Ik dacht even dat dit je eigen bevallingstopic was!

Mijn tip is : Laat het allemaal op je af komen en als je iets niet prettig vind, niet begrijpt of wat dan ook laat je horen!

Jaa nou komt het er echt aan Pippa! Spannend!

Ik heb mijn bevalling echt als heel positief ervaren. Echt soms heb ik een beetje heimwee naar die nacht. Het was zo bijzonder, zo'n uniek sfeertje, en zo prettig eigenlijk.

Ik had van te voren me goed laten informeren over bevallen in het ziekenhuis. Ik wist dat ik dat persé wilde. Ik ben naar een informatieavond geweest in het ziekenhuis en vond het eigenlijk heel prettig om een beetje praktische zaken te weten. Daarnaast heb ik me laten informeren over pijnstilling. Ik wist van te voren niet goed wat ik nou wilde qua pijnstilling. Ik wist alleen dat ik heel graag wilde voelen hoe weeën voelen en ik stond open voor pijnstilling indien nodig. Immers hoe weet je van te voren nou hoe het voelt?
Nou, die weeën heb ik gevoeld. Dat was kut. Sorry, ik zal je niet verder bang maken maar het was het kutste van de wereld. Toch ben ik blij dat ik het heb gevoeld. Maar ik vond het echt heel heftig. Thuis ging het nog wel net, maar toen brak de verloskundige m'n vliezen en bleek er poep in het vruchtwater te zitten en moesten we naar het ziekenhuis. Gezien ik dat toch wilde, helemaal prima. Met weeën in de auto was ook kut. Daar zei ik al dat ik het wist, ik wilde een ruggenprik. M'n man parkeerde de auto en ik werd in rolstoel door de verloskundige door de ziekenhuis gangen geduwd midden in de nacht. In m'n hoofd was dat echt vet grappig, soort computerspelletje voelde het, ik was wel een beetje gek van die weeën hoor. In het ziekenhuis waren de weeën echt niet leuk meer en toen ging de arts assistent alle mogelijke pijnstilling methodes nog eens herhalen en zei dat ik er even over na mocht denken. Nog voor hij weg liep riep ik al hoo stop ik weet het al. En dus werd de anesthesist gebeld. De ruggenprik zetten viel echt heeeeeel erg mee. Het ergste was zitten (ik wilde alleen maar liggen op m'n zij) want de baby duwde zo naar beneden als ik zat. Sowieso kan je van te voren bedenken wat je fijn vindt qua zitten lopen liggen maar nee ik merkte toen wel wat ik wilde en dat was niets anders dan liggen.
En toen werd het beter. Ik kon weer ontspannen. En werd het gewoon eigenlijk een relaxte nacht. We waren de enigen in de gang van 't ziekenhuis en ik kreeg alle aandacht maar ook genoeg rust. Het was een medische bevalling want ik zat aan alle toeters en bellen en O. kreeg ook allerlei onderzoekjes met krasjes op z'n hoofd en weerhaken in z'n hoofd (pas maanden later waren die wondjes weg). Maar ik vond het heerlijk, zo medisch. Ik kon me volledig overgeven aan de medische zorg, hier houd ik van. En dat is ook zo persoonlijk. De een moet daar niks van hebben, ik vind dat juist prettig en heb niks met dat zweverige. Een ander heeft daar juist weer veel aan. Geef echt goed aan wat je wilt is mijn advies, mits het mogelijk is natuurlijk.
Mijn weeën gingen overigens niet fantastisch meer na die ruggenprik dus er is nog een keizersnee overwogen maar uiteindelijk had ik volledige ontsluiting. Geen persweeën echter. Maar de baby móest er uit. En die wetenschap hielp me. Ik heb toen met minimale persweeën (oxytocine op z'n allerhoogst opgevoerd maar deed amper wat) de baby eruit geperst op eigen kracht binnen een half uur. Dat was zo kicke eigenlijk, ik ben nog steeds trots erop. I did it, dit wilde ik meemaken!

