M. Heeft het een jaar gehad. Hem sterker in zijn schoenen te laten staan en verwerking van de scheiding. Ik vind niet dat het geholpen heeft. Hij is er wekelijks geweest maar zie geen verandering in dingen waar ze mee aan de slag zou gaan.
Nu kan het andere redenen hebben dat het niet heeft gewerkt door dingen waar we nu achter zijn m.b.t. M.

Zelf ben ik kindercoach en pas ook een stukje speltherapie toe.
Vooral om bepaalde gebeurtenissen te verwerken (scheiding, omgaan met de dood)
Maar ook om te leren omgaan met angsten, woedeaanvallen of faalangst.

De dochter van mijn ex heeft het ook gehad een paar jaar geleden. Voor haar hielp het niet. Maar zij is in staat het gewenselijke gedrag te laten zien op die momenten (heeft meerdere therapiën gehad) en dan thuis helemaal los te gaan.

Ik lees mee. Dit is ons nl. geadviseerd voor dochter, omdat ze zo kwetsbaar is. Maar aangezien de vergoeding erg karig is, ben ik ook benieuwd naar ervaringen.

Dat heeft B dus ook. Overal is ze braaf, lief, sociaal, beleefd, behulpzaam enz. Tot we in de auto stappen, of thuis komen en dan.... *boem*...

Als ze het vooral thuis laat zien, is iets als pedagogische gezinsbehandeling dan niet iets voor jullie?

Nou daarom benoemde ik het ook, als dat bij B nu niet het geval was geweest had je er misschien iets aan gehad.

Lejows en Kira: kan het niet zo zijn dat ze de hele tijd frustratie en dergelijke opkroppen, omdat ze wéten dat het niet wenselijk is. Uiteindelijk moet het er toch uit.

Beetje lastig uitleggen, maar een soort van rebound zoals sommige Ritalin gebruikers dit ervaren? De gele tijd worden de prikkels onderdrukt, totdat de medicatie uitgewerkt raakt. Dan is er weer ruimte voor emoties.

Lijkt me erg lastig voor de kinderen. Dat ze gewoon weten dat het niet hoort, maar op een gegeven moment de controle lijken kwijt te raken.

Misschien voor jonge kinderen wel, maar ik denk dat het bij de dochter van mijn ex niet het geval was. Ze hield zich nergens in, dus opkroppen kan het niet zijn. Alleen zodra ze wist dat er een soort van hulp was voor haar gedrag speelde ze daar het perfecte kind.

Ja, dat denk ik ook, daar waar je je het veiligst voelt, kun je je laten gaan.

Is videohometraining dan niet iets voor jullie? Dan kan er bekeken worden wat er dus in de thuissituatie gebeurt, hoe jullie daarop reageren en daar dus gerichte adviezen voor gegeven kunnen worden?

H heeft het gehad. In het 2e kleuterjaar. Bij haar heeft het wel geholpen. Ze kon daarna beter met haar woede en frustratie om gaan. Naar sommige dingen pakken wij/school nog weleens op terug.

Ik weet t momenteel even niet meer. Er worden zoveel dingen geroepen en aangedragen..

Ik weet wel dat school serieus met haar bezig is, omdat ze ook voor lijkt te lopen in haar ontwikkeling, dus daar gaan ze na de vakantie mee aan de slag.

Moeilijk Lejow.
Maar ik wil even zeggen dat ik het heel knap vind dat jullie er zo mee bezig zijn en achter aan gaan.
Dat is wat ik bij mijn ex bijvoorbeeld mistte. Niet perse haar gedrag stond mij tegen, maar vooral hoe er mee omgegaan werd. Er is letterlijk tegen mij en zoon gezegd dat we maar een beetje voorzichtig moesten doen om het leuk te houden.
Zo komt dat meisje natuurlijk geen klap verder. Met de juiste hulp en begeleiding wel.

Lejow wat wil je zelf?
Wil je vooral tips om te leren omgaan met haar gedrag?
Wil je dat haar gedrag veranderd?
Wil je een traject ingaan van testen e.d? Iq test, adhd wellicht?

Als je hierop antwoord hebt kan je iets gerichter hulp gaan zoeken.

***

Sorry voor de hoofdletters haha
Ik wil vooral voor haar dat ze zich goed voelt. Dat haar metertje niet steeds op zwart gaat..

