Wat verdrietig biechtje en Siep, heel veel sterkte.

Wat een groot en pijnlijk verlies voor jullie, Biechtje en Siep. Ik weet niet zo goed wat te zeggen. Sterkte! ♥️

Wat verdrietig voor jullie.. veel sterkte!

Wat vreselijk Biechtje en Siep.
Heel veel sterkte voor jullie allebei.

Wat vreselijk beide. Veel sterkte!

De drang is heel herkenbaar. Mijn eerste zwangerschap ging mis en daarna leek zwanger raken en een baby krijgen het enige wat telde. Dat ging ook niet weg, dat gevoel.

Jeetje, heel veel stertke dames.

Heftig dames, veel sterkte!

Sterkte Biechtje, wat een verdrietige keuze hebben jullie moeten maken. Ik hoop dat je snel voldoende hersteld bent, zowel fysiek als mentaal, om jullie wens te kunnen vervullen.

Sterkte biechtte! Ons zoontje T had ook een trisomie afwijking. Het verdriet krijgt hier nu steeds meer een plekje. Het is zo enorm heftig allemaal! Ik denk aan je.

Ik wil geen persoonlijke dingen meer onder mijn eigen naam hier hebben, maar ik merk dat ik het kwijt moet.

Het gaat niet zo goed met mij. We hebben een heftige periode achter de rug met ons kind. Nu dat gelukkig beter gaat, merk ik dat het met mij niet zo lekker gaat. Huil heel veel op een dag, ben somberder en merk dat ik ontzettend bang ben voor een terugval bij mijn kind, ben misselijk en ontzettend nerveus de hele dag. Ik ben echt een beetje bang voor een PND. Mocht iemand hier ervaring mee hebben, zou ik een PM mogen sturen? Misschien voor de herkenning?

Ik hoor heel de dag gehuil, terwijl dat niet zo is. Ik ben mega alert, super gefocust, als ik maar denk dat ik een huiltje hoor sta ik aan de trap, als ze echt begint te huilen schiet ik in de stress (‘zie je, daar begint het weer’ denk ik dan), ik ben bang dat het weer mis gaat, als ik haar een dutje bij me houd ben ik bang dat het ritme wat we hebben weg is, met haar op bed leggen en als we gaan wandelen krijg ik zweetoksels en gister zelfs een kleine paniekaanval (terwijl dat nu 9 van de 10 keer gewoon goed gaat). Als ze onrustig is, wat baby’s nou eenmaal wel eens hebben, schiet ik ook weer in die angst/stress. Het is gewoon even niet goed, moet echt verwerken wat er allemaal is gebeurd merk ik.

Ik heb inmiddels al hulp van medisch maatschappelijk werk, dus opmerkingen daar over hoeven niet, zij zegt dat het een logische reactie is en dat het tijd nodig heeft, maar man wat voel ik me met momenten ellendig!

Ik heb voor mezelf een lijst gemaakt met dingen die goed gaan momenteel en dingen die minder leuk zijn, beetje als houvast voor mezelf. De goede dingen lijst is veel groter, maar toch blijven de minder leuke dingen in mijn hoofd hangen.
Ik ben er ook vanmiddag even uit geweest met m’n zus. Maar daar ontspan ik ook niet echt van helaas.

Lang verhaal, ik ben het ff kwijt. Even ergens anders dan bij mijn man, waar ik gelukkig ook alles mee kan bespreken.

Je mag mij altijd pb sturen, ik heb een pnd gehad gepaard met ptss.

Ik heb trouwens ook ooit een rubriek geschreven voor het forum over dit onderwerp. Zal de link eens zoeken.


Edit;

zwangerschap-en-kinderen-rubriek-7-postpartum-depressie-t16704.html?hilit=Postnatale%20depressie#p600652

Yes herkenbaar, ik kreeg psychoses tijdens mijn PnD waardoor ik maanden niet hebben kunnen douchen (het water uit de doucheknop ‘huilde’). Je mag me altijd een PM sturen.

Ik heb ook een pnd gehad.

Bij mij niet vastgesteld, maar heeft er alle schijn van gehad. Alles wat je schrijft is van voor naar achter herkenbaar in elk geval. Je mag me altijd berichten ♡

Biechtje wat ontzettend verdrietig dat je dit ervaart. Ik heb volgens mij geen PND gehad maar wat je opnoemt is zo herkenbaar. Bij mij was het wel vrij snel over (na 4 maanden ongeveer geloof ik) toen het met dochtertje beter ging.