Ik word nog steeds sentimenteel (op positieve manier) als ik langs 't ziekenhuis rijd of er binnen kom. Het heeft echt indruk gemaakt, ook op positieve manier.

Wat ik dus al zei: Kies echt voor jezelf op dat moment, maak de keuzes waar jij je goed bij voelt.

Ik kijk een beetje op van de tekst van Marin 'heerlijk medisch' en 'niks met zweverig'. Ik heb niks met medisch er mijn bevalling was totaal niet zweverig.
Ik vond mijn weeënstorm heftig, maar niet kut.

Het is zo persoonlijk. Jij bent volgens mij ook een rustig en nuchter iemand. Goed luisteren naar wat je lijf wil. En goed luisteren naar de verloskundige. Dan kun je heel wat aan! Wil je wel naar het ziekenhuis?
Er valt verder ook weinig te plannen. Ik wilde ook in bad, maar door het tempo ging dat niet meer.
Over je heen laten komen is het beste!

Ik dacht ook dat je bevallen was! Ik schrok al!

Bevallen. Tja. Het moet gebeuren en je weet niet hoe het loopt. En als het niet loopt, dan zijn er manieren waarop het toch goedkomt. Vooraf niet te veel bedenken en vastleggen. Ga met je gevoel mee.

Praktische dingen, zoals borstvoeding willen geven, de navelstreng laten uitkloppen, zelf de navelstreng doorknippen e.d. kun je eventueel even noteren voor de verloskundige.

Tip: goed luisteren naar de verloskundige die jou gaat begeleiden.

Ook dat is heel persoonlijk. Ik vind in een bad bevallen al zweverig en niets voor mij. Maar voor jou misschien wel (dat wilde je eerst toch?). Prima dan toch? Zo heb ik het zelf ervaren, ik had het zelf niet anders willen hebben.

Ik vind een bad niet zweverig. Ik had een bad inderdaad bedacht. Maar het verliep heel anders.
Er zit voor mij een heel groot gebied tussen medisch en zweverig (Ik vind bijv hypnobirth zweverig, maar weet er ook te weinig van om er daadwerkelijk een mening over te vormen).

Tja, ik wel. Maar nogmaals, doen wat goed voelt. Dat is het allerbelangrijkste. En wat er natuurlijk mogelijk is.
Er is altijd kans op iets onverwachts natuurlijk, welke kant dan ook op.

Mijn tips:

- probeer zelfverzekerd te raken in plaats van bang. Het hielp mij erg om vertrouwen in mijn lijf te hebben. Op een gegeven moment had ik zelfs echt zín om te bevallen, om dat varkentje te gaan wassen.

- ik had veel aan tips van vriendinnen, als: 'iedere wee is er één', 'weeën zijn als golven, er zit een begin en een eind aan' en 'je moet door de wee heen in plaats van hem willen verslaan'.

- kennis over wat er gebeurde in mijn lichaam, hormonen en de functie van pijn vond ik fijn om te hebben. Dat kun je vast wel online vinden, maar ik had Veilig Bevallen van Beatrijs Smulders geleend van een vriendin.

- een goede ademhaling was bij mij essentieel. Elke wee deed ik precies hetzelfde. Diep inademen en uitblazen en daar die wee 'doorheen' laten gaan. Geen gepuf. Soms verloor ik het bijna, maar dan trokken mijn man en mijn zus me weer op het juiste spoor.

- luister goed naar jezelf tijdens (het begin van) de bevalling. Vaak weet je instinctief wat je nodig hebt en wilt. Die ademhaling bijvoorbeeld, dat had ik echt niet van tevoren bedacht, dat ging ik gewoon doen. Dus wat Exo zegt: ga met je gevoel mee.

Ik wil toch even reageren op Marin, wat ze zegt over weeën. Ja, het is echt enorme pijn, maar laat je niet gek maken. In principe kun je dit en elke vrouw kan in principe bevallen, jij ook. Die pijn heeft een nut. Bovendien zit je niet direct op de top van je weeën, het groeit, en er zijn manieren waarop je er mee om kunt gaan. (Zie bv. wat ik hierboven schrijf.) Daar hoef je niet voor te kiezen, je kunt voor pijnstilling gaan en dat is ook niet erg. Ik wil alleen dat je weet dat het wel zonder kan en dat dat heus niet zweverig is.

