Ik heb een ‘normale’ bevalling meegemaakt en een geplande keizersnede.
Dat je het kunt plannen is organisatorisch natuurlijk heel praktisch. Tegelijktijd vond ik dit echt niet zo leuk. Alles lag al vast. Ik had de datum binnen m’n familie verteld, en op een verjaardag werd de datum ineens genoemd en ik voelde me toen niet fijn. Was er verdrietig over. Een paar dagen daarna belde de planning van het ziekenhuis: dat we ipv 1 april nu ineens ook op 30 mrt terecht konden (ik had gevraagd om een andere datum dan 1 april als het ff kon, ik vond 1 april niet leuk maar het was in eerste instantie alles wat ze hadden).
Die datum hebben we genomen en vervolgens niemand op de hoogte gesteld behalve mijn ouders die op m’n oudste kwamen passen.
Het was fijn om smorgens ‘stiekem’ naar het ziekenhuis te kunnen gaan, in de wetenschap dat bijna niemand er van wist. En na de geboorte van m’n jongste konden we mensen verrassen met een belletje.
Mijn tip hier in is dan ook: wees voorzichtig met het delen van de datum vooraf. Ik dacht dat het me niet zou uitmaken, maar ineens voelde het niet ok toen meerdere mensen het wisten. Gelukkig kregen wij die kans om het te verplaatsen.
Qua herstel: dat viel me nog best tegen eerlijk gezegd. Ik heb vrij lang last gehad van de wond. Wat ik me ook niet had gerealiseerd (en wat totaal niet erg is btw maar ik voelde me dom
) is dat je natuurlijk ook nog bloed en stolsels verliest na de keizersnede. Ik had denk ik in m’n hoofd dat ze alles lekker leegzuigen en spoelen ofzo, maar dat is dus niet zo.
Op de OK vond ik het trouwens ook gezellig. De arts die me ging opereren verwelkomde ons en zei ‘dit is een erg goede dag om geboren te worden, en ik kan het weten!’ Die was dus zelf jarig, vet grappig.
De ruggenprik viel me mee bij het zetten. Ik werd er wel erg naar van, heb een lage bloeddruk en die zakte nog verder. Maar daar kreeg ik om de paar minuten bepaalde shots voor.
Vandaag precies twee jaar geleden, deze keizersnede!