Niet per se minder empathie, maar wel dat het meer om mij en m'n kind/gezin draait ja. Ik las het artikel gisteren ook en ik herken me heel erg in dat je geheugen achteruit gaat. Ik moet vaak naar woorden zoeken, hoewel dat wel beter gaat dan in de tijd tijdens en na de zwangerschap.

Ik vind het wel fijn dat het gewoon fysiek aantoonbaar is allemaal. Voelt minder als falen.

Dat van die woorden herken ik wel een beetje, maar niet zo heel erg gelukkig nog. Hoewel ik dat altijd al wel een beetje heb. Lijkt me ook onhandig in je werk, of niet? Ik merk wel dat ik me ook echt minder goed uit kan drukken, bijvoorbeeld ook op het forum. Ik schrijf veel slechter dan anders.

Ik merk het op m'n werk echt heel erg. Ik moet me echt veel meer concentreren wanneer iemand iets overlegt of zegt tegen me. Ik kan echt geen goed beargumenteerd advies geven momenteel.

En ja, dat laatste vind ik ook wel fijn.

Interessant artikel! Ik merkte op het werk dat ik minder geduld had en me inderdaad minder goed kon inleven.
Het vergeten van woorden werd me goed duidelijk tijdens een spelletje 30seconds. Normaal ben ik daar best goed in, met 36wk zwangerschap bakte ik er niks van. De snelheid die nodig is, miste ik gewoon. Ik kon het niet uitleggen en met raden niet op de goede woorden komen. Mijn medestanders vonden het hilarisch, want het verschil met eerder was echt enorm.

nee, ik herken het nog niet. Herstelt zich dat niet weer na de bevalling?

Mijn geheugen is echt veel slechter. Ik moet alles direct in m'n agenda schrijven en het ding altijd bij de hand hebben. M'n woordenschat heeft ook een knauw gehad. Gelukkig trekt dat nu weer bij.
Minder empathisch vermogen heb ik, naar mijn weten niet. Ik ben juist veel meer begaan met iedereen en met de toestand op en van de wereld. Ik leef ook absoluut niet in een coconnetje.
Wat mijn hersenen kennelijk wel anders verwerken tijdens de zwangerschap is stress. Ik ben heel relaxt als ik zwanger ben. Ik keek bijvoorbeeld nauwelijks op tegen de bevalling, terwijl ik dat voordat ik zwanger was, wel had. En ik ben verhuisd in de laatste weken van m'n zwangerschap en moest in de bende zitten tijdens de eerste verbouwingsronde. Dat viel me alles mee.. Terwijl ik daar gewoonlijk absoluut niet tegen kan!

In het artikel staat dat dat voor jonge moeders vaak ook geldt, dat heeft even tijd nodig om te herstellen. En dat herken ik wel van mensen uit m'n omgeving die ik daarover gesproken heb.

Nou ja wat grappig, Taeda! Wel heel gek maar ook wel heel grappig op dat moment, zeker als het zo duidelijk is dat het normaal beter is.

Het lastige met dit soort mogelijke effecten is dat het voor jezelf onmogelijk is om vast te stellen waar het nu door wordt veroorzaakt. Ik ben zeker vergeetachtiger dan 5 jaar geleden, toen ik nog geen kinderen had. Ik kom minder goed uit mijn woorden, ben slordiger, vergeet veel meer dingen, en raak het overzicht kwijt. Dat zou kunnen komen omdat mijn hersenen zijn veranderd tijdens mijn zwangerschappen en dat zich niet heeft hersteld. Het kan ook komen omdat ik het nu veel drukker heb dan 5 jaar geleden. Toen had ik 'alleen' mijn (behoorlijk intensieve) baan, nu heb ik daarnaast ook nog de zorg over 2 kinderen, en alle logistieke uitdagingen die daarbij komen kijken, en de praktische regeldingetjes van zorgen voor voldoende schone kleding, naar de oogarts, opgeven voor zwemles, et cetera. Dan ben ik de afgelopen 5 jaar natuurlijk ook nog doorgegroeid in mijn baan, zit nu op een veel meer senior niveau, dus dat is ook complexer en cognitief belastender dan mijn situatie van 5 jaar geleden. En ondertussen ben ik ook nog 5 jaar ouder geworden, en is het verval ook op dat gebied ingetreden. Dus dat zijn zo uit mijn blote hoofd al even 4 variabelen die mijn cognitieve prestaties nadelig kunnen beïnvloeden, en ik kan op geen enkele manier achterhalen welke inderdaad een rol spelen en hoe.

