Ik heb geen cursus gedaan, de begindatum was te dicht bij mijn uitgerekende datum.
Uiteindelijk ben ik 2.5 week eerder bevallen, dus had ik de cursus maar half kunnen doen.
Ik heb een bevallingsplan geschreven, maar heb het uiteindelijk allemaal over me heen laten komen.
Er speelde ook mee dat ik zwangerschapsvergiftiging had en de bevalling dus klinisch werd.
Ik had van tevoren geen idee wat me te wachten stond en ben er helemaal blanco in gegaan. Ik was niet bang, wel erg benieuwd.
Uiteraard was het niet prettig te noemen, maar ik kijk er wel heel positief op terug.

Ik had trouwens geen echt bevalplan, maar wel op papier staan dat ik borstvoeding wilde geven en de baby eerst een poos bij me wilde hebben. Mocht dit niet kunnen, dat mijn vriend dan huid op huid met de kleine kon gaan zitten. Uiteindelijk kreeg ik een spoedkeizersnede en duurde het ruim 1,5 uur voordat ik weer bij vriend en baby kwam. In die tijd heeft vriend gelukkig met R huid op huid gezeten.

Ik had ook opgeschreven dat ik in geval van narcose of iets dergelijks, niet wilde dat andere familieleden R al zouden zien en vasthouden, behalve in extreme situaties.

Wow ik kan wel janken bij het lezen van al deze verhalen, het lijkt me zóiets heftigs! Maar dingen als 'elke vrouw kan het' en 'je lichaam neemt het over' etc. zijn wel geruststellende gedachten. Volgens mij ben ik namelijk best kleinzerig, al weet ik dat niet zeker. In elk geval goed om te lezen dat velen er positief op terugkijken. T.z.t. ga ik dit topic er nog eens bij pakken. Pippa, ik ben heel benieuwd hoe jij het gaat ervaren straks, ik lees je verhaal graag!

Ik zou trouwens wel pijnstilling willen denk ik, maar heb jaren geleden een ruggenprik gehad en daar een soort traumaatje door opgelopen. Dat ging niet goed, ze moesten wel acht keer opnieuw prikken geloof ik, was echt heel naar. Nu ben ik daar dus bang voor, terwijl het me voor de bevalling wel de fijnste pijnstilling lijkt.

Hey Bliss weet je wat het gekke is, ik ben dus met kleine wondjes enzo ook kleinzerig. Als ik een papercut heb dan zit ik daar hele dagen over te miepen. Maar een bevalling is zo anders, een of andere vage oerkracht neemt het over. Ik kon ineens zoveel pijn aan, alsof het niks is.

Bliss, ik wilde ook absoluut geen ruggenprik en kreeg pijnstilling met remifentanil, zo'n pompje die je zelf mag toedienen. Geweldig spul. Ik kreeg alles gewoon mee en voelde de weeën veel minder hevig. Echt een aanrader wat mij betreft

Bij de tweede wilde ik dat ook graag weer, zei ik van te voren. Maar die bevalling ging vele malen sneller.

Apart hè, hoeveel je ineens kunt hebben. Ik snap nog steeds niet dat de bevalling van de jongste zo "gemakkelijk" ging. Hoeveel pijn het ook deed, ik kon het aan.

Moet je me nu eens horen als ik mijn teen stoot .

Wat mij heel erg hielp was inderdaad ook een soort idee van een oerkracht.
Waarom zou ik dit niet kunnen als al zoveel vrouwen mij voor zijn gegaan, zo'n idee.

Qua pijnstilling had ik ook zo'n pompje. Goei spul kan ik je zeggen!!

Een ruggenprik leek me doodeng dus ik wilde eigenlijk een pompje. Maar ik ben allergisch voor morfine dus dat kon helaas niet, ik kreeg aangepaste medicatie via de ruggenprik. De anesthesist zei nog dat ik erg moeilijk te prikken leek, maar het ging in een keer goed, deed geen pijn en werkte super goed!

Ik ben ingeleid met 38+6 en de bevalling heel erg over me heen laten komen. Ik kon me heel goed terugtrekken in mijn eigen wereld door mn ogen dicht te doen en te concentreren op mijn ademhaling, maar kon aanwijzingen van de verloskundige wel goed opvolgen. Het bloed halen uit zn hoofdje heb ik wel mee gekregen, maar niet dat dat was omdat zn hartslag daalde naar de 60 dus bleef daar ook rustig onder. Pijnstilling heb ik wel besproken van te voren zo van dat bepaal ik dan wel, maar uiteindelijk was hij er 3,5 uur later al en is het mij erg meegevallen.

Echt voorbereiden kan je denk ik niet, probeer het over je heen te laten komen.

