02 Nov 2017 21:27 door Susan
Pijn, overal pijn. Mijn enkel klopt, mijn knieën voelen beurs en mijn hoofd knalt bijna uit elkaar. Als ik met mijn hand langs mijn gezicht ga, prikt het.
Ik kom een beetje overeind en kreunend kijk ik om me heen. Ik lig op de bank. Hoe kom ik hier nou weer terecht?
‘Voorzichtig. Blijven liggen.’
Ik gluur tussen de kiertjes van mijn ogen. Raoul zit naast me.
‘Ik heb pijn,’ murmel ik.
‘Je bent vannacht van de trap gevallen.’
O god, nu weet ik het weer. Het was nog pikdonker, ik werd wakker omdat ik zo nodig moest plassen. Ik verloor mijn evenwicht. Ik herinner me nog vaag hoe ik met mijn wang de muur schampte, en de klap waarmee ik neerkwam. Daarna weet ik het niet meer.
‘Hoe is het gebeurd?’ vraag ik zacht.
‘De trap is erg steil. Als je het niet gewend bent glij je makkelijk weg. Het is mijn schuld, ik had je niet alleen moeten laten gaan.’
Ik zie mezelf weer voor me, lopend op de trap met Raoul vlak achter me, zijn handen op mijn heupen.
‘Je bent toch meegelopen?’
‘Ik wilde met je meelopen, maar jij zei dat ik lekker moest blijven liggen. Dat je het wel zou vinden. En ik, ik was zo slaperig, ik heb niet goed nagedacht. Dus ik heb me weer omgedraaid en ben verder gaan slapen. Toen hoorde ik je schreeuwen. Je lag beneden, je wang bloedde helemaal en je voorhoofd was bont en blauw. Ik heb je maar hier op de bank gelegd, ik durfde je niet te verplaatsen.’
Gek. In mijn herinnering was hij erbij toen ik viel. Zo’n val doet rare dingen met je geheugen.
‘Moet ik niet naar het ziekenhuis?’ vraag ik. ‘Misschien moet er een dokter naar kijken.’
‘Ik denk niet dat het zo erg is. Het was vooral de schrik. Ik heb je een paar keer wakker gemaakt vannacht, je was goed aanspreekbaar. Je enkel is wat dik, maar het lijkt niet gebroken. Kun je erop staan?’
Voorzichtig kom ik overeind. Het is gevoelig, maar het lukt. Ik kijk in de spiegel die achter de bank hangt. Het ziet er niet fraai uit. Blauwe plekken, een grote schaafwond op mijn wang.
‘Ben je nog moe?’ vraagt Raoul.
Ik knik en grijp meteen naar mijn hoofd. ‘Au.’
‘Kom, dan breng ik je weer naar boven. Rust is het beste medicijn. Als het morgen nog zo’n pijn doet, haal ik de dorpsarts, goed?’
Gelaten laat ik me mee de trap op voeren.
Het regent. Je kunt het goed horen als je net onder het dak ligt. We liggen samen op bed. Raoul heeft ontbijt gemaakt, of eigenlijk een brunch, want ik heb nog een paar uur flink diep liggen slapen. Brood, kaas, fruit, thee en een glaasje wijn voor mij, want dat helpt tegen de schrik.
‘Hoe komt het eigenlijk dat je zo vloeiend Frans spreekt?’ vraagt Raoul.
‘Ik heb een jaar in Lyon gestudeerd, en later nog vier maanden stage gelopen in Parijs.’
‘Studeer je Frans?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Bedrijfskunde.’
‘Wat grappig. Ik vind je helemaal geen meisje voor bedrijfskunde.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Soms vraag ik me zelf ook af of ik dat wel ben. De studie zelf is best oké, maar ik zie best op tegen de tijd na mijn afstuderen. Die ratrace waar je het over had, die concurrentiestrijd, daar ben ik best bang voor.’
Raoul pakt mijn hand en kijkt me diep in mijn ogen. ‘Echt?’
Ik knik. ‘Mijn studietijd was echt geweldig, weet je. Op mezelf wonen, reizen, feest vieren tot diep in de nacht. Veel reizen. Niks moest, alles kon, alles ging vanzelf, en zo niet, dan kwam er altijd wel een herkansing. Nu ik bijna ga werken, begin ik te twijfelen of ik het wel echt kan. Wat als ik geen baan kan vinden? Of wat als ik wel een baan kan vinden, maar doodongelukkig word van zoveel verantwoordelijkheden. Als ik naar mijn ouders kijk. Allebei een goede baan en altijd gestrest. Geld genoeg, maar nooit vrij. Ik weet niet of ik zo wil worden. Soms wou ik dat ik meer was zoals mijn oma. Ik zou best mijn geld willen verdienen met schrijven. Gewoon vrij zijn, je van niets of niemand iets aan hoeven trekken.’
