Ik snap dat je je gal wil spuien. Ik zou er ook van over de rooie raken. Wat denkt hij wel niet?!

Kunnen jullie wel goed met elkaar praten zonder verwijten te maken?
Hoe was het voor de baby?

Hè joh Biechtje, dat is niet oké. Ik hoop dat jullie er samen aan uit gaan komen, ik vind dit heel verdrietig voor je.

Ik zou inderdaad duidelijk maken dat jullie allebei voor jezelf moet zorgen. Niet alleen hij. Jij ook. Je moet zorgen voor jezelf, voor elkaar en uiteraard voor jullie kindje. De rest is niet zo belangrijk. En een schoonmaakster nemen als dat financieel uit kan.
Als hij niet snapt dat jij ook echt je rust nodig hebt, is dat echt zijn probleem. Het is niet gek dat je je onrustig voelt als je even weg bent, dat mag best, zeker als je het nog niet zo gewend bent (weet niet hoe oud je baby is), maar hij moet niet zijn probleem het jouwe maken en hij moet toch op z'n minst jou je moment rust gunnen.

Ik kan het niet meer aan.
De opvoeding, mijn kinderen, alles.
En ik weet niet hoe en waar ik om hulp moet vragen.

Ik heb 2 kinderen onder de twee, waarvan de oudste heel heftig gedrag vertoont. Er lopen al diverse trajecten hiervoor. We hebben helaas maar een heel klein netwerk om ons heen, eigenlijk helemaal niet.

Maar ondanks dat ben ik geestelijk en emotioneel helemaal op.
Zo dusdanig op dat ik begrip krijg voor familiedrama’s. Ik zou mijn kinderen zoiets nooit aan kunnen doen, maar nu ik hier midden in zit snap ik gewoon dat geestelijk onstabiele ouders zoiets doen.
De laatste weken speelt het serieus door mijn hoofd om te willen verdwijnen. Gewoon spullen in de auto, oneindig rijden tot ik ergens ver in het buitenland ben, en gewoon niets meer van me laten horen. Weg van alles, want ik kán niet meer.

Ik schreeuw de hele dag tegen de kinderen, ben opgefokt, heb lichamelijke reacties op het huilen/krijsen en roep hele nare dingen naar ze.
Ik heb een relatie, maar helaas begrijpen we elkaar totaal niet en zitten we niet op 1 lijn, wat ervoor zorgt dat ik me enorm eenzaam voel.

Ik heb hulp nodig, maar ik weet niet waar.
Huisarts neemt het niet serieus.
Ik weet het gewoon niet meer.

Geen idee waarom ik dit typ; een schreeuw om hulp, even mijn verhaal kwijt kunnen, even ontladen.

Sterkte biechtje dat klinkt niet best.
Wat heftig dat je het opvoeden zo zwaar ervaart waardoor je een negatieve spiraal steeds meer afglijd.

Wellicht kan je het CB bellen voor hulp bij de opvoeding? Ik was daar toevallig vandaag en zag een poster voor gezinnen waar het boven je hoofd groeit en waar iemand kan helpen.

Zijn extra dagen opvang een idee, om even de druk van de ketel te halen?

Geen idee of je hoofd er naar staat. Maar lees het boek: ‘het boek waarvan je zou willen dat je ouders het gelezen hadden’ en je kinderen blij zijn dat je het doet.

Sterkte!

Wat een nare situatie. Wat knap dat je ziet dat je hulp nodig hebt en rot dat de huisarts je niet serieus neemt. Als ik hulp zou willen en niet het gevoel zou hebben dat het via de huisarts lukt, zou ik naar het CB gaan of m'n VK. Ik weet dat ik niks meer te zoeken heb bij de verloskundige maar ik weet zeker dat zij me verder op weg zouden helpen. Maar het consultatiebureau ligt dan meer voor de hand nu . Veel sterkte met de situatie.

Kun je via de trajecten die lopen, niet verder komen, in hulp voor jezelf?

En anders zou ik proberen een afspraak te maken bij een andere huisarts dan je eigen (indien de praktijk waar je zit, meerdere huisartsen heeft). Heeft jouw huisartsenpraktijk misschien een praktijkondersteuner? Misschien wil je eigen huisarts je wel daar naartoe door verwijzen. Daar kun je soms ook hele fijne gesprekken mee hebben, en via daar kun je eventueel ook verdere hulp/begeleiding krijgen om met alles om te gaan.