Bliss, je kunt altijd kijken wat je wilt he. Het is niet zwak of stom als je alsnog kiest voor een ruggenprik of een andere vorm van pijnstilling. Ook dan beval je, op wat voor manier dan ook, je kindje komt er. Het ene is niet beter dan het ander.

Ik vond de pijn dus wel echt heel heftig en wetende dat ik toen pas op 4 cm zat, vond ik het teveel worden en koos voor de ruggenprik. Ik had me van te voren goed in laten lichten over de verschillende manieren van pijnstilling maar wist het tot het echt zover was nog niet zeker wat ik nou zou willen. Het nadeel van een ruggenprik is inderdaad het zetten, dat is misschien eng, maar ik vond het echt ZO erg meevallen. En je kunt er koortsig van worden en de baby ook, dus dan moet je soms 24u ter observatie blijven na de bevalling. Ik hoefde dat gelukkig niet maar moest wel zelfstandig kunnen plassen na de bevalling, ivm de catheter die erin had gezeten. Dat duurde echt uren. Ik had rond 10 uur wel naar huis gemogen verder maar ik moest persé plassen van de arts en dus werd het pas half 1. (Terwijl ik ALTIJD moet plassen normaal).
Het nadeel van zo'n morfine-stofje is dat je er suffig van kan worden, daar was ik bang voor dat ik dan rare dingen ging zeggen (ja je kunt rare angsten hebben omtrent de bevalling). Dus uiteindelijk was voor mij de keuze duidelijk.

Ik zou zeker naar het ziekenhuis gaan waar je wilt bevallen (als je pijnstilling wilt, moet je wel naar het ziekenhuis, maar je kunt ook poliklinisch bevallen met je eigen verloskundige in het ziekenhuis als je wilt en het goed gaat) voor een informatieavond of iets dergelijks. Dat vond ik zelf nuttiger dan de zwangerschapscursus. Ik ben nogal praktisch ingesteld en bereid me goed voor, dus hele stomme dingen als 'er staat een koffiezetapparaat op de kamer' vond ik geruststellend. Niet dat je er ook maar íets aan hebt op dat moment, maar goed, het hielp van te voren, dus prima.

Ik heb bij de eerste ook gekozen voor een ruggenprik, omdat ik geen pauzes had tussen de weeën. Helaas werkte het niet en kon ik mijn benen nog bewegen enzo. Ook voelde ik de pijn nog wel, maar niet meer zo heftig. Dus het verlichtte en ik kon daardoor wat ontspannen. Ik was gewoon heel onzeker!
Bij de tweede ging het heel snel en heb ik geen pijnstilling gehad. Mede omdat ik wist dat ik het kon. De onzekerheid was weg.

Bij mij heeft de ruggenprik er ook toe geleid dat ik koorts had en de baby ook. Ook had ik geen persweeen. Beide veelvoorkomende bijkomstigheden. Maar ach. 24 uur in het ziekenhuis is echt niet een ramp en zonder persweeen kun je ook een baby er uit krijgen

Maar dat hoort toch ook, dat je je benen nog kunt bewegen? Ik kon dat in ieder geval nog wel.
Ik voelde alleen niets meer van de weeën, een hele opluchting na 3 weeënstormen achter elkaar.

Ja volgens mij klopt dat wel hoor! Ik kon mijn benen ook bewegen, dat moest zelfs. Ik mocht alleen niet meer lopen, was wel gebonden aan bed, maar ik moest nog wel kunnen bewegen. Ik voelde de weeen ook nog wel maar zooo veel beter te handelen.

Oh? Ik voelde echt alles in mijn benen nog. Volgens de vk moest dat wel verdoofd zijn. Mijn weeën waren ook nog heel goed voelbaar. Ik hoor diverse mensen over dat ze compleet pijnvrij waren en hun benen dus ook niet meer voelden. Gek hoe verschillend dat dan werkt.

Ik was inderdaad pijnvrij, ze hebben mij een hoge dosis gegeven,omdat ik daarom gekrijst heb Wat het wel weer lastiger maakt met persen trouwens en langer wachten daarna tot alles weer uitgewerkt is en je normaal kunt plassen.

Ja weet je, je kan er lang en kort over kletsen en alle cursussen doen en boeken lezen/filmpjes kijken die er zijn, maar je moet het gewoon doen. Je weet namelijk totaal niet in wat voor situatie je terecht komt, beval je natuurlijk of wordt het een keizersnede, is het op medische indicatie in het ziekenhuis of thuis, you never know. De baby moet eruit, en elke vrouw kan weeën opvangen én heeft weer een andere manier om weeën op te vangen. Er zijn vrouwen die 36 uur of langer doen over bevallen, en er zijn vrouwen die binnen het uur op de keukenvloer bevallen. Elke vrouw kan het, en lukt het op de een of andere manier niet dan zijn er altijd mensen die kunnen helpen.

