Ik heb een peuter van 2 maar wat zijn tantrums?

Verder vind ik het zo leuk om te zien dat ze grapjes kunnen maken. Rijden we langs een weiland met schapen, zegt ze: kijk mama! Koeien! En dan zelf er heel hard om lachen.

Ik vind deze leeftijd ook heel lastig, ze heeft zo'n sterke eigen wil. Je wordt wel creatief in hoe dingen te formuleren haha.

Oh het zijn woede-uitbarstingen, ik dacht dat dat internationale term was bij de ‘terrible two’s’. Ik pas even aan.

Driftbuien

Ja Dee, de grapjes ook haha. Ik verbaas me er echt over hoe snel dat gaat, het leek echt opeens er te zijn.
Grappig dat ze dat zien hè? En ja, eigen wil.. ik doe standaard de verkeerde schoenen aan natuurlijk ;)

Ik vind dit tot nu toe de leukste leeftijd denk ik, en tegelijkertijd een hele lastige. Driftbuien worden hier gelukkig ietsje minder (klop ik meteen even af), maar man man man wat kan mijn peuter me het bloed onder de nagels vandaan halen. Gelukkig is hij tegelijkertijd heel grappig en lief, dat maakt alles goed hij kan zulke droge dingen zeggen, ik lig regelmatig helemaal dubbel om hem.

Die van mij wordt in de zomer al 4 maar de driftbuien zijn nog niet voorbij. Als ik weer eens een vreselijke misstap heb begaan door bijvoorbeeld zijn yoghurt in het ‘verkeerde’ bakje te doen brult ie ‘JIJ BENT NIET MIJN VRIEND MAMA! GA MAAR IN JE BLOTE BILLEN NAAR BUITEN!’

Dus nou ja, dat doe ik dan maar, want je wilt ook geen ruzie.

HAHAHAHAHAHAA

Haha Caulfield!

Ik sta steeds versteld hoe snel zoon (bijna 2) dingen oppikt.
Vorige week knoeide hij wat met zijn drinken. Ik hoefde niets te zeggen, hij haalde zelf een doek in de keuken en stond toen alles op te vegen in de woonkamer.

Echt driftbuien heeft hij gelukkig nog nooit gehad, maar ik hou mijn hart vast, aangezien hij erg op zijn vader lijkt..

Het gaat nu wat beter maar de afgelopen maanden vond ik echt ontzettend heftig. Ik vond het echt totaal niet de leukste leeftijd en voelde me zelf heel rot daardoor omdat iedereen dat altijd zegt dat het leuker wordt. Nou nee, dacht ik zelf, ik vond het t echt niet leuk. Die transitie van dreumes naar peuter vond ik echt heftig. Niet meer in de kinderwagen willen maar ook niet willen lopen, dus ik hem constant tillen. Rennend door 't Kruidvat omdat ie alle make up uit de rekken trekt en ik het zoooo warm heb en me zoooo schaam met een krijsend kind als plank onder m'n arm. In een (redelijk kindvriendelijk) cafeetje elke minuut naar buiten moeten rennen omdat hij gewoon naar buiten de straat op rent. Zoveel tantrums, zo veel gegil, mij/ons slaan, zoveel onmacht in dat kleine ventje. Ik moet wel zeggen dat nu hij zich wat beter kan uitdrukken het wél echt leuker wordt en hij ook beter te handelen is. Het is ook heel lastig voor zo'n ventje om z'n emoties te channelen en de hele wereld maar te begrijpen. Maar ik vind het nog steeds lastig om te zeggen dat dit de leukste periode is omdat ik de afgelopen maanden best wel kut vond. Zo vaak 's avonds afgepeigerd en in huilen uitbarstend op de bank gezeten.
Nog een maandje (op de dag af vandaag!) en dan is ie twee en dan gaat ie naar de peuterspeelzaal. Ik denk dat dat voor alle partijen heel goed is. Hij wat extra uitdaging en structuur in z'n leventje en ik wat ademruimte.

De positieve kant is er ook heus wel hoor. Om sommige tantrums kan ik dan wel weer enorm lachen. Ik ga straks nog even voorbeelden graven in m'n geheugen maar dingen als koekjes voor ontbijt, papa die de rozijn 'verkeerd' aan gaf, en ik zal nog even wat meer 'lollige tantrums' zoeken. Die app ik naar m'n zus zodat we er samen om kunnen lachen. Dat heb ik nodig.

Het praten vind ik wel echt geweldig! Ook vind ik het echt enorm leuk om te merken dat het écht waar is dat je als moeder je kind het beste verstaat. Ik krijg er ook complimenten over dat ik hem zo goed begrijp, want hij praat veel maar wel echt in z'n eigen taaltje. Ik, als linguist van oorsprong en als moeder natuurlijk, vind die taalontwikkeling geweldig om te zien. En de logica ook. Dat begint nu echt te komen. Zo noemt hij een giraffe een 'nek met stippen'. Tja can't argue with that.

