Susan heeft het heel mooi verwoord!
Ik zou het ook niet willen (en mijn vriend gelukkig ook niet), en je bent echt niet onredelijk. Ik vind het onvolwassen en ondoordacht dat hij over zo iets nadenk.

Eens met het meeste dat er al gezegd is. Met de toevoeging dat als hij nu wel boekt met de afspraak dat jij het t.z.t. mag cancellen je denk ik een hele hoge drempel opwerpt om dat dan ook daadwerkelijk te doen; dan heeft hij het al geblokt, tickets gekocht, plannen gemaakt. Dan voel jij je echt niet fijner als je hem dat dan (heel terecht!) nog moet ontzeggen.

Superstom dat hij het overweegt dus en dat hij jou een zeur laat voelen. Dat ben je écht niet!

Exact dit.

Heeft jouw vriend wel door wat een baby inhoud ?
10 keer per jaar op vakantie ?!!! en dan in de eerste paar weken van het leven van jullie baby al weer weg willen voor vakantie. Sorry maar hallo baby heeft niet alleen mama nodig maar ook papa ! en mama heeft ook wel eens rust nodig.
En dat hij op vakantie wilt zonder zijn kind die zo jong is vind ik ook maar apart.
En dat hij helemaal geen rekening met jou houdt wegens je verjaardag ook al vier je die dan nooit maar nu extra bijzonders is wegens eerste keer als mama vind ik al helemaal onbeschoft.
Damnt je kan nog tig keer in je leven op vakantie gaan en moet dat dan perse nu ? Eerst maar eens wennen aan het ouderschap zou ik zeggen dan zien we wel weer verder. Er kunnen weet ik niet wel hoeveel dingen gebeuren waarom straks niet alleen 1 week met je kind wilt zijn. (huilbaby,keizersnede,baby niet gezond, moeder vermoeid enz enz).
En als je een kleine hebt dan kost dat gewoon heel veel tijd en energie en dat moet je er voor over hebben anders moet er niet aan beginnen vind ik.

Ik lees nu het 10x per jaar op vakantie verhaal. Ik zou toch echt eens met hem gaan praten over zijn verwachtingen...

Nou ik ook! Wel vervelend dat je er ruzie om moet maken. Mijn man vond het ook wel eens lastig in te schatten wat wel en niet kon met F. maar als ik dat dan uitlegde dan begreep hij het. (bijna altijd dan he)

Ik kan me ergens wel voorstellen dat hij totaal niet weet wát te verwachten. Dat wisten mijn vriend en ik ook niet. En zeker voor mannen is het nog zo ongrijpbaar tijdens de zwangerschap. Je leest inderdaad overal dat je goed moet praten over je verwachtingen, maar eigenlijk moet je het straks nemen zoals het komt. De één heeft een makkelijke baby, de ander een heel moeilijke. Voorbereiden op wat er komen gaat is heel erg lastig vind ik!

Wel denk ik dat je er vertrouwen in kunt hebben dat je vriend na de geboorte wel inziet dat hij niet gemist kan worden. Jouw vriend heeft denk ik nog niet zo goed door wat de baby straks óók met hem gaat doen. Overigens zou ik wel duidelijk aangeven dat jij het niet ziet zitten. En daarmee zou ik het dan 'los' laten. Ruzie maken heeft eigenlijk weinig zin en je weet niet hoe het straks allemaal loopt.

De huil top rond de zes weken was hier trouwens echt wel duidelijk aanwezig. Ik was heel erg blij als mijn vriend thuiskwam en hij even met haar rond kon lopen. Als ik toen alleen was geweest, had ik me echt heel erg rot en onzeker gevoeld. Je weet niet wat je overkomt en wat er precies aan de hand is. Fijn als je dan samen kunt overleggen. Mijn vriend had overigens ook een weekend weg gepland staan en heeft dat uiteindelijk niet gedaan omdat onze dochter ziek werd (nierbekkenontsteking en koorts stuip). Ik had er niet aan moeten denken dat ik toen alleen was geweest!

