Lieve Ava,
Het ligt helemaal niet aan jou. Jij wilde samen met je man een kindje, jullie wens werd vervuld, het kindje kwam, en er ging chemisch iets mis bij jou vanbinnen. Totaal buiten jouw macht om, anders had jij meteen ingegrepen. En dat is verschrikkelijk, maar daar kon jij niks aan doen. Het is een onbalans in een systeem waarop we helaas geen enkele invloed hebben.
Jij hebt zodra het mogelijk was álles, maar dan ook ALLES, gedaan om je leven en de relatie met je zoon weer op de rit te krijgen. En dat hij nu problematiek heeft is ontzettend verschrikkelijk rot, maar niet jouw schuld. Een kindje wat zes maanden op de NICU verblijft kan dit ook krijgen, dan zeg jij toch ook niet tegen de moeder 'had je die bevalling niet tien weken kunnen tegenhouden?'.
Dit is iets waarmee jullie je zoon kunnen helpen en doordat JIJ hem zo serieus hebt genomen en steeds bent blijven onderzoeken wat er aan de hand kon zijn, omdat JOUW gevoel zei dat er iets niets ok was met hem, daarom hebben jullie nu een diagnose. En eentje die behandelbaar is. Dat is jouw aandeel, jij nam het zo serieus dat je hem nu al de kans geeft op hulp. dit wordt vaak niet of pas veel later ontdekt, terwijl jouw zoon door jou nu al de mogelijkheden heeft en alle hulp die nodig is.
Niemand hier denkt iets anders over jou dan : 'wat had zij het moeilijk, en wat vecht zij nu voor haar zoon en wat zorgt ze goed voor haar kinderen'.