Mijn oudste zit op kickboksen, bij hem gaat dit prima maar er zijn al kinderen eraf gehaald omdat ze de bokslessen thuis ook in de praktijk brengen

Met dit soort sporten is de juiste begeleiding belangrijk.

Ik hoop dat je de juiste hulp vind.

Ik reageer even op het planbord idee. Op de basisschool zat ik ook bij een kindje in de klas die helemaal doordraaide en net zo reageerde als Julian als hij dingen niet van tevoren wist. Hij had dus ook een planbord/plankaarten op school maar ook thuis.
Zou dit misschien helpen als hij van tevoren weet dat jullie boodschappen gaan doen?

Een planbord of iets met picto's werkt hier idd ook erg goed.

Jemig Chiq wat hebben jullie het pittig met Julian. Lijkt me heel zwaar!
Ik heb geen echte tips want volgens mij doen jullie al veel. Een planbord voor de dag lijkt me ook een goeie, en ik heb hier thuis ook altijd een maandkalender hangen voor mn oudste. Iedere dag heeft een vakje (ik teken het zelf), de vrije dagen hebben een andere kleur dan de schooldagen. Zwemlessen tekende ik er in, verjaardagen schrijf ik er in op, schoolreisje, logeerpartijen. En hij krast zelf iedere dag een hokje door. Hierdoor krijgt een kind wat meer gevoel van eigenaarschap over zn leven denk ik.
Sterkte! En zou zeker hulp inschakelen zoals ergens al getipt werd.

Naar aanleiding van dit topic heb ik vanochtend bij het wakker worden D precies verteld wat we allemaal gaan doen vandaag. Ook voordat we de supermarkt ingingen heb ik heel duidelijk uitgelegd dat hij een broodje mag uitzoeken maar dat hij die pas na het afrekenen mocht opeten en dat ik dus geen boos of dwars gedrag wilde zien.

Toeval of niet maar hij heeft nog geen driftbuien gehad en het broodje is keurig in de zak blijven zitten tot we afgerekend hadden, zonder trammelant dit keer. #kleineoverwinning

Wat fijn Lady! Dat geeft de burger moed.

Wat fijn Lady dat dat goed werkt!
T laat nu al duidelijk merken als hij het ergens niet mee eens is.
Zodra hij er de leeftijd naar heeft ga ik ook zeker met een soort kalender werken (zoals UN beschrijft)

Poeh, Chiq, ik kan me wel voorstellen dat jullie er doorheen zitten. Wat moet dit heftig zijn. Gelukkig heb je al een hele hoop goede tips gekregen. Succes met de zoektocht naar de juiste hulp, hopelijk vinden jullie gauw iets dat bij jullie en vooral bij Julian past.

Verder sluit ik me aan bij de tip van UN. Wij hebben thuis ook een behoorlijk pittige dochter met nog steeds dagelijks flinke (drift)buien, en we merken wel dat ze baat heeft bij een kalender. Ook ik teken met vakjes een kalender, wat bloemetjes of ballonnen erbij, of een tent als de vakantie voor de deur staat, en met kleuren geef ik de dagen van de week aan (net als op school). Verder ook gewoon met letters en cijfers, want ze heeft zichzelf inmiddels leren lezen.
En op die kalender staat of ze naar de BSO moet, wie er thuis is bij haar (papa of mama), wie haar naar bed brengt, of er leuke uitjes of speelafspraakjes gepland staan. En dan mag ze dagelijks een vakje doorstrepen.
Ik heb net een paar weken zonder kalender gedaan en dan vraagt ze er echt om. Toen ik de kalender maandag weer had opgehangen, stond ze echt stuiterend in de keuken, zo blij dat ze weer precies kan zien wat er komen gaat.

En een andere tip: uitleggen wat je van hem verwacht. Wat Lady ook al geprobeerd heeft. Voor wij gaan winkelen vertel ik wat we gaan doen, dat ze geen cadeautjes krijgt, maar dat ze wel mag aanwijzen wat ze mooi vindt voor haar verjaardag, dat ik geen driftbui wil etc. En dat werkt met regelmaat wel goed.

