest ik ermee dealen of op mezelf gaan wonen). Er is jaren minimaal contact geweest, ook omdat ik ver weg ben gaan wonen.
Inmiddels heeft mijn zus 2 kinderen gekregen. Mijn moeder heeft altijd geroepen dat ze absoluut niet wilde oppassen, maar toen mijn zus zwanger bleek, heeft ze dat principe direct overboord gezet. Ik woonde toen ver weg en was nog lang niet toe aan kinderen, dus oppassen bij mij was totaal niet aan de orde. Mijn moeder past dus al 6 jaar 1 vaste dag per week op bij mijn zus en daarnaast vaak nog extra dagen of weekenden. Nu ben ik ook zwanger en inmiddels woon ik in dezelfde plaats als mijn zus, dus niet meer ver weg. Mijn moeder zegt dat ze ook bij mij wil oppassen, maar uit haar acties blijkt toch wat anders. Iedere keer begint ze erover dat ze zo weinig tijd heeft voor zichzelf, dat het niet uitkomt met haar werk en de opvang van de kinderen van mijn zus, etc. Het duurt nog een paar maanden, maar ik wil zo langzamerhand toch wel zekerheid en de opvang plannen, maar ze hakt maar geen knoop door. Ik heb het idee dat ze het eigenlijk niet wil. Naar mijn idee zou ze mijn kind ook tegelijk met de kinderen van mijn zus kunnen opvangen (dan heeft ze er 3 tegelijk), maar dat wil ze niet. Stoppen met oppassen bij mijn zus wil ze ook niet (mijn zus zou dan voor die dag BSO moeten regelen).

Nu weet ik niet zo goed wat ik hiermee moet. Ergens denk ik; als je er geen zin in hebt, dan regel ik wel een extra dag opvang. Dat kost me dan wel 150 euro per maand en dat doet me pijn; niet per se om het financiële, maar omdat mijn zus altijd financieel heel erg is voorgetrokken en dit dan nóg een keer een flink financieel verschil maakt. Tegelijk vind ik het ook lastig om te gaan met het gevoel dat mijn kind blijkbaar nu al minder belangrijk is dan de kinderen van mijn zus.
Ik heb dit toen ik net zwanger was besproken met mijn man en gezegd dat zodra ik verschil in behandeling van de kleinkinderen zou merken, ik zou overwegen om het contact grotendeels te verbreken. Dat ík dat als kind heb gevoeld is al erg genoeg, ik wil niet dat mijn kind(eren) ook het gevoel krijgen minder belangrijk te zijn. Maar nu het zo ver is, weet ik niet hoe ik dit het beste aan kan pakken.

Heeft iemand soortgelijke ervaring of tips?

Wat rot biechtje. Ik kan alleen maar vanuit mijn eigen kaders antwoorden, maar ik zou je erop voorbereiden dat dit gevoel alleen maar erger wordt als je baby er is. Voor jezelf kun je dingen misschien nog wel naast je neerleggen. Maar als het om je baby gaat komt er een vreselijke beschermdrang naar boven en als het ook maar neigt naar ongelijkheid ga je het voelen. Dus dat gaat zeker voorkomen.

Misschien kun je nog een keer een gesprek aangaan en duidelijk aangeven dat je wil weten waar je aan toe bent omdat je anders iets anders moet regelen. Kan ze die duidelijkheid niet geven, dan kan je een conclusie trekken en zelf opvang regelen. Heel eerlijk zou ik het gesprek al niet eens aan gaan en het zelf gaan regelen. Maar dat is ook vooral omdat ik met zo’n wankele relatie dit in het geheel niet zou willen aangaan en liever kies voor zekerheid van de opvang.

Mijn situatie is zeker niet vergelijkbaar met die van jou maar wat bij mij wel heeft geholpen is de situatie accepteren. Mijn moeder ziet de kinderen van mijn zus 3 keer per week en die van mij misschien eens in de 3 weken. Dat doet pijn. Maar ik weet wel dat ze van mij en mijn dochter houdt en ergens doet ze het ook niet expres. In ieder geval niet om bewust te kwetsen of pijn te doen. Nu ik dat heb geaccepteerd kan ik het vaak veel beter hebben.

Biechtje wat vervelend voor je dat je moeder je zo'n naar gevoel geeft.
Ik zou de confrontatie met je moeder aan gaan. Niet over het verleden en ook niet over de extra kosten als je zelf opvang moet regelen, maar puur alleen over het feit dat je zekerheid nodig hebt of ze gaat oppassen of niet. Ik zou het zo neutraal mogelijk brengen: beide antwoorden zijn goed, maar je hebt een antwoord nodig. Probeer de emotie eruit te halen, zodat je niet straks met een probleem zit.