Hahahahahahahahaha

De lollige tantrums van Ollie:
- Het pakje Nijntje koekjes moest op de lopende band bij de kassa gelegd worden.
- Het stoplicht sprong op groen.
- De koelkast mocht niet open blijven staan.
- Hij mocht geen baby chips als ontbijt.

Caulfield, wat een geniaal kind.

Marin, goede redenen voor een driftbui ja
ik weet ook niet wat mensen bezielt die de peutertijd de leukste tijd vinden. Zo oud als mijn zoon nu is, 10, dát vind ik oprecht de leukste tijd. Hij is oud en slim genoeg om goede gesprekken mee te voeren, bordspelletjes mee te spelen, samen Wie is de Mol te kijken, samen een stuk te gaan skeeleren, goede muziek te leren waarderen etc. etc. Maar nog niet zo oud dat hij alles saai en stom vindt en zich schaamt voor zijn ouders (dat is de volgende fase, vrees ik).

Peuters zijn zo veel werk

O ja, en wat ik wonderlijk vind m.b.t. mijn dochter (een kleuter), is hoe ze zich kan vermaken met willekeurige frutseltjes en rommeltjes.

Ze heeft overal door het huis bakjes en mandjes en lades en potjes met steentjes, knikkers, papierpropjes, glittertjes, kleine stukjes kneedgum, bloemblaadjes, vouwwerkjes, oude plakbandjes, elastiekjes.

En als ze dan zo'n frummeltje kwijt is, dan wordt ze woedend als ik niet weet waar haar wc-rolletje-met-poezensticker-erop is. De arme schat.

Die laatste is zooo herkenbaar. Vooral op werkdagen als er enige haast is.
Huilen , gillen en erin blijven hangen, omdat mevrouw niet mocht ontbijten met koek, chips, chocola, ijsjes...

Hier zijn de huil/gil/zeur-buien alweer een tijdje voorbij. Ze speelt tegenwoordig uren alleen en zelfs boven op haar kamer. Ik kan zelfs series kijken als zij speelt.
We spelen ook samen. En met mooi weer speelt ze het liefst de hele dag buiten met haar vriendjes.
Winkelen is ook een stuk beter te doen.
Ik kan van deze periode heel blij worden, maar hoe lang het zo blijft weet je nooit.

Wij kunnen ons vaak ook rot lachen om alle uitspraken die ze doet. Ze vangt zoveel op.

Herkenbaar! Ik vind de peutertijd helemaal niet perse leuk. Mijn oudste is 7 en kan zich goed uitdrukken. Met hem kan ik (letterlijk) lezen en schrijven en we kunnen ook echt samen bedenken wat we zullen gaan doen. Heerlijk vind ik dat. Ik kan niet wachten tot mn jongste ook zo ver is.

Dat geeft hoop, Filoria! Ik hoorde de laatste tijd veel ouders van kinderen van een jaar of 9 die die leeftijd juist heel lastig vinden. Maar mij lijkt het ook zo gezellig als je ze bijvoorbeeld mee kunt nemen naar Nemo (het museum), de film, en inderdaad dat je leukere gesprekken kunt voeren

Mijn oudste van net drie laat zich op het kdv volgens mij aardig snel de kaas van het brood eten. Als kinderen bijvoorbeeld iets van haar afpakken kijkt zd verbaasd en doet ze verder niks. Maar thuis is ze daarom juist extra op zoek naar de grens. Supervermoeiend! Voorbeelden:

- hand in haar mond stoppen als ik haar tanden wil poetsen
- tot op de milimeter willen bepalen hoe ze ligt als haar luier wordt verschoond, anders gaat ze trappen en draaien.
- zeggen dat ze papa de liefste vindt en dat alleen hij haar naar bed mag brengen of iets leuks met har mag gaan doen en dat ik maar bij de baby’s moet blijven
- overal doorheen praten of zingen
- om alles huilen

Enzovoorts! Niet leuk vind ik.

Verder is ze een heerlijk slim en enthousiast kind dat hele gesprekken voert met haar knuffels, hele dagen liedjes zingt, kusjes geeft aan haar vriendinnen op het kdv, en de wereld om haar heen steeds meer probeert te begrijpen. Dat vind ik wel leuk aan deze leeftijd, de verbanden die ze beginnen te leggen en de grote fantasiewereld.

Oh ik weet nog wel hoe mn dochter was.. Soms liep ik op mn tenen, omdat alles wat ik zei goed of niet goed kon uitvallen. (En soms heeft ze nu nog van die momenten, maar nu is meer uit te leggen)
Ook bij zoon zie ik ze nu al wat terug. En als ik dan nu hier deze verhalen hoor word ik daar niet happy van idd een leuke leeftijd, maar ook een pittige

Ow Marin, pick your battles. Dan maar even het gevecht aangaan en hem in de kinderwagen zetten, dan brult hij misschien tot het eind van de straat en vervolgens kan je gewoon rustig met hem door de Kruidvat, koekje of iets dergelijks bij de hand en gaan.
Wat dat betreft ben ik echt de baas en heeft M nog niet zoveel te willen geloof ik. Boos zijn mag, dat benoem ik dan ook, ook dat ik snap dat hij wil lopen maar dat het nu even niet kan, daarnaast zeg ik dan dat hij straks als we naar de speeltuin gaan wel mag lopen maar dat hij nu in de kinderwagen moet. En dan tegenspartelen of niet, dan gaat hij ook in de kinderwagen.