H. sprak met de juf af (en met ons) dat als ze begon te borrelen, een steen in moest leveren en een stil plekje mocht opzoeken. Dit was een plekje waar dan geen andere kinderen mochten komen (dit was ook gecommuniceerd met de klas). Daar lagen voor haar wat boekjes, om te lezen. Als ze merkte dat de boosheid weg was, ging ze naar de juf om er over te praten. Ze kreeg om te starten 7 stenen maar leverde er vaak maar 3 of 4 in. Toen gingen ze terug naar 5 stenen en leverde ze er maar 1 of 2 in. Thuis deden we dat met knopen. Werkte best goed. Sinds een paar weken heeft ze er weer wat meer last van, helaas lijken ze in groep 4 minder mee te willen werken als bij de kleuters. Ik heb gevraagd of ze het weer op willen gaan pikken en om haar op onrustige dagen (zoals de dag van de gym, sinterklaas, kerstontbijt etc) duidelijke taken te geven. Daar heeft ze zoveel meer baat bij. En de rest van de klas ook ;)
Hopelijk gaan ze er na de vakantie mee aan de slag.

Het is lastig uit te zoeken wat goed werkt voor je kind en waar ze goed op reageert. Met A zijn we begonnen met ergotherapie. Maar zijn "klachten/symptomen" zijn heel anders als die van zijn zus.

Geen ervaring met speltherapie maar wel met een ontwikkelingsvoorsprong. Bij het zoeken van hulp is het misschien handig iemand te zoeken die ruime ervaring heeft met kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong. Een hoog iq is vaak meer dan alleen dingen snel oppikken, deze kinderen steken vaak heel anders in elkaar dan 'gemiddeld'. Ook driftbuien zie je vaker bij kinderen met een ontwikkelingssprong. Aanpassen aan wat (ze denken dat) wenselijk is zorgt voor veel spanning en die moet er ergens uit.

Hebben jullie op basis van het intelligentieprofiel ook handelingsadviezen gehad Lejow?
Ik ben zelf orthopedagoog en neem deze testen ook af maar alleen de cijfers en het profiel zeggen niet zo veel.
Heb je een verslag meegekregen van het LUMC? Je ziet dergelijk driftbuien bij kinderen met een dysharmonisch profiel vaker zeker als net als bij B de verbale kant sterker is ontwikkeld. Zij imponeren eigenlijk sterker dan dat ze zijn, waardoor mensen deze kinderen gaan overvragen. Die overvraging zorgt ervoor dat kinderen op hun tenen lopen en vaak houden ze zich op school/ bso/ sport groot en als ze thuis komen kunnen ze ontladen omdat ze zich daar het meest vertrouwd voelen (jij laat je waarschijnlijk ook makkelijker gaan tegen je man dan op jouw werk).

Ik zou persoonlijk eerst het diagnostiektraject afwachten, zelf goed duidelijk hebben waar jullie behoefte aan hebben voordat je vervolghulp zoekt.

T. heeft ook erge driftbuien thuis (buiten de deur ook een engeltje) en ook een bovengemiddeld iq met een hiaat tussen verbaal en performaal. Daarnaast heeft hij last van angsten. Hij heeft geen autisme of, adhd.

Hij krijgt nu drie jaar speltherapie. Het helpt hem vooral om nieuwe dingen te durven proberen. Omdat veel dingen hem makkelijk af gaan (op school etc.), vindt hij het lastig als iets niét meteen lukt. Hij wil alles eigenlijk in één keer goed doen. De orthopedagoog helpt hem daarbij d.m.v. speltherapie. We hebben ook tips van haar gekregen hoe wij zelf beter met het moeilijke gedrag om kunnen gaan.

Verder leeft T. echt enorm op van sporten en van muziek. Hij klimt elk weekend een paar uur in de klimhal. Tijdens die uren is hij even 'in het moment', kan hij zijn energie kwijt én hij overwint steeds dingen. Zijn hoogtevrees, maar ook dat je iets soms tien keer moet proberen voordat het lukt. Het is fijn dat het een sport is met weinig competitie-element. Op een bepaalde manier vergelijkbaar met yoga.

En hij heeft dus muziekles, trombone, ook echt een uitlaatklep. Soms als hij een boze bui heeft, gaat hij muziek maken.

Waar ik nu vooral mee zit is zijn sociale gedrag. Voor een 9-jarige is hij nog heel onaangepast. Veegt snot en tandpasta af aan zijn t-shirt, stelt brutale vragen aan mensen etc. Zijn zusje van 4 is al stukken netter en beleefder dan hij. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee aan de slag moet. Natuurlijk corrigeer ik hem continu, maar dat helpt niet.

Qua vriendjes gaat het wel oké omdat we in een buurt wonen met heel veel hoger opgeleiden en slimme kinderen, hij valt daardoor niet zo heel erg op. Hij heeft alleen niet echt een beste vriend. Dat is wel sneu.