Dit is maar een voorbeeldje zeg je al. Dit voorbeeldje vind ik zelf niet zo heftig, ook wel begrijpelijk van je ouders. Daar zou ik niet mee zitten.

Maar ik begrijp uit jouw verhaal dat je het gevoel hebt dat jouw ouders jouw leven bepalen, en dat jouw eigen ideeen voor je gevoel afgekeurd worden. Dat lijkt me geen fijn gevoel.
Hoe merk je dat ze dingen afkeuren? Spreken ze dat uit, of 'voel' je dat? En wat gebeurt er dan, verander je dan je plannen?

Wat naar dat je je zo onbegrepen voelt door je ouders Hartjes!

Even los van hoe de communicatie verloopt vind ik hun beslissing om 's ochtends te komen en dan met je broertje mee te rijden niet heel gek. Ze doen hun best om te komen, alleen wel op een moment en manier dat het voor hen het meest praktisch is. Dat vind ik geen rare keuze en daar zou ik als ik jou was ook niet erg teleurgesteld over zijn.

Anderzijds lees ik dat ze dus niet normaal reageren als jij aangeeft dat je het leuk zou vinden als ze er 's middags zouden zijn. Wat zeggen ze dan precies als jij dat aangeeft?

Uit dit voorbeeld kan ik niet opmaken dat ze zuurpruimen zijn en alle aandacht willen hebben. Ik vind samen rijden een prima reden om in de ochtend met je broertje mee te komen.

Dit voorbeeld op zichzelf vind ik niet heel erg sterk, maar ik kan me voorstellen dat als er al een hele geschiedenis is van altijd dwarsliggen, altijd op een andere tijd willen komen, altijd de uitzondering willen zijn, altijd zeuren en zaniken, dit voorbeeld in een heel ander daglicht staat en dan kan ik me wel voorstellen dat je denkt: kunnen jullie je niet gewoon voor één enkel keertje aanpassen?

Dus ik snap je wel, dit is gewoon de druppel.

Eens met de rest. Ik vind dit een vrij aannemelijke reden om alsnog 's ochtends te komen maar je geeft dan ook aan dat dit slechts een voorbeeld is. Op basis van dit voorbeeld zeg ik alleen dat het voor mij een vrij plausibele reden is.

Dank jullie voor het reageren.

Urban naked, dit is ook niet zo'n heftig voorbeeld, maar misschien wel een opstapeling van dingen.
Een paar voorbeelden, mijn man was in het begin niet goed genoeg, dat hebben ze hem duidelijk laten weten doordat hij eerst niet bij ons thuis kocht komen bijv.
Nu is dit wel weer goed gekomen, maar toch die start was al niet goed.
Als ik me wel eens niet lekker voelde, moest ik me niet aanstellen en was er geen aandacht voor.
Ik ben een echte dierenvriend, mijn man, ik en onze kinderen hebben een kat, wij vinden dat geweldig, hun niet want ze houden er niet van, dat hebben ze duidelijk laten weten, dat geld idem voor onze hond.
Hiervoor woonden we in een klein huisje, deed altijd mijn best om het er leuk en opgeruimd uit te laten zien, dit was nooit goed, want het was vies en oud.
Afgelopen weekend hebben we onze 3e zwangerschap aangekondigd, hier reageerden ze in eerste instantie niet erg leuk op, of eigenlijk gewoon niet. Mijn moeder heeft nog niet eens aan me gevraagd hoe het met me gaat.

Nu lijk ik erg negatief, maar door dit soort dingen voel ik me soms wel heel onzeker en dat wil ik niet meer.
Ik wil me er niet meer door laten beïnvloeden, maar toch doe ik dat telkens wel weer.
En ik moet hun altijd maar begrijpen. Terwijl er voor mij geen begrip is.
Er zijn zeker ook wel goede tijden. Maar door de jaren heen is er best veel gebeurd, waardoor ik me soms echt niet goed voel en daar wil wat aan gaan doen.
Sorry voor mijn lange verhaal.

