Ja, op sommige punten wel herkenbaar. Ik werk 3 dagen, dus ben niet 24/7 bij ze, maar als ik ze wegbreng naar het kdv, school of opa/oma, heb ik toch altijd een bepaald gevoel daarbij. Tijdens het werken denk ik er gelukkig niet veel aan, maar zodra ik de kans krijg, app ik ook even.
Ik heb moeite met uit logeren doen. Dat gebeurt dus bijna nooit. Ik denk dan de hele avond: zou het wel goed gaan? Straks zijn ze bang of huilen ze.
Irritant! Maar toch denk ik dat het ook wel normaal is.

Begint nu herkenbaar te worden. M was tot een paar weken terug vrij makkelijk bij andere mensen (leidsters van kdv, oppas, opa en oma...) maar ze zit nu in verlatingsangst fase en begint ook eenkennig te worden en dan maak ik me wel meer zorgen om hoe het gaat als ik niet bij haar ben. Zeker als ik na een dag opvang hoor dat ze niet zo in haar humeur was.

Ik herken het wel, ik ben het eerste jaar van mijn dochter thuis geweest en begin in januari weer met werken. Ik heb haar express meerdere dagdelen laten wennen op het kdv, tot nu toe gaat het heel goed waardoor ik het makkelijker los kan laten. Ik weet dat ze in goede handen is en ze het naar haar zin heeft.

Wil jij in de toekomst weer gaan werken?

Gelukkig voor andere herkenbaar dus!
Tot nu toe staat dat niet op de planning nee. Misschien een keer onder schooltijd maar dat weten we nog niet. Ik heb chronische pijnklachten dus een dag thuis en ik ben in de avond al moe. Dus laat staan als je moet werken. Nu kan ik mijn dag zelf indelen.

Uit logeren gebeurt hier ook weinig. Oud op nieuw blijf ik ook thuis omdat het vorig jaar niet goed is gegaan met het vuurwerk. Dus dan wil ik gewoon thuis zijn en er voor hun zijn. Dat durf ik ook niet uit handen te geven. Mijn man is dan ook niet thuis dus anders was het opa en oma.

Je zegt dat het de kinderen niet belemmert, maar dat doet het in mijn ogen wel. Zo kunnen ze bij de ene opa en oma al bijvoorbeeld niet logeren, omdat jij niet met ze kunt appen (trouwens, je kan toch bellen?). Dat is maar 1 concreet voorbeeld, maar meer in algemene zin lijkt het mij voor kinderen niet gezond als er 24h per dag over ze gemoederd wordt. Kinderen moet dingen uitproberen, zelfstandig worden, en daarvoor moeten ze worden losgelaten.
Daarnaast is het voor je kinderen en je gezin als geheel ook belangrijk dat ze zien dat vader ook een betrouwbare verzorger is waar ze van op aan kunnen. En zelf ben je ook een rolmodel voor ze; en je bent een positiever rolmodel als je je eigen zinvolle dagbesteding hebt met eigen initiatieven en inbreng dan als je alleen maar handenwringend op de bank zit, bij wijze van spreken. Ik zou dus zorgen voor een positiever houding en meer eigen activiteiten bij jezelf, en nadenken over wat je nodig hebt om dat te krijgen.

Het klinkt voor mij vooral alsof je wereld zich beperkt tot de belevingswereld van je kinderen. In die zin vind ik dat ook wel belemmerend. Wat deed je voordat je kinderen had? Had je hobby’s? Iets waardoor je leven wat breder is dan alleen moeder zijn en iedere minuut van hún leven willen bijwonen?

Ik ben ook vrijwel 24 uur per dag thuis met m'n kind maar ik herken het eigenlijk niet. Ik zou er toch wel proberen wat aan te doen als ik jou was. Het lijkt me heel gezond om mee te leven met je kinderen maar het is nog gezonder om balans te hebben in die interesse in je kinderen en interesse in jezelf. Wat doe jij echt voor jezelf? Kan je iets bedenken wat je leuk vindt om te doen en dat met enige regelmaat te gaan doen?
Wat ik lees is ook dat wanneer je er uit gaat voor jezelf / met je man, dat je hoofd dan nog bij de kinderen zit. Dat herken ik eigenlijk ook niet echt. Ja natuurlijk denk ik af en toe wel aan hem, maar ik weet dat hij in goede handen is en het zou mij juist meer onrust geven als ik zou appen of het goed gaat, dan wanneer ik het gewoon los laat. Misschien kan je dat eens proberen, uiteten gaan met je man, kids bij oppas (misschien juist je schoonouders doen zodat je ook echt niet kunt appen) en dan een avond even geen contact. Hoeft maar paar uurtjes he. Kijken of je het eens echt los kunt laten. Het lijkt me namelijk extra vermoeiend. Je bent al zoveel bij je kinderen, wat heel fijn is hoor, maar het lijkt me heel beklemmend als je in de schaarse tijd die je voor jezelf hebt dan ook niet optimaal kunt genieten omdat je met je koppie ergens anders zit.

Zou het iets zijn waar je aan zou willen werken? Of vind je het wel best zo?

Oh ja, dat wilde ik je ook vragen: Hoe is jouw/hun gedrag als je thuis bent met hen? Doe je veel met ze samen qua spelen? Of laat je ze veel zelfstandig (of samen) spelen? Spelen ze wel eens op hun eigen kamer? Oftewel: Hoeveel ruimte geef je ze thuis en hoe vind je dat?

Ik laat mijn zoon best veel scharrelen in z'n eentje (niet in een andere ruimte natuurlijk, zeker nu hij op de ontdekkingstocht van z'n leven is), maar zoals nu ook, ik zit op de bank en hij scharrelt gewoon wat rond in de woonkamer. Vandaag betrapte ik mezelf erop dat ik hem zelfs even was vergeten (hoe dat mogelijk is met die speelgoedzooi is me een raadsel, ik zat echt even in m'n eigen bubble denk ik). Niet dat dat perse goed is hoor, maar ik wil hem juist heel erg de ruimte geven om te ontdekken. Dat begint thuis.

Even proberen te reageren, hopelijk vergeet ik niets.

Mijn man is ook gewoon een rolmodel en alles maar ik gun hem dat uitslapen omdat hij veel werkt. Ik laat ze ook bewust dingen samen doen en ga ook met een gerust hart in bad of naar naailes als hij thuis is, geen probleem mee maar vind het leuk om samen dingen te doen.
Mijn hobby's doe ik dus ook wel maar wel minder. Heb gewoon andere dingen te doen.

Mijn kinderen mogen nog niet op de eigen kamer spelen, zijn ze nog te klein voor maar ze spelen echt wel alleen. Mijn oudste kan bv heel goed alleen spelen. De jongste niet maar dat komt omdat de oudste veel met haar speelt. Als zoon bij de psz is, laat ik haar bewust alleen spelen maar dat gaat zo moeilijk. Continu aan mijn broek hangen.

Ze slapen ook bij mijn schoonouders maar ik vind het gewoon niet fijn dat ik niet even kan appen. Bellen vind ik dan weer te controlerend. Weet toch wel dat het goed gaat maar wil toch wel bevestiging. Als ik weg ben, ben ik idd nog met de kinderen bezig. Praat er niet continu over maar ze zijn toch in mijn hoofd.