Fijn dat medicatie jou wel helpt! Dat lijkt me echt heerlijk.
Je studieverleden is overigens wel herkenbaar. Op de basisschool kreeg ik altijd te horen dat ik niet zo slordig moest doen, dat ik beter mijn best moest doen en zo. Ze wilden me mavo advies geven voor de middelbare school. Tot ik de citotoets had gemaakt en echt ruimschoots vwo scoorde. Daar waren ze echt verbaasd over. Toen heb ik alsnog een havo/vwo advies meegekregen. Maar uiteindelijk bleef ik toch steeds weer tegen mezelf aanlopen. In de eerste voelde ik me zo zwaar kut dat ik er vreselijk met de pet naar ging gooien en zelfs expres toetsen ging verknallen in de hoop dat iemand me zou ‘zien’. Ik zat toen op een havo/vwo school en zou blijven zitten maar ze wilden me liever van school af hebben. Toen ben ik naar een school gegaan waar ze alle niveaus aanboden en de brugklas ook met alle niveaus bij elkaar was én twee jaar. Het eerste jaar zat al vol, maar omdat ze daar eigenlijk niet aan blijven zitten deden mocht ik toch in het tweede jaar instromen. Dat eerste half jaar daar ben ik maar een kwart van alle lessen op school geweest. Verder was ik thuis, moe en misselijk. Achteraf denk ik dat het mijn eerste echte depressie is geweest, maar dat zag niemand. De kinderarts waar ik toen kwam dacht wel aan ADHD, gaf me een maand ritalin mee, 1 pilletje per dag en daarna vroeg hij of het werkte. Ik zei dat ik het niet zo goed wist, dat het wel een beetje leek te werken. Conclusie, als je ADHD zou hebben zou dat echt wel werken, dus je hebt geen ADHD.
Aan het eind van dat jaar kreeg ik een havo/vwo advies mee en mocht ik naar het derde jaar. Daar zat havo/vwo nog bij elkaar. Aan het einde van dat 3e jaar hebben ze vreselijk over me getwijfeld. Ik zou volgens hun qua intelligentie vwo wel aankunen maar qua “werkhouding” niet. Ik wilde erg graag naar het VWO, maar besloot in goed overleg uiteindelijk toch havo te gaan doen en daarna dan nog VWO eventueel. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Mijn moeder werd ziek in mijn examenjaar en ik ontdekte dat je met een HBO propedeuse ook naar de universiteit kon. Ik heb eigenlijk altijd medicijnen willen studeren, maar dat heb ik ergens op de middelbare school maar uit mijn hoofd gezet. Zou toch nooit lukken. Ik vind het nog steeds jammer dat ik het niet gedaan heb, maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik het überhaubt gehaald zou hebben.
Mijn examen haalde ik met redelijke cijfers. Ik had niet erg veel er aan gedaan, deed nooit huiswerk en heb uiteindelijk in een bijspijkerkamp van een week een heel wiskundeboek ingehaald. Ik liep dus een heel wiskundeboek achter (en dat vonden ze geen probleem blijkbaar) en had daardoor de schoolexamens bepaald verprutst, want ik maakte examens van stof die ik nog niet gedaan had. Ik heb dus op het centraal examen in 1x mijn wiskundecijfer opgehaald naar een voldoende. Ik had zelfs op wiskunde B1 het hoogste cijfer van mijn klas.
Voor mij tekenend voor mijn hele schoolcariëre, het zat er wel maar ik kreeg het er niet uit. Voelde me dom en hopeloos.
Daarna heb ik een jaar lerarenopleiding geschiedenis gedaan, propedeuse gehaald maar gestopt want ik wilde helemaal geen leraar worden maar ik wilde ook niet meer naar de universiteit om geschiedenis te studeren. Daarna een jaar gewerkt en gereisd. Toen Pabo gedaan, in het tweede jaar raakte ik overspannen/depressief, ik weet het niet maar het ging echt heel slecht. Ik moest het tweede jaar over doen, maar ik wilde niet meer en heb toen in de 0-week die ene toets gemaakt die ik al tig keer verkloot had die tussen mij en mijn propedeuse in stond. En ik haalde hem gewoon glansrijk.
Daarna weer gewerkt, vooropleiding van de kunstacademie gedaan omdat ik het leuk vond. En dat was zo leuk dat ik maar gewoon toelating ben gaan doen. En toen was ik ineens toegelaten. Bizar. De kunstacademie heb ik dus afgemaakt, maar dat ging met heel wat hobbels en met slechte periodes haalde ik ook slechte resultaten. En in de goede periodes hele goede resultaten. De theoretische vakken had ik 8, 9ens en 10en voor. Mijn klasgenoten vonden me maar een nerd, een bolleboosje, maar ik hoefde daar niet veel voor te doen en dat lukte ook omdat er maar een paar theoretische vakken waren. De rest was gewoon lekker vooral veel doen.
Mijn werkverleden is eigenlijk nog dramatischer, mijn laatste baan ben ik na een half jaar mee gestopt omdat ik alleen nog maar thuis op de bank voor me uit kon zitten staren. Ik was zo moe en zo verschrikkelijk somber. Ik wilde gewoon niet meer. Ik wilde het liefst wegzakken in een gat, gewoon verdwijnen. En het stomme is, ze wilden me dolgraag houden, boden me vanalles aan, hadden al allemaal groeiplannen voor me. Want ja, ik pikte het werk ontzettend snel op, ik begreep dingen veel sneller dan mijn collega’s die tegelijk begonnen en ik kon vaak ook problemen van klanten oplossen doordat ik de vraag zelf al beter begreep.
En eigenlijk is het bij al mijn banen zo gegaan op eentje na. Ze waren laaiend enthousiast maar ik zelf storte steeds verder in. Alleen bij Ikea had ik een leidinggevende die zag dat ik het eigenlijk helemaal niet trok en mijn contract niet verlengde omdat ze me tegen mezelf wilde beschermen. Maar ik heb serieus wel eens een maand ergens gewerkt en een afscheidscadeau gekregen. Of drie maanden ergens gewerkt en toen hadden ze zelfs een afscheidskrant in elkaar geknutseld.
Ze zijn dus altijd laaiend enthousiast, ik leer zo snel, ik werk zo hard en ondertussen staat bij mij mijn energiekraantje zo ver open dat ik niet meer op tijd kan aanvullen en uiteindelijk kan ik dan gewoon niet meer. Vroeger was ik dat voor door gewoon wat anders te gaan doen. Op reis, een nieuwe studie, ander werk etc.
Ik wil echt dolgraag anders, maar ik zou niet weten hoe wat en waar, ik heb al zo veel gedaan.