*

Allereerst wil ik zeggen dat ik het moedig vindt dat je dit topic plaatst. Het doet mij op een manier die lastig uit te leggen is, ergens goed te lezen dat andere mensen die normaal omgaan met hun kind toch ook struggles hebben door een sterk karakter.

Mijn zoon heb ik ook veel problemen mee die ik hierin herken. Hij is dat wel in mindere mate lichamelijk agressief. Maar hij is wel verbaal ontzettend agressief en brutaal op een manier die gewoon niet door de beugel kan vaak. Ik heb vaak momenten gehad dat ik het diep vanbinnen wel kon wijten aan mezelf (niet consequent genoeg, zelf niet lekker in mijn vel en dus prikkelbaar). Maar ben nu op een punt dat ik voor mijn gevoel heel veel eigenlijk wel juist doe, en hij bij vlagen tóch niet te handelen is. Heel naar gevoel is dat en ik weet ook niet wat ik ermee moet.

Ik weet het in eerste instantie aan de scheiding en alle problemen die daarbij kwamen kijken. Maar ik twijfel of dat het wel is, zoon was altijd al een aparte en ingewikkelde. Zeker als ik in dit topic lees dat velen het herkennen waarbij thuis in principe wel alles goed loopt.

Ik ben alleen zo bang naar de huisarts te gaan op de een of andere manier. Ben zo bang voor een stempel. De hele wereld vind mijn zoon een heerlijk kind en het oh zo hilarisch hoe hij overal de charmante babbel uithangt, de clown en de kletskous. Maar weinig mensen snappen hoe lastig als ouders dit kan zijn, hoeveel zorgen je je maakt om zijn verdere leventje en dat het ook vaak NIET leuk en grappig is. Ik krijg vanuit mijn omgeving dan ook vaak reacties zo van ach laat gaan zo is hij nu eenmaal. Maar ik voel me toch verplicht hem te begeleiden in dit leven en te zorgen dat er een persoon uitrolt die redelijk mee kan draaien in de maatschappij.

Dus ja...misschien toch ook maar eens naar de huisarts voor handvatten. Wat zei de dokter?

Charles: doen. Echt hoor. Probeer van je af te zetten wat een ander er misschien wel niet van denkt. Mijn familie verklaarde me voor gek. Er was niks met mijn kind aan de hand. Maar zíj waren er niet bij. Als we thuis kwamen en haar bom weer barstte en wij en zijzelf 2 dagen moesten bijkomen. Mijn dochter heeft zoveel aan haar therapie gehad. Dat zijn me die rare blikken en stomme opmerkingen (mensen wisten echt niet wat ze zeiden...) meer dan waard geweest.

Ja eens met Mien! Mensen weten soms echt niet wat ze zeggen. Is ook mijn ervaring.

Dat is het he Mien.. Mensen hebben vaak gewoon geen idee.
B komt buiten over als ontzettend lief, sociaal, behulpzaam, aardig, beleefd etc.
Zal op school geen verkeerd woord of verkeerde beweging uitkomen en alles is ja en amen (dat is gelijk ook waar het probleem ligt trouwens).

Maar als we dan thuis zijn, of net aan in de auto.. dan explodeert het.

Ik blijf het zeggen... Als moeder wéét je gewoon wanneer je kind niet lekker in zijn vel zit. En dan is je eigen moeder ook een moeder maar dat is echt heel anders. Mijn moeder zei dan: Ja, ik moest jou ook weleens 2x per dag op de trap zetten. Joh, ik zou een moord doen voor 2x per dag! Hier was het 20x per dag. (Niet dat ik haar 20x per dag naar de trap stuurde hoor, want dat haalde toch geen reet uit, maar bij wijze van...)

Ik ben toen door de juf ook echt de hemel ingeprezen. Ze vond het zo goed dat ik de stap durfde te nemen. Er heerst echt nog een taboe op. Zo jammer. Ik hoef echt niet zo nodig een label voor mijn kind hoor... Maar als je weet wat er is kun je tenminste tips en handvatten krijgen.