‘Schrijf je veel?’
‘Nee. Bijna niet.’
‘Waarom niet?’
‘Gebrek aan talent. En aan doorzettingsvermogen. Ik ben al een paar keer begonnen aan een boek, maar ik kom nooit verder dan hoofdstuk twee. Ik heb gewoon niet genoeg rust in me.’
‘Blijf hier, bij mij. Dan vind je die rust vanzelf.’
Ik vouw mijn armen onder mijn hoofd en staar naar het plafond. Hij loopt wel erg hard van stapel opeens.
‘Misschien doe ik het wel zoals jij,’ zeg ik dan. ‘Een paar jaar keihard werken, veel geld verdienen en me dan terugtrekken en het leven leiden dat ik wil.’
Raoul is een tijdje stil. Dan gaat hij recht overeind zitten en pakt het lege blad. ‘Ik ga zo even boodschappen doen, anders hebben we vanavond geen eten. Misschien kun je het nummer van je ouders voor me opschrijven, dan kan ik ze laten weten dat je veilig bent aangekomen en dat alles goed met je is. Dan hoef je daar niet meer over in te zitten.’
Ik schiet ook overeind en grijp kreunend naar mijn hoofd. Mijn ouders. Die was ik helemaal vergeten. Zal ook wel door die val komen. Ze zullen onderhand wel denken. ‘O, god, en mijn oma. Die ligt nog steeds in haar eentje in dat ziekenhuis.
‘Ik wip wel even bij haar binnen, ik moet toch in Périgueux zijn voor wat dingen. Schrijf eerst dat nummer nou maar op.’
Het duurt lang. Wel een paar uur. Het is raar om hier alleen te zijn. Erg veel heb ik niet meegenomen, bijna al mijn spullen zitten nog in de auto. In mijn tas zitten alleen wat kleren en een tijdschrift dat ik bij een tankstation in België heb gekocht. Ik snuffel wat rond in het huisje in de hoop iets van een boek te vinden, of iets anders om me mee te vermaken, maar alle kastjes waar ik in kijk zijn leeg, op een paar losse spulletjes na – een flesopener, een doosje speelkaarten, een haarborstel - dus ik pak toch maar dat tijdschrift en blader het een paar keer van begin tot eind door.
Raoul komt thuis met een tas vol eten. Gegrilde kip, kant-en-klare salade, stokbrood, kaasjes. We eten boven op bed.
‘Heb je mijn ouders nog gesproken?’ vraag ik. ‘Waren ze ongerust?’
‘Nee, dat viel wel mee. Ik moest je de groetjes doen. O, en ik ben ook nog bij je oma langs geweest. Ik heb de arts niet gesproken, maar ze zag er veel beter uit dan een paar dagen geleden. Ze had het hoogste woord op de afdeling, alle verpleegsters lopen met haar weg.’
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Weet je het zeker dat je het over mijn oma hebt? Die is echt niet zo spraakzaam, hoor.’
Raoul zet zijn bord weg en streelt zacht van mijn enkel tot aan mijn knie. ‘Heb jij eigenlijk nog pijn?’
‘Best wel. Ook hier.’ Ik voel aan mijn voorhoofd. Het is een flinke bult geworden.
‘Neem straks maar een pijnstiller in. Ik heb nog wel wat voor je. Die werken perfect.’
Ik kijk naar mijn lege glas. ‘Mag dat wel als je wijn op hebt?’
‘Wel ja. Ik heb die dingen wel een maand geslikt. Denk je dat ik al die tijd geen wijn heb gedronken?’
Raoul geeft me twee grote capsules uit een klein, bruin potje. Ik neem ze in met een glas water.
‘Hoe kom je eigenlijk aan die pillen?’
‘Gekregen toen ik die hechtingen in mijn gezicht had. Ik kon toen haast niet slapen van de pijn. Ze helpen echt heel goed, wacht maar.’
Binnen tien minuten voel ik mijn ogen zwaar worden. Ik slaap heel diep, en droom de meest onsamenhangende dromen, maar als ik wakker word, ben ik ook meteen klaarwakker. Het is nog donker buiten.
Het gesprek van daarnet speelt zich af in mijn hoofd.
Er is iets raars aan de hand.