Oh maar dat zeg ik ook niet. En ik denk dat de intensiteit van weeen ook heel anders ervaren kan worden per persoon. Ik ben heel blij dat ik het heb gevoeld hoe het was, maar toen ik het zo heftig vond en ik zat pas op 4 cm was het voor mij duidelijk dat ik pijnstilling wilde. Als ik toen al op 7 had gezeten had ik misschien anders besloten.

En wat er ook gebeurt, die baby komt er wel. Dat kan je hoor Pippa, via welke weg dan ook.

Heb je een specifieke reden waarom je geen cursus gaat doen? Ik vond het ontzettend handig om al die ademhalingsoefeningen te hebben gedaan, de tips die ik tijdens mijn cursus kreeg hebben me echt de persweeën doorgeholpen (ik kreeg persweeën voordat ik volledige ontsluiting had dus moest ze wegpuffen).
Dat is dus eigenlijk ook mijn tip; probeer je ademhaling goed onder controle te houden en wees je daar ook echt bewust ban. Je hoeft niet te puffen ofzo, maar zorg wel dat je blijft doorademen en niet gaat hyperventileren.

Verder: luister goed naar je eigen wensen en spreek ze ook uit.

Oh en wat mij heel erg hielp was de gedachte dat in principe iedere vrouw kan bevallen en dat je er geen invloed op hebt hoe het gaat verlopen. Als het horror wordt dan weet je dat pas als je er middenin zit en dan is je enige zorg het veilig op de wereld zetten van je kindje. Probeer er van tevoren niet teveel bij stil te staan, je kunt er niets aan doen en het komt echt goed!

"Maar ik vond het heerlijk, zo medisch. Ik kon me volledig overgeven aan de medische zorg, hier houd ik van. En dat is ook zo persoonlijk. De een moet daar niks van hebben, ik vind dat juist prettig en heb niks met dat zweverige."

Volgens mij bestempel je hier een medische bevalling/medische zorg als niet-zweverig, nadat je verteld hebt over ruggenprik, toeters en bellen, krasjes en weerhaken. Dat betekent dat de rest wel zweverig is. Misschien bedoel je het anders, maar het staat er wel zo. Een bevalling zonder dit alles is niet zweverig.

Ik ga verder maar niet in op de intensiteit van jouw weeën, want niemand heeft iets aan een bevallingencompetitie.

Nou volgens mij wordt het een beetje te negatief geinterpreteerd en dat was geenzins mijn bedoeling. Ik probeer juist heel erg te benadrukken dat het zo persoonlijk is wat voor iemand werkt. Ik had bijvoorbeeld totaal niets aan de oefeningen van de cursus, maar een ander (Elliot) wel. En ja, ik vond dat medische echt heel erg fijn, dat gaf mij veiligheid. Voor een ander is dat de veiligheid van thuis in haar eigen omgeving zijn. Wat ik zeg, dat is zo persoonlijk. Ik zou het niet heel veel ingewikkelder dan dat opvatten want ik bedoel het niet anders dan dat.

Ik heb een korte cursus gedaan, maar had het net zo goed niet hoeven doen. Toen ik aan het bevallen was, wist ik niks meer en heb ik gewoon naar de vk en mn man geluisterd.

Hoewel ik best een vervelende bevalling heb gehad met uiteindelijk na 17 uur een keizersnede, kijk ik er toch positief op terug. Ik vind het net zoals Marin prachtig dat ik dit mee heb mogen maken.