Mensen weten soms inderdaad echt niet wat ze zeggen. Hoe vaak ik geen opmerkingen over het gedrag van onze zoon heb gehad. Over onze gezinssituatie omdat ik er altijd alleen voor sta omdat vader vaak weg is zou ik de kinderen niet aankunnen en geef ik te veel toe. Onze dochter lag door buikgriep uitgedroogd in het ziekenhuis, lang verhaal als ze eenmaal begint met spugen stopt de reflex niet, toen liep de buurvrouw al rond te bazuinen dat dat kwam omdat we vaak pizza eten. Toevallig was zij iedere keer thuis als ik om half zes met drie zwaar vermoeide kinderen bij zwemles vandaan kwam en een kwartiertje later de rode auto van een bekende pizza keten voor de deur stond.

Op school vonden de kleuterjuffen dat er niks met onze zoon aan de hand was. Hij was wel wat hardhandig in de omgang maar het is een jongen hè, aldus zijn juffen.

Ik zag daarintegen een kind dat druk was in zn doen en laten, compleet verdwaalde in zn eigen hoofd, geen moment stil kon zitten en alles en iedereen die iets deed wat hem niet aan stond sloeg en schopte. Niet luisterde naar zn ouders en iedere dag huilend en in een driftbui van het schoolplein gehaald werd omdat opa hem niet haalde of omdat ik hem lopend kwam halen ipv met de auto of niet naar zwemles wilde omdat hij met een vriendje wilde spelen. Een kind dat zn moeder in het been bijt omdat hij zijn zin niet krijgt en uit reactie midden op het schoolplein een tik om zijn oren kreeg.

School vond het allemaal maar onzin dat we naar ergotherapie gingen en waren zelfs niet bereid om een vragenlijst in te vullen over hem, van de 40 vragen hebben ze bij 5 een antwoord gegeven en onder aan de lijst aangegeven dat school geen hulpvraag heeft want het probleem ligt bij de ouders, de ergotherapeut was niet welkom in de klas om te observeren want ze zetten hem zelf wel op een wiebelkussen. Gelukkig waren zn juffen in groep 3 wel blij met de handvaten die we hebben gekregen om hem op een normale manier mee te kunnen laten doen en herkend hij nu zelf wanneer hij zich stoort aan andere kinderen en gaat dan aan een eigen tafeltje alleen zitten.

Ik ben in ieder geval blij dat ik hulp heb gezocht via het CB en de huisarts want het is thuis een stuk gezelliger met hem.

Wat zei de huisarts Chiq?

Daar ben ik ook benieuwd naar Lady

ik ook!


Oh Pluis... wat erg!!!!!! Gelukkig stonden ze er bij B op school totaal voor open.
Ik kan me ook niet voorstellen dat ik als juf zo'n hulpvraag zou weigeren. Het is toch JUIST fijn voor de ergo om de verschillende beelden van het kind te kunnen zien?

Hier zijn ook de meest nare dingen gebeurd in de kleuterjaren. Ook met 6 / 7 jaar was het nog niet over, en toen werd T. ook nog eens sterker.
Omdat ik zelf als kind klappen heb gehad, wilde ik nooit fysiek worden naar T. toe, ik weet hoe heftig dat voelt als kind. Maar ik herken het gevoel enorm dat je eigenlijk niks anders meer weet. Mensen kunnen wel zeggen dat je grenzen moet stellen en duidelijk moet zijn, maar wat doe je als je kind overal doorheen schreeuwt, schopt en slaat? Probeer dan maar eens een boodschap over te brengen. Zo moeilijk.
We hebben ons er doorheen geslagen (gelukkig niet letterlijk!) maar ik vind het ook een wonder dat onze relatie er niet enorm onder heeft geleden. Je bent echt aan het overleven in plaats van leven.