Teun, ik heb ze al gebeld en gezegd dat ik het erg leuk zou vinden als ze smiddags zouden komen, maar dan krijg ik als antwoord dat ik me niet zo aan moet stellen en niet zo moeilijk moet doen en niet zo moet drammen.
Verder dan dat kom ik niet.

HG, we hebben al wel eens vaker gehad dat ze op een verjaardag van ons of onze dochters niet erg leuk reageerden. Dit omdat we de aandacht dan moesten verdelen omdat er dan meerdere mensen zijn. Vooral mijn moeder bijv zal niet snel met iemand anders gaan praten. En dan kan ik van haar gezicht wel aflezen dat ze het niet leuk vind.
Vaak heeft ze veel commentaar op andere mensen.

Nu lijk ik erg negatief over hun. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet.
Maar ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik ermee aan moet.

Ik ben heel slecht in verwoorden en god opschrijven wat ik bedoel.
Maar dit is het precies Suzan!!!! Precies wat ik bedoel.

Gefeliciteerd met je zwangerschap!

Als ik een ooit nieuwe forumnaam neem, dan wordt het deze. Love it!

En gefeliciteerd met je zwangerschap inderdaad!

Ohhh sorry .
De Ipad veranderd soms de woorden zelf. Heel irritant.

Dank jullie wel.

Hej Hartjes

Als jij er last van hebt, stel je je per definitie niet aan. Misschien zou niet iedereen hier evenveel last van hebben, dat kan, maar zij zijn jou niet en jij hen niet, dus dat waardeoordeel doet er feitelijk niks toe.

Wat ik lees is dat je gewoon keer op keer teleurgesteld bent in reacties van je ouders. Het gaat gewoon niet om die ochtend komen in plaats van een middag, het gaat erom dat de hele familie van je man er is en jouw familie niet en dat het leuk zou zijn als ze voor jou nét dat beetje meer moeite zouden doen, zelfs al is meerijden nog zo handig.
Het gaat erom dat jij ze hebt verteld dat jullie weer een kindje verwachten, waarvoor mijn felicitaties, en je moeder in jouw ogen niet enthousiast reageert en ook niet even een keertje extra informeert hoe het met je gaat, of wat je kindjes ervan vinden of wat dan ook.

Daarnaast beschrijf je ook nog een aantal veroordelende en onaardige reacties over keuzes die jij in je leven hebt gemaakt, zeker ook het 'afkeuren' van je partner lijkt me iets wat enorm pijnlijk is. Dus ik snap heel goed dat je nu zoiets hebt van 'kunnen jullie gewoon niet eens positief doen naar mij toe, en een keer laten zien dat jullie wél om me geven'.

Het probleem met ouders is dat je ze krijgt en dat niet meteen ook garandeert dat ze altijd leuk zijn of dat je er goed mee overweg kunt. En hoewel het zo is dat je bepaalde problemen in je volwassen leven kunt herleiden naar je vroegere gezinssituatie, is het de kunst om zoveel mogelijk het verleden daar te laten waar het hoort, voorbij, tenzij de andere partij ook bereid is het mee te onderzoeken en iets te leren uit het gebeurde.
Ik lees nergens dat je je ouders ooit hebt aangesproken op wat je lastig vindt, dus dat kan een optie zijn, maar grote kans dat je dat óf al wel deed zonder resultaat óf er sterk rekening meehoudt dat ze toch niet veranderen.

Persoonlijk geloof ik dan ook dat je beter jezelf veranderen kunt dan kunt wachten tot een ander zal veranderen. In de praktijk blijkt namelijk dat de ander dat vaak gewoon niet doet.
Dus voor jouw eigen gevoelens en keer op keer toch die teleurstellingen heb ik maar 1 (wel n heel lastig) advies. Pas je verwachtingspatroon aan. Reken nergens meer op. Ga er vanuit dat je van je ouders, hoe naar ook, niet datgene gaat krijgen wat je graag zou willen. Dat is gewoon de situatie.
En focus je dan op die kleine momentjes dat er even iets meer is, dan niks. Dat je moeder een keer uit zichzelf appt en naar de kinderen vraagt. Dat je vader als hij op bezoek komt zegt 'lekkere taart zeg'.
Misschien is dat niet genoeg, maar het is beter dan elke keer weer die teleurstellingen, die waarschijnlijk voor jou ook een soort patroon in jezelf bevestigen waarin jij 'niet leuk genoeg bent' als hun dochter.