Ik wilde het CB ook opperen maar aangezien er al verschillende trajecten lopen denk ik dat die al op de hoogte zijn, en dat je vooral hulp zoekt voor jezelf, iets waar jij gehoord en gesteund wordt, of begrijp ik dat verkeerd? Sterkte!

Gewoon de pop poli bellen of naar een therapeut. Daar heb je echt geen verwijzing van de huisarts voor nodig! En anders gewoon eisen dat ze iets doen. Ik weet niet hoe oud je jongste is, maar het kan ook zo een postnatale depressie zijn natuurlijk of een burn out. Hoe dan ook, ik zou serieus direct hulp eisen. En dan niet enkel bij het gedrag van je oudste, maar voor jezelf.

hier kun je ook zonder de huisarts via het cjg en de gemeetne hulp aanvragen, dit gaat in deze regio vaak sneller als via de huisarts

Ik denk te weten wie je bent en vind het zó rot voor je. En wat erg dat de huisarts het niet serieus neemt, hij zou nu je reddingsboei moeten zijn. Blijf zoeken naar hulp hoor, geef niet op!

Biechtje, dit klinkt als een onhoudbare situatie zo, wat vreselijk voor je. Ik hoop dat je snel ergens terecht kunt voor hulp. Inderdaad rechtstreeks bij een psycholoog of bij de praktijkondersteuner misschien? Heel veel sterkte en ik hoop dat jij en je partner weer wat meer gaan vinden binnenkort, want dit kun je niet alleen.

Helaas herken ik heel erg je gevoel biechtje.
Ergens ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.

Ik heb ook hulp maar dit heb ik zelf opgezocht en betalen we ook zelf. Helaas ligt het nu stil vanwege de vakantie. Via de huisarts kan je doorverwezen worden maar is het een lang proces. Ik kreeg te horen dat we niet urgent genoeg zijn. Wanneer ben ik dan wel urgent genoeg, als ik mijn kinderen wat aan gedaan heb?

Vandaag had ik zo’n enorme rotdag en vind ik mezelf een naar persoon. Zo wil ik niet zijn.

Wat vreselijk voor jullie. Jullie moeten je zo rot voelen, vermoeid, schuldig, angstig, boos en verdrietig.

Is er niet iemand die je vertrouwt die je zou kunnen helpen met het zoeken naar hulp? Misschien zelfs wel iemand van hier. Hulp zoeken in deze staat van zijn is misschien wel heel moeilijk. Misschien kan degene je helpen, met verwoorden, zoeken en eisen van hulp.

Knuffel voor jullie. Dapper dat je het hier neerzet en ik hoop dat er snel hulp komt.

Sterkte biechtje. Ik heb zelf in deze situatie gezeten en werd geholpen door het consultatiebureau. Hopelijk kunnen zij jou ook helpen.

Oh wat vreselijk heftig! Het is zo goed dat je onderkent dat dit nu echt de verkeerde kant op gaat en je het gewoon niet meer trekt. Ongelooflijk dat de huisarts je niet serieus neemt!
Ik zie wel steeds reclame borden van Mindler.nl.
Je kunt daar naartoe bellen en krijgt dan een gesprek met een psycholoog.

Heel veel sterkte

Wat ontzettend naar Biechtje..
Ik hoop dat je toch de juiste hulp kan vinden en dat je partner kan snappen wat het met jou doet..
Sterkte!

Wat ontzettend heftig Biechtje. Is er niemand die je kunt bellen als je het emotioneel niet meer trekt? Dat je daar even bij kunt spuien?

Ontzettend naar voor je Biechtje. De hele situatie maar ook dat je partner geen begrip toont. Hij hoeft het misschien niet hetzelfde te ervaren als jij maar begrip tonen zou je toch wel verwachten.
Ik ben nooit zo goed in de juiste weg wijzen in de wirwar van hulp maar wil je wel veel sterkte wensen en hoop voor je dat je in elk geval zelf je ei kwijt gaat kunnen. Dit is geen doen zo.

Wat knap dat je dit opschrijft en uitspreekt. Ik vind de tip om naar de verloskundige te gaan als de huisarts niet luistert en het cb niet goed voelt erg goed. Er moet nu snel hulp komen en het is belangrijk dat je je verhaal kan doen, dit wat je hier opschrijft, kan uitspreken bij een professional die je vertrouwt. En dan komt er snel hulp op gang.