Wat bij ons hielp, zijn heel veel dingen hoor, maar wat nu in me opkomt:
- fysiek troost bieden vóórdat een situatie escaleert (dus in jouw voorbeeld van de blauwe auto: al bij de eerste snikjes je zoon proberen vast te houden, in de ogen kijken, begrip uitspreken, knuffelen of wat werkt voor jullie).
- als het toch escaleert: stevig vasthouden, zonder iets te zeggen, proberen te voorkomen dat er geschopt en geslagen kan worden
- speltherapie bij de orthopedagoog
- intelligentietest via de orthopedagoog (gaf inzichten, ook voor school, T. krijgt nu extra uitdagend werk in een plusklas)
- veel de natuur in en activiteiten zoals kleien, schilderen, met zand spelen
- sport / samen sporten. Liefst iets waarbij je grenzen van je lichaam verkent en verlegt. Denk aan judo, yoga, klimmen, hardlopen, vechtsporten.
- af en toe je kind ergens naartoe laten gaan waar hij veel zelf mag doen (in ons geval: helpen op de boerderij bij oma of op zijn zesde op zomerkamp zonder ons). Goed voor de eigenwaarde van je kind én je hebt als ouders even ademruimte.

T. is nu bijna 9 en het gaat zoveel beter. Hij heeft nog steeds driftbuien, maar kan er veel beter mee omgaan. Het is nu te handelen voor ons.

Hopelijk komen jullie er ook uit. Zoek zeker hulp! Sterkte.

B wordt in de komende maanden opgeroepen voor een IQ test in het LUMC, dat hoort nog bij de follow up van haar vroeggeboorte.
Stiekem ben ik hier wel erg blij mee.

Het valt me overigens wel op, dat de meeste ook omschrijven dat hun kind toch best pienter is. Alsof het in hun hoofd niet matcht met hun handelen.

Daarom klopte het bij ons ook niet, voor ons gevoel dan, dat onze zoon zwak begaafd / verminderd intelligent bleek te zijn. Niet omdat dat erg is, maar omdat dat beeld niet helemaal paste. Toch past ook zijn hoofd niet met zijn handelen. Ook een soort frustratie. Hmm, merk dat ik het lastig uitleggen vind..

Ik ben daar toen ook best wel boos om geweest. Behalve dat ik iedere dag een strijd voerde, had zoon er nog het meeste last van. Het zijn 2 oudere juffen waarvan de 1 ieder kind mooi vind zoals het is en de andere zit te wachten tot ze met pensioen kan volgens mij. Daar is alles moeilijk en lastig en er mankeert altijd wel ergens wat aan. Nu heeft ze onze dochter van 5 in de klas en die wil ze 2x per week naar logopedie hebben terwijl de logopedist vind dat ze klaar is. Dochter praat met een 'Haagse R' en een zachte G en dat doet de rest van Noord-Holland niet, ik vind het prima ze is nog maar 5 en haar woordenschat is groot genoeg en ze kan zich inmiddels goed verstaanbaar maken.

Dat je niet op jan en alle man zit te wachten in de klas begrijp ik heel goed maar om dan nog niet de moeite te nemen om een formulier in te vullen met 40 meerkeuzevragen en zeggen dat het probleem thuis ligt maar ondertussen wel een kind een hele dag op een wiebelkussen laat zitten omdat het druk en meerdere keren per dag aan moet spreken op zijn gedrag is dat begrijp ik dan weer niet. De ergotherapeut ook niet en die heeft daar nog wel een mailtje aan gewijd met haar bevindingen tijdens de therapie en mijn verhaal. Daarna ging hij naar groep 3 en de juf daar was heel blij dat hij zo'n stuk rustiger was geworden want die zag haar geest al een beetje dwalen met hem. Nu is het een van de slimste kinderen uit de klas en heeft hij zelf door wanneer het hem te druk wordt en kan hij echt genieten van een boek lezen.

De ergotherapeut heeft toen ook een test gedaan. Daar kwam ook uit dat hij op bepaalde vlakken hoger scoort dan hij voor zijn leeftijd zou moeten scoren en onderprikkeld is. Voor zijn prikkelverwerking zijn we hem ook gaan borstelen.

Hey meiden, even vlug: huisartsenpraktijk dicht tot vrijdag..... dus ik bel maandag.