Hebben jullie daar ook zo'n last van (gehad)? En gaat het nog over?
Ik ben nu 18 weken en ik voel me zo'n vreemdeling in mijn eigen lichaam. Ik vind er niks aan dat hele zwanger zijn. Ik weet dat ik niet mag klagen, want alles gaat echt voorspoedig, maar ik voel me zo ontheemd. Mijn veranderende lichaam is niet meer van mij, ik wen er maar niet aan. Misschien gaat het te snel om er aan te wennen? Ik kan er ook maar niet aan wennen dat ik niet meer kan wat ik altijd kon. 4x in de week sporten? Kan ik vergeten. En daar baal ik zo van. Als het me dan weer eens lukt om te gaan sporten, voel ik me eindelijk weer een beetje mezelf.
Ik baal er ook van dat ik opeens zo hard ben geworden. Ik kan echt zeuren over van alles. En dan vind ik mezelf niet aardig. Ik vind mezelf lelijk, lui en onaardig.
Ik vind het natuurlijk heel leuk dat er een baby komt, maar die hele zwangerschap mag wat mij betreft snel voorbij zijn.

Er wordt zo vaak gezegd "geniet er van!", en ik merk dat het dan toch een taboe is om er echt niet van te genieten. Maar als ik het wel uit durf te spreken, merk ik opeens dat ik zeker niet de enige ben, en dat er heel veel vrouwen zijn die zwanger zijn echt niet leuk vinden.

Wat moet ik nou nog verwachten? Wordt het alleen nog maar erger naarmate je echt een buik krijgt?

Edit: ik ben overigens ook totaal niet bezig met uitzetlijsten, babykleertjes of wat dan ook. Dat komt allemaal later wel denk ik dan. Ik vind het soms wel jammer dat ik er niet zo in opga als andere zwangeren, die met 20 weken al allemaal spulletjes en kleertjes aanschaffen.