M wordt over iets minder dan 3.5mnd 2. Ik moet zeggen dat ik het peuterpuberen bij hem nog niet zo merk, behalve het nee zeggen. En wat ik niet ken van zijn broer, als hij op zijn kop krijgt dan doet hij zijn ogen dicht, alsof hij het zo niet binnen laat komen/ van zich al laat glijden. Van de leidster van het dagverblijf hoorde ik ook dat hij het daar ook doet maar dan ook nog met zijn armen een stoort van afglijdend gebaar maakt en er bij zucht

De oudste heeft maar een keer of 4 echt een driftbui gehad en laatst ook toen hij net gestart was met school en dat allemaal heel vermoeiend voor hem was. Ik ben wel benieuwd hoe M dat gat doen met driftbuien ed, hij heeft een pittiger karakter dus we gaan het zien!

Nou dat vind ik eerlijk gezegd wel een beetje makkelijk gezegd, dat pick your battles. Dat doe ik natuurlijk de hele dag door al. Dat ís mijn dag soms, echt niet leuk. En hij wil de laatste week gelukkig wel weer in de wagen sinds we de winterzak eraf hebben gehaald, maar daar wilde hij echt niet in. Echt mij slaan, ik echt zó boos om hem, echt fysiek hem in de wagen duwen. Dan kan je simpel zeggen 'straks mag je even lopen naar de speeltuin' maar dat dringt dan echt niet tot hem door, als ie al een half uur gilt. Hij compleet over de zeik, ik compleet over de zeik, allebei huilen. Vre-se-lijk. Ja, ik ben de baas, maar soms kan ik dat écht niet aan en ik vind het zo zo zo erg als ik hem dan echt hard fysiek in die wagen duw om die bandjes maar om 'm heen te krijgen. Nee, dat doe ik niet meer. Dan maar tillen. Dan ben ik maar een zwakke moeder maar ik ga 'm niet nóg harder aanpakken.
Thank God gaat het nu wat beter.

(niet quoten graag, ik schaam me hier heel erg voor)

Ooh, ik ken die momenten
Het ligt niet aan jou, het is gewoon echt zwaar. En soms ben je te oververmoeid om te reageren zoals je zou willen. Dan kun je nog zulke mooie idealen hebben, maar als het even op is, is het gewoon op. Jij bent ook maar een mens.

Ik vind dit ook een heerlijke leeftijd, maar over 20 jaar weet ik pas of het de leukste leeftijd is
Mijn peuter heeft gelukkig geen erge driftbuien. Hij kan wel boos of gefrustreerd zijn, met praten of een knuffel is dat meestal zo weer klaar. Ik denk dat het scheelt dat zijn taalontwikkeling heel snel gaat, dus hij kan goed vertellen wat hij wil en ik kan hem al uitleggen waarom iets wel/niet mag.

Alleen dat avondeten, verschrikkelijk. Dat is echt een frustratiepunt bij ons. Ook al maken we er geen strijd van, het is niet leuk wanneer elke avond het bord weggeschoven wordt met 'Ik lust dit niet, ik wil dit niet eten' .

Ieder kind is verschillend, het ene kind heeft een paar driftbuien per jaar, de andere per dag.

Ik voel me soms ook een vreselijk slechte moeder als mijn oudste weer eens een driftbui heeft (heeft ja, hij is 5, maar kan nog steeds erg driftig worden). Mijn grote geluk is dat hij dat in de winkel niet zo snel zou doen, hij laat dat gedrag alleen zien als hij zich vertrouwd voelt (thuis, vooral bij mij, joepie).
Maar je bent geen zwakke moeder als je hem tilt en ook niet als je hem wel wat ruwer in zijn gordeltjes wurmt! Echt niet! Op dat soort momenten is je zoon een draakje, dat mag, daar is ie 2 voor, maar het is wel heel vervelend en frustrerend.

Wat ik wel geweldig vindt aan de peuter/kleuter leeftijd:

De humor, de jongste is echt de grappenmaker van de familie.

De kinderlogica: We aten patat, de jongste had net wat stukjes frikandel op en moest daarna poepen. Hij is klaar, stapt van de wc af, kijkt naar het resultaat, en roept "Ik heb frikandel uitgepoept"

Ook vind ik het heel bijzonder om te zien hoe mijn zoons samen kunnen spelen en elkaar heel snel begrijpen (sneller dan ik ).