Wat heftig... afgelopen november is een moeder van een klasgenootje van T overleden. Zij was een vriendin van mij dus misschien wel iets anders. Maar wij hebben T gevraagd wat op school verteld was, hoe ze daarover dacht, ze gaf voornamelijk aan het zo zielig te vinden dat de kindjes geen mama meer hadden. Eigenlijk heeft ze er op eens een opmerking erover weinig over gehad en wij dus ook niet met haar.

Pfoe. Wat verdrietig.
Ik zou aan de juf vragen wat zij verteld heeft en er ook met je zoontje over praten en vragen wat hij voelt/denkt voor zover hij dat al kan vertellen.

Bij mijn dochter zit een jongetje in de klas met kanker en in de onderbouw een jongetje met leukemie. Hier is het hele onderwerp dus nogal het gesprek van de dag. Ziek zijn, dood gaan etc. Wij hebben het er dus regelmatig over maar ik merk tegelijk dat de kinderen (en de mijne zijn al ouder, 6 en 8) het er even over willen hebben en dan al snel doorgaan met hun eigen ding. Dochter vroeg of dat wel netjes was. Uitgelegd dat dat zeker mag en niet gek is en dat als ze het erover wil hebben dat altijd mag.

Pfoe wat heftig Femm, hoe gaat het nu met je na dit grote verlies?

Mien, wat erg dat dit zomaar allemaal gebeurt hè... Ik vind het zo oneerlijk, arme kindjes.
Het kindje van mijn nichtje heeft ook l.eukemie gehad, maar onze zoon heeft nooit gevraagd waarom zij er anders uitzag bijvoorbeeld. Ik denk dat hij toen toch nog net te klein was.

Er zijn wel wat mensen in de omgeving overleden, maar geen mensen waar hij heel dicht bij stond. Dus we hebben het woordje dood nog nooit gebruikt. Over onze kat hebben we verteld dat hij weg was en nooit meer terug kwam want hij was naar de dierenhemel toe.

Ik heb hem gister gevraagd wat de juf had verteld, en hij zei met een smile dat de papa van (naam kind) dood was. Ik heb toen verschrikt en verdrietig gereageerd, om aan hem te laten zien dat het iets is wat niet leuk is. En ik heb gezegd dat het kindje dan nu vast verdrietig is. En daarna zei hij, mijn papa is ook dood hè mama. Ik zei nee, jouw papa is niet dood.
En toen besloot ik het woordje dood uit te leggen zodat het tot hem doordrong. Namelijk, dat (naam kat) ook dood is.
Hij zei toen, dan is de papa van (naam kindje) in de mensenhemel. En toen begreep hij het, voor zover je zoiets begrijpt. Hij had het daarna bij het naar bed gaan ook weer erover tegen mijn man.
Onze zoon is sowieso een kind wat dicht bij zijn gevoel zit, en graag praat. Dus ik had dit wel verwacht, en ik vermoed dat hij er vast nog eens over zal praten.

Dat heb je goed gedaan Peinture! Zeker ook het laten zien van de emotie die bij een overlijden komt kijken. Ik denk dat dat voor een kind erg duidelijk is. Verder gaan ze zo weer over op wat voor hen belangrijk is.

Mien wat heftig een kindje zo jong zo ziek!

Met mij gaat het goed! Het is nu haast een half jaar geleden en ik vind het vooral nog steeds onwerkelijk. Het ene moment zeg ik haar gedag na het naar school brengen van haar kinderen. En goed 2uur later krijgt ze een ongeval waarbij ze komt te overlijden. Kinderen in de klas hebben het er trouwens haast niet meer over. Ja nu met Moederdag, dat haar kinderen iets maakten wat bij het graf kon staan omdat ze het niet meer zo aan mama kunnen geven. Mijn oudste is trouwens wel een tijdje panisch geweest als we in de auto rijden, rijd je niet te hard, handen aan het stuur, kijk uit voor vrachtwagens... dat is denk ik omdat op school verteld is dat die mama te hard reed en toen een ongeluk heeft gehad met een vrachtauto. Nu is dat wel weer over.