Ik zou de boekentip die hier staat niet op dit moment lezen. Je doet het beste wat je kan doen in deze situatie. Je verontrustende gevoelens uitspreken en hulp zoeken. Super dapper. Ik hoop dat hulp snel op gang komt. En dan wordt het weer beter. Echt waar.

Biechtje, wat moet dit een moeilijke situatie voor je zijn, ik voel de wanhoop. Dapper dat je erkent dat je hulp nodig hebt en het hier opschrijft. Je niet gehoord/gezien voelen, door wie dan ook, is een heel naar gevoel.
Weet dat je voor hulp niet afhankelijk bent van een doorverwijzing en de huisarts, de wachtlijsten zijn sowieso onwijs lang dus daar zou ik in jouw situatie niet op gaan wachten. Er zijn genoeg coaches en therapeuten die ook heel kundig zijn en jou kunnen helpen, daar heb je geen doorverwijzing voor nodig. Enige is dat dat vaak wat prijziger is, soms krijg je het vanuit je aanvullende verzekering vergoed. En als je het niet zo breed hebt qua inkomen dan is dat soms bij therapeuten ook nog wel bespreekbaar.
Ik hoop dat het lukt om al je moed bij elkaar te rapen en stappen te zetten om hulp te regelen, zet 'm op!

Wat heftig biechtje. Ik denk dat hierboven goede tips gegeven zijn. Heftig dat de huisarts het ook niet serieus neemt zeg!

Ik hoop dat je iemand kan vinden die je kan helpen met de eerste stap (pen), desnoods iemand van hier inderdaad. Ga ervoor, de eerste stap is er al het uitspreken van je gevoel!

Wat een verschrikkelijke situatie biechtje, dat je je zo alleen en onbegrepen hierin voelt en geen hulp lijkt te kunnen vinden.

Gaan je kindjes naar de opvang, of is dat een mogelijkheid? En inderdaad wat iedereen hier zegt, zoek professionele hulp. Kun je naar een andere huisarts gaan? Het is al een hele goede stap van je dat je dit hebt uitgeschreven.

De kans is echt miniem, maar mocht jij (of het anoniem antwoord biechtje) in mijn buurt wonen, ik wil met alle liefde de kindjes af en toe eens opvangen. Ik denk zomaar dat er nog veel meer mensen hier zijn die dat voor je willen doen.

Heb je inmiddels hulp gekregen Biechtje? Iets op gang kunnen zetten?

Ik heb even een vraag over stiefkinderen. Sinds drie maanden aan het daten met een man met een dochter van 4. Zij weet niet van mij af en ik heb haar dus nog nooit gezien. Dit is nieuw voor me en ik vind het lastig om er een voorstelling bij te maken hoe het zou zijn om, als het serieus wordt, ineens een kind 'erbij te krijgen'. Heb nooit een kinderwens gehad maar ik besef me dat, hoe ouder we worden, de kans steeds groter is dat ik ooit een partner met kinderen ga krijgen. Merk dat ik er best wel veel moeite mee heb maar vind het dus ook lastig om het af te kappen omdat ik uiteraard wel gevoelens voor hem heb. Het vraagt zoveel aanpassingsvermogen van mij voor m'n gevoel en ik leef m'n hele leven al in totale vrijheid.

Is dit gevoel herkenbaar? Of vonden jullie het meteen leuk om er stiefkinderen bij te krijgen? En dan met name de mensen die zelf geen kinderen hadden.

Toen ik 26 was werd ik verliefd op een 12 jaar oudere man met kind van 6 jaar. Ik stond er vrij naïef in. Het vraagt inderdaad erg veel aanpassingsvermogen van jou, maar ook van het kind. Je wordt geen moeder, maar jouw leven gaat wel deels in het teken staan van het kind. Want de zorg voor zijn kind heeft, als het goed is, de prioriteit van jouw vriend. Het gaat niet vanzelf, je zal eraan moeten werken. Samen. En er zal veel gepraat moeten worden. Je zal je op momenten moeten wegcijferen. Je zal grenzen moeten aangeven. Je zal moeten accepteren dat zijn kind mogelijk anders wordt opgevoed dan dat past bij jouw waarden en normen.