liefs

Ik kan het van jouw ouders heel goed begrijpen dat ze het fijner vinden als ze met jouw broer mee kunnen rijden. Ik zou het ook onzin vinden om twee keer te rijden. Jij zegt dat jou ouders het nu voor jou bepalen en het jou opleggen, maar anderzijds wil jij gewoon dat ze 's middags komen. Is dat niet hetzelfde? Dit lijkt mij gewoon een meningsverschil waar je niet uit gaat komen. Jij wil het één, zij willen het ander, één van beide partijen zal water bij de wijn moeten doen en toe moeten geven.

Echter, gezien wat je nog meer schrijft, begrijp ik dat jouw ouders weinig flexibel zijn, dus snap ik wel dat jij hiermee zit. En dan snap ik je ook wel dat jij zoiets hebt van, 'kunnen zij zich niet een keer aanpassen'. Ik denk alleen wel dat dit net niet de situatie is voor je ouders om zich aan te passen. Persoonlijk zou ik het mijn moeder zelfs voorstellen om mee te rijden, het scheelt gewoon veel geld, maar ik snap ook dat jij hier niet zo instaat.

Probeer je verjaardag er alleen niet door te laten verpesten. Dat is voor niemand gezellig. Voor jou niet, voor je man niet, voor je dochters niet en voor de overige visite niet.

Ik vroeg mij af hoe lang ze moeten rijden. Is het een stukje van maximaal een half uur, dan kunnen ze best alleen komen. Is het langer, dan snap ik het wel.
Maar ik denk echt dat er meer speelt. Bv jouw gevoel bij jouw zwangerschap aankondiging (gefeliciteerd).
Maar sommige mensen willen hun gedrag niet inzien en je kunt ze niet veranderen. Misschien minder contact hebben zodat je je minder snel kan ergeren?

Wat naar dat je je zo voelt! Herken het wel, heb me ook heel lang zo gevoeld.

Is het geen idee om aan te kaarten bij je ouders hoe jij je eronder voelt? Wat het met jou doet en dan aangeven dat je het leuk(er)/fijn zou vinden als ze in de middag komen?

Denk dat je niet veel anders kunt dan je gevoelens naar hun toe uiten, wat zij ermee doen... hopelijk pakt het goed uit!

Succes.

Je zegt dat jij begrip voor hen moet hebben. Moet je dat ook echt dan? Ze hebben het immers ook niet voor jou.

Het gekke met ouders is dat je als kind altijd loyaal bent naar je ouders. Dat is van nature zo maar ook dat wordt je aangeleerd tijdens je opvoeding. Dat is immers wat je mee krijgt. Nu ben je echter volwassen en heb je je eigen gezin. Maar toch zal je in eerste instantie zo reageren als je aangeleerd is. Maar nu begint je gevoel te keren, dit klopt niet meer. Eigenlijk een heel gezond proces TO! En voor jou dus de tijd om te gaan bedenken hoe JIJ het wil. Als ze commentaar hebben op jouw keuze, zeg je er wat van of hoor je het aan? Je mag best zeggen wat jouw gevoel is en dat je het vooral gewoon NIETmeer wilt zo. Omdat het je ouders zijn, betekent het niet dat je alles hoeft te pikken. Voor jou is dat wennen, voor hen ook. Je reageert ineens niet meer zoals verwacht. Dus zullen ze daar vast van schrikken en eventueel gaan bokken.

Mijn vader had er ook altijd een handje van hoor. Ik heb gemerkt dat toen ik niet meer ging reageren zoals hij verwachtte, er ook wat veranderde in zijn reactie. Door aan te geven dat ik dit zo wilde omdat dit mijn keuze en mijn leven was en hij daar geen commentaar op hoefde te geven, was het klaar. Hij zegt eigenlijk nooit meer iets.

De TO reageert al 2 weken niet meer op reacties hier, ik zou me de moeite besparen van een uitgebreide reactie plaatsen.