Ah! Bij ons was het ook heel erg merkbaar, die overgang. Dat we allebei dachten: shit, we moeten echt gaan opvoeden. En vooral eigenlijk: wat vinden we van het gedrag dat ie vertoont? Ik vind het al heel knap dat je uberhaupt weet wat je insteek is, want eigenlijk zijn wij daar hier nog niet eens echt over uit. Ik wil ook graag positief zijn maar ben er al wel achter dat dat hier gewoon niet haalbaar is. Althans, dat wij daar geen zin in hebben
T moet gewoon af en toe luisteren, en zo niet, dan moet 'ie maar leren dat het niet altijd gaat zoals hij wil. Ik dacht eerst dat ik 'm dan altijd zou gaan afleiden en positief en zachtjes een andere kant op zou sturen maar in de praktijk gaat dat hier gewoon niet zo. 1: ik heb daar zelf helemaal niet altijd zin/tijd/puf voor. 2 ik vind dat hij soms best wel mag merken/voelen/beseffen dat het vervelend kan zijn, maar dat het leven daarna echt wel goed komt
Hem afleiden met iets anders, een alternatief bieden, geeft hem iig wel mijn aandacht en leert hem niet zelf iets op te lossen of iets te bedenken dus dat vind ik ook niet altijd de juiste oplossing ofzo.
Aan de andere kant probeer ik wel weer vaak met hem mee te bewegen. T heeft veel knuffels nodig, wil vaak samen een boekje lezen, of gewoon iets hand in hand of samen doen. Daarin ga ik wel met hem mee, hij vindt dat fijn. Niet altijd natuurlijk, maar soms moet je je ook gewoon aanpassen en dat doe ik dan weer wel makkelijk.
Tegelijkertijd denk ik: hmm da's dus echt niet echt consequent richting hem. Hij weet denk ik lastig in te schatten hoe wij reageren op hem. Dat vinden we erg moeilijk. We proberen nu iig wel heel consequent te zijn in jammeren en stout doen. Dan krijgt 'ie sowieso niet wat 'ie wil.
MOEILIJK HE!