Wij niet, maar de ouders van mijn man.
Ik blijf er maar mee zitten...

We gingen het geslacht vertellen vorige week, en we wisten wel dat ze een beetje teleurgesteld zouden zijn, maar we dachten dat het uiteindelijk niet zou uitmaken. Ze hebben 2 kleinzoontjes van mijn man zijn broer.
Toen we vertelden dat we zwanger waren was dat op zich al een schok, omdat ze het niet verwachtten. Mijn schoonmoeder heeft niet altijd even tactvolle opmerkingen. Ze zei vaak dat we nog jong waren en nog wat moesten wachten.

Het moment dat we vertelden dat we zwanger waren zei ze ook bijv:
Het is pas 7 weken, het kan nog een miskraam worden (dat zei ze ook de hele tijd tegen mijn schoonzusje als het erover ging).
Dit keer hopelijk een meisje (dit wilde schoonpa ook wel graag).
En iedere keer als het over de baby ging in de navolgende weken: Ach, het is nog zo klein, nog niet heel belangrijk.
Ook toen we laatst met mijn moeder wilden gaan rondneuzen in babyzaken, en haar ook meevroegen was het nog veel te vroeg voor zulke dingen. Maar we wilden gewoon een gezellig uitje. Uiteindelijk zijn we niet gegaan.
En ook als ik zei dat ik niet wist of het bij deze baby bleef of dat er misschien nog een kwam in de toekomst: Dan moet je er minstens 3 jaar tussen hebben, dat is het beste.

Even ter info, een vriendin vroeg dat namelijk. Dat het leek alsof mijn schoonmoeder erg bang was voor een miskraam omdat ze misschien zelf ervaring daarmee had. Maar dat heeft ze dus niet.. Dat zou idd een verklaring zijn.

Toen we vorige week daar waren om het geslacht te vertellen zei ze ook dat we geen kinderwagen hoefden te kopen, want we konden die kinderbuggy van hun hebben. Toen heeft mijn man gezegd dat kinderen daarvoor moeten kunnen zitten, en dat de baby de eerste maanden moet liggen. En toen waren we te verwend?

De reactie toen we daar waren ivm het geslacht:
We zeiden dat we weer een echo hadden gehad, en tussen de beentjes hadden kunnen kijken. En toen zei schoonpa: en wat zagen jullie toen? En toen zei ik: het was niet te missen
Waarop hij zei: toch geen jongen he? En ik zei: jawel.
En toen zei hij: Neeee! Neee! Weg ermee! Ik wil een meisje!
Omdat normaal schoonma de rare opmerkingen maakt waren we hierdoor nog meer geschokt.
Het enige dat zij zei was: Nou op naar de volgende dan maar.

We zijn heel wat opmerkingen gewend, maar het is gewoon zo dat ze normaal over mij of mijn man gaan, of over andere zaken. Maar nu gaan ze over ons kind en dat steekt heel erg.

Wij zijn zo blij met ons manneke, we waren ook blij geweest met een meisje. Maar we wilden graag een kind, wat het werd maakte ons niks uit.

Ook heeft schoonmoeder aangegeven dat ze niet willen babysitten, alleen bij hoge nood. Dat is prima, dat vragen we ook niet. Ze passen al 1 dag in de week op op hun andere kleinzoontjes en dat was meer dan genoeg.

Maar ik vind het zo erg, zolang de rare (en soms vervelende) opmerkingen er niet zijn kan ik het goed met ze vinden. Maar de ene keer doen ze zo raar en de andere keer weer normaal, er is geen peil op te trekken. Ik ga er ook wel graag heen, alleen toch vaker die angst om bepaalde opmerkingen.. Mijn man zijn broer krijgt ook vaker rare opmerkingen, maar zo ver als dat ze bij ons gaan gaan ze daar niet. Daar praten we onderling vaak over. En ook wat we nu moeten met (vooral) haar. Maar ze zeggen ook dat het de aard van het beestje is.

Sorry voor het lange verhaal, ik moest het toch kwijt schijnbaar.