Dikke knuffel!
Ik las gisteren het berichtje van je vriend op Facebook, kreeg er een brok van in mijn keel.

Nogmaals sterkte Stuiterbal!

Ja dat geloof ik. Puur vanuit zijn hart. Het was ook ons 5e gezinslid. Het is echt net alsof je een dierbare verliest zo'n pijn doet het.

Agh, wat een verdriet

Sterkte...

Och Stuiter wat ontzettend verdrietig... Sterkte.

Wat een prachtige foto trouwens, hij ziet er zo lief uit.

Ach wat rot. Heel veel sterkte! X

Wat ontzettend verdrietig dat jullie je trouwe viervoeter nu moeten missen. Heel veel sterkte!

wat verdrietig veel sterkte

Wat verdrietig dat jullie nu jullie maatje moeten missen. Veel sterkte.

Wat verdrietig. Sterkte voor jullie

Wat een leegte zal er achterblijven, heel veel sterkte!

Sterkte! Er is een leeg plekje in huis maar je hart is altijd gevuld met mooie herinneringen.

Wat verdrietig, heel veel sterkte!

Heel veel sterkte!

Dank jullie wel allemaal.

We willen heel graag een nieuwe hond. Niet nu al want dat voelt niet eerlijk.
Maar wanneer dan wel? Het is net alsof je hem vervangt als ik eraan denk.

Heel veel sterkte!

Ah wat verdrietig, deze dingen zijn zo moeilijk. Het os gewoon echt een vriendje een maatje, onderdeel van je gezin. Heel veel sterkte.

Mijn ervaring met nieuwe huisdieren is dat je van die kunt houden en tegelijk nog van je vorige. Vaak zijn zr ook heel verschillend of doen ze je op sommige momenten weer wel aan de ander denken. Maar vervangen is het nooit.

Sterkte Stuiterbal! Het verliezen van een huisdier is heel erg verdrietig.

Ik denk dat jullie op een dag voelen dat het goed is om weer een nieuwe hond in huis te nemen. Nu zal het waarschijnlijk erg als vervanging aanvoelen, maar dat gevoel krijgt uiteindelijk een plaatsje. Hoe lang dat duurt, dat weet ik niet. Maar ik zou gewoon nog even en kijken hoe het jullie vergaat zo zonder hond. Als dat verlies eenmaal wat geland is komt dat gevoel waarschijnlijk zelf wel weer!

Mijn situatie was wel anders. Want toen mijn ene kat overleed hadden we er nog 1. Wij wisten wel dat we op termijn waarschijnlijk een nieuwe kat wilde, maar hebben daar uiteindelijk zeven maanden mee gewacht. Dit omdat ze zeggen dat een kat ook een tijd moet rouwen en we waren er eerder ook nog niet echt klaar voor denk ik.

Het is idd nog erg vers. Wel merken we dat er een gevoel van vrede is. Maar het gemis is zo groot.
Bij alles wat je doet denk je terug aan toen. Zo bizar. Morgen kunnen we bijvoorbeeld echt uitslapen. Geen kids, geen hond en beide vrij van werk. Zo bizar.

De kindjes hebben een hamster gekregen gisteren :-D Winston heet hij hahahaha.
We zijn toch wel recht dieren liefhebbers.

Toen mijn pupje overleed, die was toen net een jaar oud had ik binnen een week mijn Labrador. Ik vond dat heel erg, voelde me ontzettend schuldig maar het liep zo.
Mijn ouders vertelden het verhaal van het overlijden van mijn pup tegen mensen in het bos en die vertelden over twee Labradors die heel snel een nieuw baasje moesten. We zijn toen gaan kijken en vonden twee Labs in een smerig vies huis, in een kamer waar alleen een bench stond waar ze met zijn tweeën in moesten. Dus we hebben ze allebei meegenomen, ik de een en mijn ouders de ander.
Vervanging is het nooit geweest, het is een hele andere hond, qua karakter sowieso, dit is een lompe Lab tegenover een superintelligent beestje . Het was wel meteen weer een stuk voller in huis, dus de leegte was wel opgevuld. Maar ben mijn pupje nooit vergeten, heb ook nog een mooie foto van hem waar ik af en toe een kaarsje bij brand.
Ik vind het mooi om te zien hoe jullie hiermee omgaan, het verdriet en de rouw om je hond. Voor sommige mensen is het "maar een hond" en hoewel dat misschien steeds minder wordt, vind ik het toch mooi als mensen openlijk zo hun verdiet tonen.
Toen de andere hond van mijn ouders overleed waren wij ook echt in rouw, dat was een grote hond, kamervullend en met zo'n duidelijk karakter. Is inmiddels al 2 jaar geleden, maar nog steeds een gemis.
Nogmaals sterkte!

Oh wat een verdrietig nieuws Stuiterbal, sterkte! Wij hebben een paar weken voor onze verhuizing na lang wikken en wegen de knoop doorgehakt om onze oudste hond te laten inslapen. Ik had al 2 keer eerder een afspraak gemaakt, maar kon het niet over mijn hart verkrijgen en ben dus pas de 3e keer echt durven gaan. Ze was bijna 17 en hartstikke dement, ze plaste en poepte al meer dan een jaar binnen, maar had verder geen pijn volgens mij. Alleen de laatste weken was ze heel onrustig. Een verhuizing zou haar alleen maar meer stress hebben gegeven. Ze zag en hoorde niet goed meer, dus kon volgens de dierenarts alleen nog op haar reukvermogen vertrouwen. Een nieuw huis zou voor haar niets herkenbaars meer hebben en ze zou dat niet hebben getrokken volgens hem. Een paar weken voor de verhuizing had ze een paar hele slechte dagen, ze ging gewoon niet meer liggen en vond geen rust meer. Toen konden we er niet meer omheen :-( Maar het blijft zo'n moeilijke beslissing en een rotgevoel achteraf. We hadden wel al ruim een jaar een tweede hond, dus leeg is het niet echt, maar het blijft een gemis. Ze was ons eerste huisdier en we haalden haar al uit het asiel toen we nog niet eens samenwoonden, ze heeft dus heel wat met ons meegemaakt en wij met haar ;-)

Heel veel sterkte.