Ik heb heel veel aan de mini pufcursus gehad, en aan mijn vriend en de kraamverzorgster die er haast de hele dag + nacht bij was. Ik zat helemaal in mijn eigen wereldje, heb geen kik gegeven en voor mijn gevoel duurde het allemaal maar een paar uurtjes gek genoeg. Wanneer ik support nodig had waren vriend en kraamverzorgster er meteen en verder lieten ze me met rust, dat wilde ik op dat moment graag. Het overleg tussen gynaecoloog en ons verliep voornamelijk via mijn vriend, ik wilde niet praten en hij wist precies wat ik wilde. Dat was ontzettend fijn.

O, ik zag er weinig bijzonders in en niet zoveel behoefte aan Elliot, ik wil(de) bevalling gewoon op zijn beloop laten eigenlijk, vandaar geen cursus,

Thanks voor jullie verhalen, fijn om te lezen.

Bevallen wil ik in het geboorte centrum, is in het ziekenhuis om de hoek! Daar is rondleiding ook.

Ik ben niet zweverig met doela ofzo, maar ik denk dat lichaam het zelf wel kan en elke vrouw kan bevallen, dus vertrouw daar ook maar op en op eigen lichaam. Zo te lezen klopt dat aardig.

Pijn verwacht ik ook, maar hoe & wat is ontastbaar en dat vind ik lastig.

Nou weet je, je moet maar zo denken: zo'n bevalling neemt in principe (uitzonderingen daargelaten) een dagje van je leven in beslag en daarna heb je je baby in handen. De pijn in het heetst van de strijd is naar, maar het is te overleven.

Voorbereiden op de pijn kan niet. Het overkomt je. En dan zit je er al middenin en ben je al heel ver onderweg.

Althans, zo zie ik het en zo hoor het ik van velen.

Ik ben bij beide bevalling overvallen door een soort van oergevoel en dat gevoel heeft mij in een bepaalde trance gebracht waardoor ik voor mijn gevoel de halve wereld aankon. Ik heb mij dan ook volledig over gegeven aan mijn lichaam en had er vanaf het begin af aan vertrouwen in dat ik dit aankon.

Bij de eerste ben ik ingeleid, maar desondanks kon ik mij goed ontspannen en heb ik een aantal uur onder de douche gezeten en kon ik daar mijn weeën wegpuffen. Zodra ik maar even uit mijn concentratie werd gehaald door mijn man of een verpleegster, werd ik overvallen door de pijn. Het liefst had ik ook mijn ogen dicht. Ik had een aantal adeamhalingstechnieken geleerd tijdens de zwangerschapsyoga, maar daar kon ik vrij weinig mee op dat moment . Ik deed maar wat en daarmee kon ik mijzelf goed onder controle houden. Ik vind een cursus dan ook geen noodzaak, maar meer iets extra's. Wat mij enorm heeft geholpen was het tellen tijdens mijn weeën. Zo wist ik steeds wanneer de piek kwam en ik weer naar het rustmoment ging. Dat gaf nog meer kracht en tegelijkertijd afleiding. Ik ben toen in krap 6 uur bevallen en kijk er prettig op terug.

Bij de tweede keek ik echt uit naar de bevalling. Ik had ook geen geboorteplan oid. Mijn gevoel was dat het weer vlot zou gaan en dat was ook mijn mantra tijdens de bevalling. Pas in de laatste fase van de weeën ben ik weer gaan tellen. Er was voor die tijd zoveel afleiding (bezoek verloskundige, ritje naar het ziekenhuis, installeren op de verloskamer) en dat vond ik nu juist fijn op een of andere manier. Ik ben in 2,5u bevallen.

Ik denk dat een nuchtere instelling wel kan helpen bij hoe je je bevalling in gaat. Je kunt je instellen op heel veel, maar innerlijke rust en ontspanning is zo belangrijk. Doe waar je je goed bij voelt!

Edit: ik herken trouwens wel wat Marin zegt wat betreft het ervaren van veiligheid in een medische omgeving. Dat had ik bij mijn eerste ook heel sterk, misschien omdat het helemaal nieuw was en ik mijn eigen kracht op dit vlak nog niet kende? Ik wilde op alles voorbereid zijn en voor het geval dat verzekerd zijn van medische hulp. De bevalling heeft mij echter zo veel vertrouwen gegeven in mijn eigen lichaam, dat ik bij de tweede het liefst thuis was gebleven. Maar mijn man wilde dit pertinent niet.