Mijn oma is geen schattig oud dametje. En ze heeft niet het hoogste woord. Nooit, nergens. Al helemaal niet in het ziekenhuis, want ze haat ziekenhuizen. Mijn oma is met haar achthonderd pagina’s dikke gebruiksaanwijzing de nachtmerrie van iedere arts en iedere verpleegkundige. Twee jaar geleden was ze opgenomen met nierstenen en toen heeft ze werkelijk iedereen op de afdeling tot wanhoop gedreven. Ze eiste meteen al een eenpersoonskamer, trok alles in twijfel wat de artsen zeiden en weigerde pertinent om het zoutarme eten dat ze kreeg op te eten, want dat was voor bejaarden, iets wat zij met haar eenentachtig natuurlijk nog lang niet was.
En dat mijn ouders zo laconiek reageerden, lijkt me ook niet heel waarschijnlijk.
Mijn moeder kennende is ze laaiend op me.
Ik draai me op mijn andere zij.
Die lege kasten. Geen boeken, geen kleren, geen post. Niks wat van hem persoonlijk is.
Ik zit hier in een huis midden in de wildernis met iemand die ik helemaal niet ken, omdat iemand anders die ik óók helemaal niet ken voorstelde om hem te bellen. Ik heb niet eens doorgevraagd. Ik heb ze allebei zomaar vertrouwd.
Dan herinner ik het me opeens weer. Ik weet wat er niet klopt.
Die Duco zou hem bellen. Ik hoor het hem nog zeggen.
Hij heeft wél telefoon.
Damn, wat is dit?
Heel voorzichtig, centimeter voor centimeter, laat ik me uit bed glijden en sluip de trap af. Mijn hart staat stil bij ieder piepje en kraakje, maar het lukt me om ongemerkt beneden te komen. Zijn jas hangt aan het haakje bij de deur. Ik voel meteen de mobiele telefoon in zijn binnenzak. Een gloednieuwe iPhone, nota bene. Verdomme, zie je wel.
Met trillende vingers vis ik het ding eruit en veeg over het scherm. Pincode? Geen idee.
Het alarmnummer, dat kan wel.
Geen bereik.
Bovenaan de trap gaat het licht aan. ‘Wat doe je beneden?’
O, help.
Struikelend over een krukje vlucht ik naar de badkamer en doe de deur achter me op slot. Licht aan, snel, snel dat ding verstoppen, maar waar? Mijn ogen speuren de kleine ruimte af, op zoek naar een verstopplek – een loszittende tegel, een mand met vuile was, maar ik zie zo snel niks.
Voetstappen op de gang. De deurklink gaat op en neer. ‘Gaat het goed?’
‘Bijna klaar.’
Mijn blik valt op het pak wc-papier dat op de grond naast de toiletpot staat. Ik haal de rollen uit de verpakking en stapel ze op. Dan wikkel ik wc-papier en plastic om de telefoon en verstop het hele pakketje in de stortbak. God, laat hem daar niet zoeken.
Ik trek door en draai het slot van de deur. Raoul rukt de deur bijna uit mijn handen. Zijn ogen lijken bijna zwart. ‘Wat deed je daarbinnen? Waarom duurde het zo lang?’
‘Ik had kramp,’ lieg ik, en ik hink naar buiten, al doet mijn enkel nauwelijks nog pijn.
‘Waarom heb je mij niet eerst geroepen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik wilde je niet wakker maken.’
Hij pakt me bij de arm, ik laat me gelaten naar boven voeren en op bed leggen, de dekens strak ingestopt.
‘Dank je.’ Ik forceer een glimlachje.
‘Roep mij de volgende keer, wil je?’ Het klinkt eerder dwingend dan bezorgd.
‘Ik voel me gewoon bezwaard dat je de hele tijd voor me moet zorgen.’ Ik knijp mijn ogen dicht en dwing mezelf om hem een kus op zijn wang te geven. ‘Je hebt al zoveel voor me gedaan.’
Hij ontdooit. ‘Het is geen probleem. Echt. Ik heb liever dat je me wakker maakt dan dat je nog een keer van de trap valt. Heb je erge pijn?’
‘Best wel.’
‘Zal ik nog een pijnstiller voor je pakken?’
‘Hoeft niet.’
Raoul stapt uit bed en loopt de trap af. Even later schuift hij een blad met een glas water en twee capsules op mijn buik. ‘Hier. Nemen.’
Ik hijs mezelf een stukje overeind, stop de capsules in mijn wang en drink de helft van het water op. Pas als ik zijn ademhaling langzamer en regelmatiger hoor worden, spuug ik ze uit en gooi ze onder het bed. Ik draai me op mijn rug en staar naar het plafond. Het heeft nog nooit zo lang geduurd tot het ochtend werd.
Laatst gewijzigd door
Susan op 03 Nov 2017 09:39, in totaal 1 keer gewijzigd.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