Ik heb bij allebei de dames idd in een bevalplan laten zetten dat ze hoe dan ook flesvoeding kregen, dat mijn man ze vast mocht houden als het mij niet lukte, en dat als het zou gaan of mij of de baby hij dan met het kind mee ging.

Ik heb 2 maal een ruggenprik gehad voor de keizersnee. Dat gaat denk ik net iets anders dan alleen voor pijnstilling.Je mag natuurijk geen pijn voelen. Bij de eerste gleed mijn been van de operatietafel. Ik kon er niks aan doen haha. Ik kon het niet tegenhouden of weer terugleggen maar ik voelde wel dat mijn been eraf gleed.

Je hoort vaak verschillende verhalen over de ruggenprik met de bevalling, de ene vrouw voelt niks meer en de ander heeft nog steeds pijn.

Ja tijdens de keizersnede kreeg ik een anders soort verdoving door die ruggenprik, toen voelde ik mijn benen ook niet meer. Voor mijn gevoel lag ik toen alleen compleet te shaken maar dat was niet zo. Dat voelde best eng aan toen ik R voor het eerst in mijn armen kreeg, ik was zo bang dat ik hem liet vallen.

Dit heb ik ook gedaan. Alles opgeschreven van geboorteplan, tot telefoonnummers en nog veel meer. Ik heb geen cursus gedaan, wel naar de open dag van de kraamafdeling en informatie avond in het ziekenhuis geweest. Ik vond het iets waar ik achteraf gezien niet op heb kunnen voorbereiden. Op het gevoel, de emoties, hoe ik erop reageerde. Ik heb mij er maar aan overgegeven en het is achteraf best goed gegaan. Alle ervaringen die ik bij de eerste heb opgedaan, heb ik meegenomen voor de bevalling van de tweede. Ik had nog meer regie en wist tenminste wat ik wel en niet wilde.

Ik voelde niks van Ruggenprik zetten en vond het gevoel erna echt heeeerlijk. Lekkere warme benen die helemaal relaxt waren (de weeen zaten bij mij in mn buik, rug, heupen en benen tegelijk, dus die ontspanning was mega fijn). Ik had ervoor lachgas en werd daar enórm stoned van. Viel tot 2 keer toe bijna van bed (man tot de rescue) want heb evenwichtsstoornis en vond mezelf heel grappig. Bleef ook maar zeggen hoe cool het was dat ik nog Engels kon spreken en dat de stemmen in de kamer leken te zweven haha.

Ik vind het echt fijn om alle verhalen te lezen van iedereen. Ik merk dat ik vooral angst heb voor uitzonderlijke situaties: hevig bloedverlies, ontsluiting die niet voldoende blijkt of op gang komt dus eindigt met een keizersnee, kind wat niet door bekken past etc. En oh dat afwachten. Ben nu ruim 35 weken, dus moet nog wel eventjes, kan me niet indenken dat mijn lichaam het straks zelf oppakt ga helemaal uit van een inleiding.

Ik zag ook enorm op tegen een ruggenprik en wilde het zo lang mogelijk zelf proberen. Maar mijn been weeën waren zo'n hel, ik kreeg ze na een paar uur niet meer weggepuft en ik begon te hyperventileren. En toen bleek dat ik nog steeds op 3 cm ontsluiting zat (daar was ik mee begonnen) heb ik geschreeuwd om een ruggenprik. De anesthesist was een botte kerel die me nogal kortaf beval om 'heel stil te zitten ook als er een wee komt'. Ik kon hem wel wurgen. Maar toen dat ding er eenmaal in zat.... oh wat een verademing! Ik kon eindelijk ontspannen. Ik voelde alles nog wel, maar de scherpe randjes waren eraf. En ik zat in no-time op 10 cm!

Dat laatste had ik ook idd AM. Mijn vliezen zijn om 4u gebroken en vanaf een uur of 6 had ik weeën, toen ze bleven aanhouden heb ik m'n man wakker gemaakt en gezegd dat we nu maar vast moesten gaan ontbijten nu het nog ging
Als het eenmaal daar is gaat het 'vanzelf'.
In mijn geval alleen de ontsluiting niet waardoor we naar het ziekenhuis zijn gegaan. (vette pech; alle kamers bezet dus moesten een heel eind wachten en toen we aankwamen wisseling van de diensten,dus heb daardoor vet bevallingsvertraging gehad) toen ook nog de anesthesist in spoedoperatie ging op het moment dat ik dan eíndelijk m'n ruggenprik kon krijgen kreeg ik het pompje en toen was het binnen 1,5u en 3 persweeen gepiept. Na de eerst druppel was ik gelijk zo zat als een aap voor m'n gevoel en had weer praatjes, ben zelfs in slaap gevallen hahaha

Maar het is idd onwerkelijk tot het moment daar is, dan neemt je lijf het over en kun je alleen maar met je lijf meedoen.