Ik liet alles op mij afkomen. Mijn bevalling was echt rete snel gegaan.

Ik heb gewoon heel goed geluisterd en aanwijzingen opgevolgd.

Ik was dolgraag in bad gegaan als het mocht maat ik zat vast aan apparaten en die zijn nog niet waterproof. Als R in bad was bevallen had ik ook prima gevonden en ik ben ook onwijs down to earth. Ik denk dat het water fijn was geweest met de weeen. Ik ben ingeleid, voelde in eerste instantie de weeen niet (wat erg raar was want ik had ze wel zei de machine) en toen de weeenstorm uiteindelijk kwam was die erg heftig. Heb toen ruggenprik gehad en uiteindelijk vond ik bevallen easy peasy. Ik kon de dag erna weer gewoon lopen en had nul pijn. Ik doe vandaag nog 3 bevallingen als mijn zoontje eindelijk eens stopt met krijsen en beetje rustiger wordt. Beloofd ;)
Ik had ook super midwife en ik vond het fijn dat zij mij precies vertelde wat ik wanneer kon verwachten en wat ik moest doen.

Ik herken mij heel erg in het verhaal van Ysa. Ik raakte beide keren ook in een soort trance. Was helemaal in mijn eigen wereld met mijn ogen dicht. Hoorde de VK, verpleegkundige en mijn man wel op de achtergrond, maar door de rust die ik had kon ik de weeen goed aan. Ik denk ook dat dit heeft bijgedragen aan hoe snel het ging.

Ik had van te voren geen cursus gevolgd en heb ook geen bevalplan geschreven, omdat ik het idee heb dat je toch nooit weet hoe het gaat lopen en hoe je het ervaart (de pijn). Laatst zag ik iemand op tv met een heel bevalplan en die wilde alles zoals ze had opgeschreven. Vervolgens werd ze ingeleiden omdat het kindje in het vruchtwater had gepoept, kreeg ze weeenopwekkers, koos ze uiteindelijk voor pijnbestrijding en werd de bevalling uiteindelijk een keizersnede. Alles wat ze van te voren had bedacht wat ze niet wilde gebeurde. Ik denk daarom dat het goed is om er zo neutraal mogelijk in te gaan en het soort van over je heen te laten komen. Je weet gewoon van te voren niet hoe het loopt (ik beviel plots te vroeg zonder enig voorteken daar kan je je ook niet op voorbereiden) hoe je lichaam reageerd en hoe lang het gaat duren. Wel is het goed om over bepaalde zaken als pijnstilling van te voren na te denken denk ik. Ik wist wat mijn eerste keus was als het nodig zou zijn dit gaf denk ik al een soort van rust (uiteindelijk niet nodig gehad). Daarnaast is een rondleiding altijd handig je bent dan toch weer een stukje voorbereid op waar je terecht komt.

Ik herken me in de tips van Geel en wil eraan toevoegen:

- je hoeft niet op bed te bevallen. Kijk eens (op Pinterest ofzo) welke houdingen er bestaan om weeën op te vangen. Ik had zelfs een afbeelding uitgeprint, zodat m’n man kon helpen zoeken naar de prettigste houding.

- Oefen de ademhaling vooraf, ik heb er echt baat bij gehad.

- Weet welke pijnstilling beschikbaar is en de voor/nadelen ervan.

Ik heb de weeën van een ingeleide bevalling als zwaar en pijnlijk ervaren. Bij de tweede bevalling ging het veel beter, zonder ingeleid te zijn. Ik zeg niet dat het pijnloos was maar het was veel beter te behappen.

Bij mijn inleiding is de medicijnen kraan vol open gezet. Je kunt en mag vragen of ze langzaam kunnen beginnen om jouw lijf de kans te geven om de weeën op te pakken (bv per uur aan te kijken en zo nodig op te hogen). Dat kan voorkomen dat je weeën in 1x losgaan en je het dus als heftig ervaart.

