15 Sep 2017 20:32 door Rebecca
Ik ben met 42+0 ingeleid omdat F nog echt geen aanstalten maakte om te komen.
Wij moesten ons om 9.30u melden. Ik kreeg toen een ctg, waaruit bleek dat alles nog goed was. Daarna zou ik een ballon krijgen en mochten we nog naar huis (alleen die dag, vanaf 42+1 mocht dat niet meer). Mijn baarmoedermond lag, zoals al de hele week (meerdere strippogingen gehad), te ver naar achteren gekanteld, daarom was de ballon inbrengen heel moeilijk en echt niet leuk, ik heb daarvan moeten huilen, zo'n pijn. De co-assistent heeft het 3x geprobeerd, daarna nog een ander. Die kreeg 'm er wel in, maar toen bleek hij niet goed te zitten. Daarna is besloten dat ik een hormoonveter zou krijgen, dat was tegen 11u. Met hormoonveter mocht ik niet naar huis, dus we bleven in het ziekenhuis. Ik bleek 's morgens 1cm ontsluiting te hebben (dat was 2 dagen eerder nog niet zo).
In de loop van de middag kreeg ik vaker harde buiken. Ik had stiekem de hoop dat die iig iets deden en er iets van ontsluiting op gang kwam. De avondverpleegkundige vertelde dat als om 23u de veter eruit moest er een verloskundige nog kon komen kijken of ik inmiddels meer ontsluiting had, zodat in dat geval we 's morgens op tijd (7u) zouden starten met weeopwekkers. Als er niet voldoende ontsluiting zou zijn, zou ik de dag erna een nieuwe veter krijgen, mocht die nog niks doen, dan een rustdag, dan de dag erna weer een veter en dan uiterlijk de dag erna bevallen (dus een verloop van 5 dagen).
Om 22.45u werd mijn ontsluiting gecontroleerd, nog steeds 1cm. Ik heb zo hard gehuild. In gedachten ging het bij mij zoals het worst case scenario verlopen, met onze dochter van dinsdag t/m zondag (of misschien zelfs wel maandag) logeren bij opa en oma.
Vanuit het ziekenhuis werd zelfs nog gesproken over dat mijn man thuis kon gaan slapen, de veter had niks gedaan, dus er zou niks gaan gebeuren die nacht. Mijn man had uiteindelijk besloten om bij mij te blijven, omdat ik zo overstuur was. Ik kreeg een temazepam (als ik me goed herinner) om een nacht goed te kunnen slapen. Die nam ik om 23.15, met een kwartier moest die wel werken werd me gezegd. Kwartier later was ik nog steeds wakker en had last van buikpijn. Die kwam en ging, maar ik had totaal geen idee dat het weeën waren. Zelf had ik erg het gevoel last te hebben van mijn darmen, alsof er lucht dwars zat en je gewoon even een scheet moet laten, maar die kwam maar niet. Tegen 0.30 zei mijn man dat het misschien dan toch een idee was om dan een paracetamol te vragen ofzo, zodat ik dan kon slapen. Toen ben ik toch even wat meer het patroon van de pijn in de gaten gaan houden. 0.50 heb ik gebeld, verpleegkundige bevestigde met de ctg heel snel dat ik inderdaad weeën had. 1.10 was de verloskundige er, 4 cm ontsluiting. Ze hadden het gevoel dat het snel zou gaan (ik zat vol in een weeenstorm), dus ik mocht gelijk naar de verloskamer. Daar aangekomen zat ik al op 6cm en direct daarna na het breken van de vliezen op 7. Heel kort daarna had ik persdrang en had ik volledige ontsluiting, om 1.52u is F toen geboren.
19 juni 2015
2 februari 2017
ik moest wel blijven helaas, maar gelukkig mijn man ook. De volgende ochtend hebben ze hem verwijderd, maar had toch genoeg ontsluiting om te gaan inleiden. Alleen waren alle verloskamers bezet en moest ik wachten omdat ik nog niet urgent genoeg was. Dit vond ik de vervelendste periode. Het rommelde ook al behoorlijk, maar volgens de artsen had ik nog geen weeën. Dat er niet naar mij geluisterd werd vond ik echt heel rot. Die avond was er eindelijk een verloskamer vrij en bleek ik al 7 cm ontsluiting te hebben (wat nou geen weeën, er zat alleen geen regelmaat in). Ik heb die keer geen weeënopwekkers meer gekregen. Om 2:08 is mijn dochter toen geboren, de 26e dus.