Hier ook 2x een pnd gehad. Je reacties zijn heel herkenbaar. De paniek om elk geluidje, overanalyseren, het nerveuze gevoel de hele dag, etc.Je mag altijd een pm sturen.

Sterkte!!

Oh Biechtje...wat verdrietig voor jullie.
Ik zou jullie vast willen houden..maar ik kan alleen maar wat woorden tikken.
Heel veel liefde gewenst.

Ik wil even wat kwijt en wil het voor nu nog anoniem houden. Ik heb een positieve zwangerschapstest in handen, dit is onverwachts en ook erg snel omdat ons eerste kindje nog niet eens een jaar is. Dat dit zo snel zou lukken terwijl het bij ons eerste kindje niet zo vlot is gegaan, ik borstvoeding geef en al bijna 38 ben, hadden we dit niet verwacht. Als alles goed zal gaan hebben wij straks 2 kindjes onder 2.

Ik heb de afspraak voor mijn 1e vaccinatie deze week en ik twijfel ontzettend of ik wel moet gaan of dat ik mijn afspraak verzet tot na het eerste trimester. Het advies van NVOG is: "hoewel de werkgroep bij voorkeur vaccinatie na het 1e trimester voorstaat, ziet zij vooralsnog geen bezwaar tegen vaccinatie in het 1e trimester en neemt zij aan dat toediening in deze fase van de zwangerschap ook veilig is". Ik moet vanaf volgende week weer naar kantoor, dus ook met openbaar vervoer reizen dus vind het wel een lastige beslissing. Wat zouden jullie doen?

Alleereerst gefeliciteerd Biechtje! Met betrekking op je vraag zou ik het zelf nog niet doen. Dat er enkel wordt aangenomen dat toediening veilig is zou voor mij echt niet voldoende zijn. Ik zou dus wachten.

Gefeliciteerd Biechtje, spannend en leuk tegelijk. Ik zou hem ook verzetten tot na het eerste trimester. Is er geen mogelijkheid om op een andere manier te reizen? Of toch meer thuis te werken? En anders overleggen met je werkgever?

Gefeliciteerd biechtje! Hier ook in het eerste trimester. Zou vrijdag mijn vaccin krijgen maar ben dan nog maar 9 weken. Ik heb toevallig zojuist gebeld dat ik het wil laten verzetten. De man aan de telefoon was heel begripvol en zei dat hij het logisch vond dat ik zelf wel zou bellen als ik me er goed bij voelde. Is voor mij duidelijk dat ik dan dus niet de enige zal zijn die hiervoor verzet of uitstel.

Vaccinatiebiechtje: ik heb de afspraak afgezegd en kan over een aantal weken een nieuwe afspraak maken. Ik wil mijn werkgever nog niet informeren omdat het nog zo pril is dus ik ga extra voorzichtig zijn en alleen als ik vergaderingen heb naar kantoor. Ik kan gelukkig zelf indelen wanneer en hoevaak ik op kantoor werk.

Bedankt voor de felicitaties!

Ik voel mij een waardeloze moeder. Er is iets met mijn kind maar ik weet niet wat. Wij zijn onder controle bij de kinderarts vanwege iets anders en daar heb ik aangegeven dat ik haar onderzocht wil hebben zodat ik handvatten krijg want thuis wordt het steeds moeilijker. Dat was goed maar duurt lang voordat we een stap verder zijn.

Andere (familie en vrienden) vinden het onzin want ieder kind is thuis lastig, je moet consequent zijn, ieder kind mankeert wel iets.
Niet snappend dat het thuis dus heel zwaar is en ik er bijna aan onderga. Ik wil dus weten wat er is om de juiste begeleiding te krijgen. Dat is blijkbaar niet logisch.

En er is al een heel traject geweest en we zijn al bij verschillende specialisten onder begeleiding waaronder logopedie. Nu kreeg ik vandaag de opmerking dat ik niet oefen op de juiste manier omdat we niet oefenen met de werkbladen.
En ik voel mij sindsdien enorm rot en dat krijgt ze van de week ook te horen.
Door het gedrag thuis is oefenen met werkbladen niet mogelijk en de vorige logopedisten hebben geadviseerd om het spelenderwijs te doen. Deze logopedist is nieuw en krijg meteen al een rot gevoel. Ze kent blijkbaar de hele geschiedenis niet (is een uitgebreid dossier dus ze kan het nalezen) en we hebben al bijna 3 jaar logopedie.

Ik weet niet wat ik met deze biecht wil, denk alleen mijn verhaal kwijt.

Misschien iemand tips hoe ik van dit rot gevoel af kom?