Zodra je je antwoord hebt kun je bedenken wat je met de emotie wilt doen. Ik denk als je de emotie er niet uit haalt er zaken door elkaar heen gaan lopen.

Dit hoeft niet per se te maken te hebben met de band tussen jou en je moeder. Ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment weer meer vrijheid wil als je al 6 jaar een vaste dag oppast.

Zij is ook 6 jaar ouder geworden in de tussentijd en oppassen op een baby is iets totaal anders dan een middagje op basisschoolkinderen.

Ik merk dit aan mijn schoonvader ook. Hij heeft het jarenlang met plezier gedaan, maar zit er niet bepaald op te wachten om nu nog een ronde van 6/7 jaar aan te gaan met een baby (en daarna waarschijnlijk weer een baby en peuter) en dat snap ik best. Hij loopt tegen de 70, terwijl hij eerst begin 60 was. Hoe is dat bij jouw moeder? Hoe staat je vader erin?

Sadie, mijn ouders zijn allebei gelukkig nog erg gezond en fit. Ze ondernemen veel en vinden het oppassen helemaal niet zwaar (vandaar dat ze ook vaak in het weekend nog extra oppassen). Mijn vader werkt fulltime en hij kan dus doordeweeks niet oppassen, daarom heb ik hem verder niet genoemd.
Mijn moeder blijft wel een dag oppassen bij mijn zus (de jongste gaat nog niet naar school, binnen nu en 1,5 jaar wel).

Eigenlijk is mijn punt dus dat als mijn moeder maar 1 dag per week wil oppassen (wat natuurlijk kan), waarom ze dan na 6 jaar bij mijn zus nu niet een keer voor mij kan kiezen. Het voelt ergens niet fijn dat ik nu eventueel een dag extra opvang moet regelen wat ook ten koste gaat van de band die mijn ouders opbouwen met mijn kind, terwijl ze al 6 jaar zonder problemen minstens 1 dag per week klaarstaat voor mijn zus. Die behandeling voelt gewoon oneerlijk. Ik kan me daar wel overheen zetten (ik ben het immers gewend), maar ik weet niet of ik dat wil voor mijn kind. Het voelt toch een beetje alsof mijn kind dan op de tweede plek komt.

Carra en Max; bedankt voor jullie antwoorden. Ik heb al een paar keer benoemd dat de tijd dringt om een keuze te maken, maar mijn moeder is afhankelijk van haar werkgever. Ze wil minder gaan werken om bij mij te kunnen oppassen, maar er is een groot tekort op haar afdeling en ze voelt daardoor ook loyaliteit naar haar werkgever (wat ik wel snap, maar contractueel mag ze gewoon minder werken). Ik zal het binnenkort weer eens benoemen!

Weg

Juridisch gezien staat hij in zijn recht denk ik. Maar dat het bovenal heel kinderachtig is (en waarschijnlijk een loos dreigement), dat staat buiten kijf.

Je zegt dat je ex er is blijven wonen maar staat dit ook al op papier? Of was het huis sowieso niet van jou? Heb je spullen van hem of van jullie samen meegenomen? Ik denk dat het een beetje daar vanaf hangt hoe of wat. Maar goed, persoonlijk zou ik denken kom maar dan kan ik gelijk melden wat hij allemaal naar me stuurt en uitleggen dat het in het belang van mijn eigen veiligheid is geweest dat ik mijn spullen op deze manier heb teruggehaald. Er zal ongetwijfeld geen gevangenisstraf van 20 jaar op staan. Wat betreft die berichtjes zou ik hem of blokkeren of een ander nummer nemen. En als hij je dan nog lastig valt zou ik daar zeker een melding van maken bij de politie.

Hij heeft toch zijn sleutels aan jou gegeven? Dan heeft hij toch soort van stilzwijgende toestemming gegeven dat jij zijn huis in kan? Ik vermoed dat het meer dreigen is dan dat hij daadwerkelijk iets kan doen. En ik gok dat de politie ook wel inziet dat dit gaat om een relatiebreuk. Ze zullen wel meer van dergelijke gekke sprongen meemaken..

Lady: Zelf verwacht ik ook dat het een loos dreigement is maar je weet het nooit bij hem. En ik wil niet het risico lopen dat ik een aangifte krijg, staat een hoge boete op zag ik al.