Tien keer op vakantie vind ik ook veel maar als dat zijn standaard is bij zijn huidige leven, dan is hij dat natuurlijk gewend. Ik denk dat hij zich moet realiseren dat hij prima dat soort dingen kan doen nog maar dat daar zeker ook concessies in gedaan moeten worden. Ik denk heel eerlijk dat hij zich daar geen voorstelling van maakt nu, het is niet concreet genoeg voor hem denk ik. Dat je hier nu over praat lijkt me een goede eerste realisatie voor hem dat er dingen gaan veranderen. En dat is soms even wennen maar dat hoort er echt bij.

Hij gaat het nu boeken, dus ik zou niet gaan zitten wachten tot hij het na de geboorte vanzelf wel doorheeft en het nu loslaten. Ik zou er gewoon van op aan willen dat hij niet boekt. Zo'n rare eis vind ik dat niet, hoor.

Eens met alles wat al gezegd is.
En ik vraag mij ook af of hij wel doorheeft dat ook zijn leven gaat veranderen.
Mijn man vergeet het ook nog af en toe met zijn plannen hoor. Gelukkig gaat inmiddels alles in overleg en ziet hij nu ook zelf in hoe zwaar alles is.

Dit dus. Sorry hoor het is gewoon zwaar in het begin met het zoeken naar een nieuw ritme in een nieuw gezin. Als mijn vriend dit zou doen zou ik het absoluut niet waarderen.

Al zou ik super uitgerust zijn en J komt/kwam met zoiets aan, ik zou ook ontploffen. Het is jullie kind en ik heb ook echt soms de minuten af geteld tot hij uit z'n werk kwam. Zéker de eerste periode! Nu soms nog.
Jullie leven veranderd gewoon heel erg en je weet vooraf niet hoe. J en ik hebben ook eens echt behoorlijke ruzie gehad omdat hij vanalles inplande en ik het daar niet mee eens was. "ik mag niks meer"
Inmiddels maken we afspraken altijd ovb, ik kan nl niet zeggen hoe het met E gaat over 5weken. Als ze een week niet te hachelen is geweest en J gaat dan op vrijdagavond nog lekker borrelen en zondag voetballen dan kun je me opvegen. Ik trek dat gewoon niet en aangezien het ons kind is zal hij zich daar maar naar moeten schikken.

Alle reacties hier geven wel aan dat ik een hele andere kraamtijd heb gehad. Mijn eerste reactie was 'laten gaan, genieten van één op één tijd met de baby'. Lekker aanrommelen thuis. Maar ik lees nu dat iedereen er anders over denkt. Dus houd hem maar thuis en geef aan dat hij als de baby een maand of zes is maar op vakantie gaan. Dat moet wel kunnen lijkt me. De vriend van mijn zusje reist trouwens voor zijn baan de hele wereld over en is ongeveer even veel weg als hij thuis is én gaat ook nog met vrienden één of twee keer per jaar op vakantie. Zij hebben daar wel een prima modus in gevonden. Misschien vinden jullie dat ook wel. En kan je reislustige partner, ondanks baby toch nog regelmatig op reis. Ik vind dat het krijgen van een baby niet per se hoeft te betekenen dat veel reizen voor je vriend er niet meer in zit. Misschien vinden jullie daar, net als mijn zusje, wel jullie weg in. En dan is iedereen blij.

Ik zou daar ook niet blij mee zijn. Een baby is concessies doen. We gaan ook wel eens vroeger weg bij een feestje om haar op tijd in bed te leggen, of plannen een activiteit om haar heen. Je kunt niet alles hebben; een baby en je leven oppakken zoals het vroeger was. Dat is de keuze die je maakt met een baby. Betekent niet dat je alleen maar thuis moet zitten, maar na 6 weken op vakantie gaan is een ander uiterste. Al die dingen komen wel als de baby ouder is. Of niet. Wij laten die dingen met liefde, want nu ze er is lijken die uitjes minder belangrijk dan haar welzijn.

