'Ik heb een heel zwaar leven'
Een lied dat hier als een dekseltje op het potje van mijn dochter past, en ik heb geen idee meer hoe ik er mee om moet gaan.
Ze is nagenoeg altijd chagrijnig, blijft vreselijk in de momenten hangen dat dingen niet gaan. Ervaart de simpelste dingen als heel zwaar, en haar wereld vergaat soms als ze vergeten is haar sokken mee te nemen en dus nog een keer weer moet lopen.
Nu heeft ze dit altijd wel wat gehad, maar de laatste tijd is het echt heel erg, en ik betrap mezelf erop dat de dagen dat ze er niet is, alles veel makkelijker gaat. En dat is niet een fijn gevoel.
Volgens haar vader valt het daar allemaal wel wat mee, maar ik zie alles van hem in haar terug, en wat dat betreft ziet hij de problematiek niet zo.
Gisteren een flinke aanvaring gehad omdat ze niet mocht spelen met een vriendinnetje, en vanmorgen dikke tranen omdat ze er zo mee zat dat er al iemand door de sneeuw was gelopen zondag voor zij buiten was.
Ik weet het niet meer, ik snap haar niet, ik voel me 'minderwaardig' omdat bij haar vader alles blijkbaar wel gaat. Ik twijfel aan mezelf, weet niet hoe we hier uit moeten komen. Wie heeft een gouden tip? Of voor wie is dit herkenbaar? Want dat alleen al zou fijn zijn.
Ze is onderhand trouwens bijna 10, en ik hou mijn hart vast wanneer ze echt gaat puberen