Je hoeft de instructies en protocol van de zorggevers niet te volgen. Laat, wanneer jij/jullie het nodig vinden, uitleggen waarom ze een bepaalde interventie nodig achten; ben ik/baby in gevaar, waarom is dit nodig, ik wil nog even wachten/nadenken, wat zijn de gevolgen voor mij/baby, bijwerkingen etc. Laat de bijna-papa je hierbij helpen, of juist helemaal het woord voeren in overleg.

Het komt wel goed!

Vertrouwen hebben in je eigen lichaam! En bekijk verschillende bevalposities. Op bed hoeft inderdaad niet. Hier was de baarkruk een succes. Ik vond de weeën helemaal niet vervelend. Ik ben heel even in paniek geweest omdat de weeën na twee uur al behoorlijk wat druk hadden en dat voor mijn gevoel niet kon. Om kwart voor vier braken mijn vliezen en om half zes had ik al druk. Achteraf gezien heb ik een weeënstorm gehad. Maar heb ook dat niet als naar ervaren. Mij hebben goede ademhalingstechnieken ook goed geholpen.

Bij de eerste had ik me goed in laten lichten over pijnstilling ed en thuis bevallen of in het ziekenhuis maar verder had ik weinig dingen die wat mij betreft echt op een bepaalde manier moesten gebeuren. Het was de eerste keer dat ik ging bevallen, ik wist niet wat me te wachten stond, dus ik heb alle opties open gehouden.

Ik denk dat dat een goede insteek is, je kan wel voorkeuren hebben maar een bevalling kan altijd anders lopen als je bedacht hebt en het is wel heel prettig als je dan niet heel erg teleurgesteld bent en je het meer over je heen kan laten komen.

In mijn geval was ik beide keren medisch dus was thuis bevallen geen optie meer, ook lag ik op bed en kon ik niet bewegen ivm de infusen, hartslagmeter in het hoofdje van de baby en de misselijkheid. Dus hoewel ik bij de cursus allemaal prettige manieren had geleerd om weeen op te vangen, had ik daar uiteindelijk dus niks aan.

Ik heb van de eerste bevalling wel geleerd naar mijn lijf te luisteren, na twee uur aan de weeen opwekkers gaf ik aan dat het niet meer ging, waarop een verpleegkundige zei dat ik dat wel heel snel zei, maar ik bleek gewoon volledige ontsluiting en pers weeen te hebben, ik was echt even uit het veld geslagen door de gedachten dat ik die weeen misschien nog wel een uur of 12 vol moest houden.
Bij de tweede bevalling hebben we dus aangegeven dat we wilde dat er direct iemand kwam als wij dat aan gaven ( mijn man voelde zich de eerste bevalling heel alleen en machteloos toen er niet snel gereageerd werd op het belletje) en dat ze me echt serieus moesten nemen.
Dat hebben ze echt super goed gedaan, ze wisten dat ik door ging schieten zodra ik aan de weeen opwekkers moest en toen zijn ze met 3 man personeel in de kamer gebleven, ik heb medicijnen tegen de misselijkheid gehad en daardoor niet hoeven spugen en toen ik na een half uur zei dat de baby er vanzelf uit kwam werd er dus ook meteen actie ondernomen. Heel fijn.

Wat dat betreft denk ik dat het belangrijk is dat je echt goed aangeeft wat voor jou en je vriend fijn is en welke behoefte je op dat moment hebt en dat je vriend daar in steunt.

Oh en zorg dat de verloskundige of wie de bevalling ook doet flexibel is qua tijd. Voor een eerste staat bijvoorbeeld maximaal twee uur persen. Wij hebben van te voren gevraagd zolang alles goed gaat laat de tijd los. Dat heeft de verloskundige goed gedaan. Ik heb drie uur geperst. Alles is fijn thuis gebeurd. Als ze zich aan de officiële protocollen had gehouden had ik voor het laatste deel naar het ziekenhuis gemoeten. Dat was gelukkig niet nodig.