15 Jan 2019 21:33 door GeKKiE
Dit is de column waar de discussie over gaat. Stond afgelopen weekend in het Parool (P.s.).
Ik heb hem vol verbazing gelezen.
De paniek staat in hun ogen
De ooievaar
Mickelle Haest tekent de ervaringen op van een Amsterdamse verloskundige
MICKELLE HAEST
Van Santen & Bolleurs
Met een jengelende peuter komt de vrouw van begin dertig de spreekkamer binnen. "Peuterpuberteit," zucht ze. Het jongetje stampvoet. Tranen lopen over zijn rood aangelopen wangen. "Hij wil een snoepje, maar dat krijgt hij niet." Ze is twintig weken zwanger van haar tweede kind. Als ze haar peuter stil heeft gekregen met een houten auto uit de wachtkamer, komt haar man binnen. "Sorry, de vergadering liep uit." Hij kust zijn vrouw en zoon en gaat zitten. Zowel de eerste als deze tweede zwangerschap kwam tot stand met behulp van ivf.
"Nu krijgen we een meisje," zegt hij en klopt zachtjes op de buik van zijn vrouw. "Vandaag gaan we de 20-wekenecho doen," zeg ik en vraag haar richting het bed te komen. Ze ontbloot haar buik en gaat liggen. Hij kijkt haar vragend aan. Zij legt haar vinger op haar lippen en fluistert: "Laat hem maar lekker spelen." Hun zoon gaat op in zijn eigen spel. De man neemt plaats op de stoel naast het bed.
Ik laat de toner over haar buik gaan en al snel horen we het hartje kloppen. "Het hartritme is keurig," zeg ik. Beiden kijken aandachtig naar het scherm waarop hun kind in zwart-witbeelden tevoorschijn komt. De hersenen zien er goed uit en de organen ook. Maar al snel heb ik door dat het kindje een hazenlip heeft die over het gehemelte doorloopt.
Rustig neem ik het woord. "Jullie kindje heeft een mooi kloppend hartje, de hersenen zijn in orde en de organen ook, maar ik heb wel een hazenlip ontdekt." Zij slaat haar hand voor haar mond en roept: "Nee!" Haar zoon komt aangesneld. Zij begint te huilen en de peuter doet met haar mee. Met zachte woorden probeert de man beiden te kalmeren. Even later speelt de peuter weer met de auto en heeft zij zich aangekleed.
Met zijn tweeën zitten ze voor me. De paniek staat in hun ogen. "Tegenwoordig kunnen ze steeds meer met plastische chirurgie," probeer ik hen te kalmeren. "Het is niet levensbedreigend. Jullie kindje zal na de geboorte wat extra hulp nodig hebben met bijvoorbeeld het leren drinken. Er is veel mogelijk voor herstel. Bij het AMC hebben ze hier een speciaal team voor. Ik wil jullie daarnaar doorverwijzen. Zij weten echt alles." "Nee, dat is niet nodig," zegt zij. "Wij willen dit kindje niet." Hij knikt. "Ja, we hebben altijd afgesproken dat we alleen een gezond kindje willen."
"Geef jezelf even de tijd," zeg ik rustig. "Ga eerst naar het AMC, daar moet het sowieso bevestigd worden. Daar zitten de deskundigen en zij kunnen jullie alle mogelijkheden voorleggen." "Dit kind zal gepest worden en dat wil ik niet," zegt zij. "Neem even rustig de tijd om dit nieuws te laten bezinken, voordat jullie definitief zo'n vergaande beslissing nemen."
Een paar dagen later laten ze toch nog een echo maken in het AMC. Daar is de uitslag hetzelfde. "Ze zal nooit haar lippen echt goed kunnen stiften," zegt ze als ze bij me langskomt. "Ze zal er anders uitzien dan de anderen. Ik wil dat mijn kind niet aandoen." Kort daarop laten ze de zwangerschap, na de wettelijke bedenktijd van vijf dagen, beëindigen.
Het is een klein half jaar later als mijn telefoon gaat. Ik word uitgenodigd voor een moreel beraad. De vrouw en man hebben opnieuw een verzoek voor ivf ingediend. De mogelijkheden voor ivf-behandelingen zijn beperkt en er is een wachtlijst. Een raad van wijzen moet bepalen wie wanneer in aanmerking komt.