DronkenTaart: Ja, ik sta niet meer ingeschreven op zijn adres. Maar ik zit er eerlijk gezegd ook niet op te wachten dat dit een heel drama word, we zijn namelijk niet getrouwd, geen kinderen samen etc en ik wil het afronden. Ik ga hem zeker blokkeren maar als ik dat nu ga doen ben ik bang dat hij helemaal doordraait.

Tabbie: Dus eigenlijk zeg je dat hij zoveel kan dreigen als hij wil maar dat hij er feitelijk niet zoveel mee kan?

Oh joh, hier zou ik me niet zo druk over maken hoor. Je moet de woning wederrechtelijk (in strijd met het recht) zijn binnengegaan. Jullie hebben een relatie gehad die nog maar een maand geleden is beëindigd en nog afgewikkeld moet worden (jij had immers nog spullen in de woning staan en de sleutels nog). Tja, dat je dan vanwege zijn gedrag je spullen zelf ophaalt, en daarna de sleutels door de brievenbus gooit, is wel te begrijpen. Ik zou niet bang zijn dat de politie/officier van justitie hier werk van maakt hoor, mocht hij aangifte doen.

Sterkte, niet fijn dat je ex zich zo opstelt.

Ja precies wat Maan zegt. Als je hem nog niet wil blokkeren zou ik in ieder geval zijn chat bij whatsapp op stil zetten zodat je er niets steeds mee wordt geconfronteerd. En hopelijk houdt hij snel op. Maar met een aangifte gaat hij niet ver komen.

Sterkte. Wat enorm vervelend zo’n heftige nasleep.

Mooie, duidelijke reactie. Mocht je ex blijven dreigen, dan kun je dit altijd nog sturen.

Bedankt voor jullie fijne en lieve reacties!

Precies wat ik zeg idd Biechtje. Overigens goed om printscreens te maken van de berichten, voor het geval hij ze wist en enkel kwaad over jou spreekt. Mocht het stalk gedrag vertonen, of echt flinke bedreigingen zijn, kan je er ook zelf mee naar de politie. Beter dat je er dan al een keer melding van maakt, mocht het erger worden.

Ik heb iemand leren kennen en het is echt heel leuk! We zijn even oud, klikken enorm goed, denken over veel dingen hetzelfde en we hebben beide ADHD waardoor we elkaar begrijpen maar ook samen gek kunnen doen zonder dat de één het raar vind. We kunnen ontzettend goed kletsen, hangen zo uren aan de telefoon zonder stiltes. Als we bij elkaar zijn idem dito. Echter zijn een aantal dingen waar ik over twijfel: qua uiterlijk is hij niet iemand waar ik meteen op val maar de rest klopt. En ik hoor in mijn omgeving dat uiterlijk niet het belangrijkste is, wat ook klopt! Daarnaast heeft hij thuis begeleiding, 1x per week een half uur, vanwege zijn verleden met verslavingen en ook door zijn ADHD. Zijn verslavingen spelen niet meer, gelukkig maar ik merk dat het toch wel een lichte twijfel is dat hij begeleiding heeft. Verder heeft hij een huurwoning, echt een mannen inrichting haha maar wel gewoon alles voor elkaar. Hoe denken jullie hierover? Wat zouden jullie doen?

Ik zou gewoon genieten en vanzelf kijken wat eruit groeit.

Wat Maple zegt!

Het lijkt erop dat je status enigzins belangrijk vind bij een man. Klopt dat?
Volgens mij moet dat niet uitmaken.

Stel ik zou bijv. op een datingsite vermelden dat ik een 2-onder-1 kap koopwoning heb, dan denk ik niet dat dit er voor zal zorgen dat meer dames met zouden willen daten omdat ze dat als status zouden kunnen zien. Ik mag hopen dat ze mij leuk vinden door wie ik ben en ja uiterlijk is maar 1 ding. Ik kijk daar als man zijnde wel doorheen.
Als je op het innerlijk verliefd kan en gaat worden van iemand, dan ga je daarna vaak ook de mooie kanten van iemands uiterlijk zien. Dat is mijn ervaring.

Dat hij een huurwoning heeft doet toch helemaal niet ter zake? Beter dan dat hij nog bij z'n moeder woont. 😉 Het klinkt hartstikke leuk, dus ik zou er lekker van genieten!

Dat hij een huurwoning heeft maakt mij echt niets uit, het staat er een beetje raar zie ik. Ik bedoelde dat hij alles voor elkaar heeft Een vaste baan, een huis, lief huisdier en geen schulden etc.
Hetgeen waar ik over twijfel is dat hij thuis begeleiding heeft.