Wat Kees zegt herken ik wel, ik zit soms ook op de klok te kijken tot mijn vriend thuis is van zijn werk. Zeker in de periode van een week of 6, toen dat huiluurtje op zijn top was. Toen was ik zó blij dat hij dan relatief fris uit zijn werk kwam en mij even een halfuurtje gunde om op adem te komen.

Nu zitten we in een prima ritme, maar zou ik het wel slikken vinden als hij een weekendje weg ging. Ik zou hem niet tegenhouden, maar ook niet staan juichen. Op het moment ben ik vooral degene die avondjes weggaat en dat doe ik alleen met zijn expliciete toestemming. Niet omdat ik zo onder de plak zit, maar ik vind dat ik het wel mag overleggen als hij de hele avond met een baby zit.

Onpopulaire mening maar ik zou het oke vinden mits ik mezelf goed zou voelen. Toen mijn zoon 3 maanden was is mijn man 2.5 week op vakantie geweest. Prima gered en er is genoeg contact geweest. Vind het juist ook fijn om te weten dat ik mezelf alleen kan redden.
Dus het zou voor mij geen no-go zijn.

Weet je.. en al dacht hier het hele forum hetzelfde over. Voor jou voelt het niet goed. Dus zullen je vriend en jij samen op zoek moeten naar een concessie die voor beiden goed voelt.

Nee dat zou ik echt niet goed vinden.
Mijn man was voor zn werk altijd van maandag tot en met vrijdag weg (chauffeur) en ik stond er na 3 weken ook 'alleen' voor maar dat is zijn werk.
Een gewone vakantie vind ik niet kunnen.

Ik zou vooral kijken naar wat je eigen gevoel erbij is. Een ander kan het belachelijk vinden terwijl je het zelf wel ok vindt, maar andersom ook.

Zelf had ik het niet tof gevonden. Al had het denk ik beide keren best gekund, geen gecompliceerde bevallingen en ik was relatief snel weer op de been. Maar of ik het leuk had gevonden, verre van denk ik.

Verder wil ik niet meteen doemdenken, maar ik zou je wel mee willen geven goed samen te blijven praten hierover. En kijken of er bijvoorbeeld iets van een middenweg te vinden is wat betreft het weggaan. En wat ik lees over dat mannen vaak vanzelf merken wat voor impact een baby heeft, daar zou ik niet als vanzelfsprekend vanuit gaan. Mijn ex was het liefst zowat elke dag van huis met vrienden, etentjes, festivals, etc. En zei zelf al dat alles zou veranderen als zoon er zou zijn. Nou niet dus, ik kon alles oplossen en hij ging maar weg. Als ik er wat van zei dan deed ik moeilijk en ik kon hem niet in een kooitje stoppen, etc. Terwijl hij van mij bijvoorbeeld rustig weg mocht nadat de kinderen op bed lagen, na de avondspits. Vanuit die er ervaring zou ik zeggen, let op je grenzen en probeer er al zo vroeg mogelijk een weg in te vinden. Hier is namelijk onze relatie er deels op stukgelopen. Dat gebeurt vast niet overal, maar zeker de eerste periode verandert er al genoeg en dan is het fijn als je er een beetje hetzelfde in kunt staan ipv strijd hebben over dingen als wel of niet weggaan.

Ze geeft duidelijk aan dat ze het zelf helemaal niet ziet zitten. En dat ze er woorden over hebben gehad. Dat ze hem niet vanalles wil ontnemen maar eigenlijk gewoon wil dat hij niet gaat.

