Ik zal zelf ook even reageren.
Ik dacht, net als Bazinga, niet heel oud te worden. Geen 18 jaar, maar ik dacht serieus de 28 jaar niet te halen. Ik zal ooit ergens iets over 27 club hebben gelezen. Maar ik werd zelfs 30 jaar en ouder. En gek genoeg hebben al die jaren na mijn 27e gevoeld als geleende tijd. Zal ontzettend achterlijk klinken, maar zo voelde het echt voor mij. Ik had geen dromen, geen plannen en ik deed maar wat. Ik zie nog de oud papier doos vol met diepvriespizzaverpakkingen voor me. Je kon zien waar de vrijgezel woonde. Of vrijgezellen, want de oud papier dozen van de buren zagen er niet anders uit.
Dat ik een huis heb gekocht op mijn 26e was een kinderdroom die wel uitgekomen is, maar dat was dan ook werkelijk alles wat ik heb bereikt. Ik werkte om de vaste lasten te kunnen betalen, maar leuk vond ik het werken niet. (Goed, lekker deprimerend geheel zo. Sorry)
En toen ontmoette ik mijn man. En toen hadden we samen geen dromen. We waren bezig met overleven. Dat klinkt gek, maar de eerste periode samen was echt niet leuk te noemen. We werkten en ons vaste uitstapje was boodschappen doen bij de supermarkt en het liefst dagelijks. En toen werd mijn man ziek. Zo ziek dat ik hem bijna was verloren. Gek genoeg zijn toen voor ons beiden de ogen opengegaan. We zouden alles anders gaan doen. We zouden het leven gaan omarmen en samen genieten van alles wat op ons pad zou komen. We hebben individueel en samen gewerkt voor een betere toekomst. Ik ben nu nog aan het werk voor een betere toekomst, maar ik kan zeggen dat de therapie aanslaat en ik me beter dan ooit voel. (Ik ben nog lang niet klaar met therapie, maar ik weet wel dat ik nooit van mijn leven depressief ben geweest.)
Onze dromen zijn duidelijk. We willen, als het ons is gegeven, in de toekomst een winkel openen. We zitten vaak samen in de auto en dan wijst mijn man een locatie aan die perfect zou zijn voor een winkel. Ik ben bezig met schrijven. Want ik wil en zal een boek schrijven. En ik ben dagelijks bezig met het lezen van items die mij kunnen helpen een betere schrijver te worden. Ik merk bijvoorbeeld dat ik snel verveeld raak in mijn eigen verhaal en dan bijvoorbeeld in plaats van in eerste persoon, als derde persoon ga schrijven. Of ik ben even de draad kwijt en weet niet hoe ik drie maanden op een leuke manier kan versnellen/vertellen. Wat ik hier op het forum nooit heb gedaan, namelijk mijn eigen teksten nalezen, doe ik nu wel continu. Ik heb mijn social media zoveel mogelijk omgezet naar een meer zakelijke uitstraling. En ach, het zijn dromen. Maar ik doe mijn best om ze uit te laten komen. Lukt het, dan denk ik dat absoluut trots op mezelf mag zijn. Lukt het niet, dan zal ik nog meer mijn best doen om mijn/onze dromen uit te laten komen.
Gek genoeg heb ik voor het eerst echt het gevoel te leven. En nu kan ik pas zeggen dat ik een domme rund was door niet eerder in therapie te gaan en pillen te slikken die niets voor mij doen, omdat ik dus niet depressief ben. Ik ben trouwens ook geen Borderliner of andere persoonlijkheidsstoornissen. Het blijkt bij mij altijd angst te zijn geweest. Angst om niet goed genoeg te zijn en ja, wat doe je als de angst erin zit? Kennelijk je gedragen als een complete imbeciel. En nog steeds gebeurd dat wel, maar het is dan ook werk in uitvoering.