25 Aug 2018 21:48 door zomerblond
Hier heel lang een soort dubbel gevoel gehad, ondanks dat we altijd wel wisten dat we graag twee kinderen zouden willen (als het je natuurlijk ook gegund is). Eerst omdat we gewoonweg geen twee baby’s of een peuter en een baby tegelijk wilden (o.a. door te veel voorbeelden hiervan dichtbij hoe slopend dat kan zijn), daarna te veel andere dingen (verhuizen, weer verhuizen, verbouwen). Toen het lichamelijke: op zien tegen zwanger zijn (eerste 20 weken waren heftig, om over de uiteindelijk medische bevalling maar niet te spreken) en ook andere gezondheids dingen die voor gingen. En daarna het “excuus” en misschien ook de twijfel, omdat het toch wel erg gemakkelijk was inmiddels met een kleuter die vrij zelfstandig was. En we hadden nu tenslotte een gezond kind en een heerlijk leven, dus waarom jezelf niet gewoon gelukkig prijzen met wat je hebt. Want wat als de tweede minder makkelijk of minder gezond zou zijn.
Uiteindelijk rond de 5e verjaardag van zoon de knoop doorgehakt om ervoor te gaan, omdat het leeftijdsverschil (en ook onze “nog geen zin” in weer een baby) anders toch wel steeds groter zou worden en we merkten ook dat dat gevoel niet zomaar vanzelf weer zou komen. En nu ben ik over een ruime maand alweer uitgerekend. We zijn hartstikke blij met de komst van de tweede en kijken er naar uit, maar ik merk ook dat het gevoel zoals bij de eerste, die echte wens naar een kindje anders is. Misschien is het ook gewoon zo, je bent ten slotte al samen ouders geworden, je hebt het al eens meegemaakt en ik denk ook dat we er nu anders, misschien wel nuchterder en realistischer aan begonnen zijn. We zijn zelf inmiddels ook veranderd; “grote-mensen-huis”, allebei een fijne baan, veel lieve mensen om ons heen. Er zit straks exact 6 jaar tussen, voor ons een prima leeftijdsverschil. Zoon maakt alles bewust mee wat ontzettend leuk is om te zien en ook zo lief!
Life is too short to have boring hair.