Dus dat is een duidelijk verhaal lijkt mij. Samen kies je voor een baby en dan moet je het ook samen doen. Dan laat je je vrouw niet alleen met de baby als ze daar tegenop ziet! Dat betekent in dit geval dat hij zijn reisplannen maar een poos 'on hold' moet zetten totdat ze zich goed genoeg en zeker genoeg voelt om het alleen te doen.

Tuurlijk zullen er vrouwen zijn die er geen probleem mee hebben en dat is ook prima dan. Al kan ik me domweg niet voorstellen dat je als vader van een nog geen 10 weken oude baby bijna een week bij baby en vrouw weg wilt.

Ik vind het erg egoïstisch van jouw man en zou daar dan ook echt boos om worden. Ook al is de reis maar een paar tientjes, hij moet er gewoon niet aan denken.
Als mijn man met dit belachelijke idee zou komen, dan zou ik hem kei hard uitlachen. Misschien zelfs met een opmerking dat hij dan niet meer terug hoeft te komen.

Als ik jou was, zou ik voorstellen om na 4 weken al een week weg te gaan. Kijken hoe hij dan reageert.

Hij hoort zijn levensstijl aan te passen aan jullie baby. Hij kan best wel een weekend weg maar niet als de baby nog zo jong is.

Ik zou in eerste instantie ook zeggen niet boeken. Inderdaad omdat je niet weet hoe het allemaal loopt, hoe jij je voelt, hoe de baby het doet enz.
Als je nu wel boekt is de drempel om niet te gaan natuurlijk een stuk hoger dan wanneer er nog niet gebeokt is, ook al gaat het maar om een klein bedrag.

Voor mij was het denk ik bij de oudste geen enkel probleem geweest, dan was ik gezellig een paar dagen bij mijn ouders gaan logeren of zo en verder gewoon lekker thuis met de kleine. Ik ben toen ook 1 nachtje bij mijn ouders gaan logeren, gewoon voor de gezelligheid en dat vond mijn man vreselijk, om 's avonds alleen thuis te komen en de kleine niet te zien. Ik denk dus dat je man er wel even over na moet denken hoe het voor hem kan zijn om de kleine te moeten missen.

Voor een zakenreis zou ik zeggen, het is niet anders. Als het al geboekt was voor de zwangerschap zou ik in mijn geval zeggen, gewoon doen, maar nu zou ik zeggen, liever niet. Maar niet zo stellig als de reacties hier boven, zo zwaar vond ik het beide keren niet met een babytje en door er 5 dagen niet te zijn is het niet zo dat de band tussen vader en kind niet goed tot stand komt. Maar het feit dat jij het liever niet wil, dat vind ik veel zwaarder wegen dan zijn wens om wel te gaan en alleen al om die reden zou hij het gewoon niet moeten willen.

Overdrijven is ook een vak. Je moet toch samen een weg vinden in een nieuwe fase en conflicten horen daar vaak nou eenmaal bij. Gelijk ultimatums gaan stellen lijkt me vrij destructief.

Mijn vriend heeft trouwens nu al bewust de cursussen die hij altijd in april heeft, afgezegd voor volgend jaar. Hij heeft nu 4 cursussen achter elkaar (om het in te halen) in Nederland en Duitsland, maar ik ben nu tenminste niet net bevallen.
Rondom m'n miskraam heeft hij ook een cursus afgezegd. En dat is dus voor z'n werk. Maar zolang het niet hoeft, wil hij niet weg zijn als er net een kleintje is.

Dat zou ik ook echt niet willen nee.
Ook al was ik heel mobiel na de keizersnede, tegen het einde van de dag was ik doodop en ontzettend blij dat mijn vriend thuis was zodat we de zorg konden delen.
Dat was ook iets wat ik met hem wilde doen, natuurlijk kunnen je (schoon)ouders of andere familie of vrienden je dan helpen als het echt niet anders kan (voor zaken) maar die periode is zo bijzonder dat ik dat heel fijn vond om samen met mijn vriend te kunnen doen.