Dat is waar, zeker in retrospect is het lastig te plaatsen omdat je natuurlijk ontzettende ontwikkeling door bent gegaan. Daar zitten zoveel variabelen aan.

Ik merk nu wel echt verschil met pre-zwangerschap. Het kost me echt meer moeite om te concentreren op externe zaken/personen. Best lastig.

Interessant artikel.

Van dat inlevingsvermogen herken ik eigenlijk niet. Maar wel vergeetachtigheid en dergelijke. Ben echt chaotisch sindsdien en ik onthoud heel erg weinig. En dat terwijl ik eerst juist echt alles kon onthouden, zelfs de meest nutteloze informatie. Als je vraagt wat ik gisteren als avondeten heb gegeten, dan moet ik echt goed nadenken en over de dagen ervoor maar niet te spreken. Na een paar weken ben ik de inhoud van films ook alweer vergeten. Maar vraag me ook of het wel echt door de zwangerschap komt. Denk dat andere factoren (in mijn geval) ook meespelen. Ik heb wel in coma gelegen, onder narcose etc. en dan alle ervaringen van de afgelopen jaren. Volgens mijn psycholoog waar ik destijds onder behandeling was zei dat het wel goed zou komen na verloop van tijd. Niet dus, tot nu toe.

Ik ben absoluut niet meer zo empathies als ik was. Maar zeg inderdaad maar waar het door komt. Zijn het de gevolgen van de zwangerschap, de effecten van het PTSS, zijn het nog effecten van de burn-out, komt het door het lange thuis zitten. Meerdere variabelen idd die behoorlijk meespelen.

Eens hoor Caulfield. Plus slaaptekort.

Ik was niet vergeetachtig en had denk ik ook niet minder empathie.
Maar mijn prioriteit is wel totaal verschoven en ik zat wel echt in mijn cocon met mijn gezin, een uurtje kraambezoek vond ik prima, maar hele dag mensen op bezoek vond ik vreselijk, ook had ik echte een tijd minder behoefte om met vriendinnen af te spreken ( in ieder geval zonder kind, dat vind ik nu wel weer echt fijn).
Ik merkte ook al snel dat ik op mijn werk veel minder productief was en dat het me allemaal niet meer zo veel kon schelen, eerlijk is eerlijk, dat is tot op zekere hoogte nooit meer veranderd, thuis is nu mijn eerste prioriteit en niet meer mijn werk wat het vroeger wel was.

Nu ik voor de tweede keer zwanger ben merk ik minder verschil, het is een veel minder groot iets nu omdat het niet meer nieuw is en omdat mijn leven al ingesteld is op een gezinsleven denk ik.

Hier ook herkenbaar!

Ik onthoud altijd alles maar zelfs de simpelste boodschapjes moet ik op schrijven. Dit was al zo in de zwangerschap en is nog steeds zo.
Tijdens m'n zwangerschap was ik inderdaad ook erg op mezelf en op ons gericht. Dat is nu nog steeds wel zo.

Ja, herkenbaar. Mijn prioriteiten liggen voornamelijk bij mijn kind en ons gezin. Ik heb nu minder tijd en energie te verdelen, daar doe ik ook niet zoveel moeite meer voor als voorheen. Ik heb ook gewoon nog een baan waar een baan waarin ik ook veel energie stop (en ook uithaal overigens) Vroeger ging dat ten koste van mezelf, nu niet meer. Ik probeer nu wel meer tijd voor mezelf te nemen en meer te ondernemen met anderen. Ik vraag me alleen af in hoeverre dit te maken heeft met mijn hersenen of omdat ik er dit keer voor kies om wat egoïstischer te zijn. Alhoewel, nu ik dit typ vraag ik me af of het egoïstisch is omdat ik niet mezelf, maar mijn kind centraal stel.

Interessant. Wel herkenbaar ook, maar voor mijn gevoel is het voor mij meer te verklaren vanuit moeheid. Eigenlijk vooral: de weerslag die blijkbaar het niet meer hebben van regie over mijn eigen spanning/ontspanningscyclus op mij heeft. Die ervaren wij beiden echt als enorm heftig. Ook al slapen we een nacht goed, die waas blijft toch over mijn hoofd/reactievermogen/geheugen liggen. Ik kan vooral dingen niet meer zo goed in volgorde reproduceren, mijn kortetermijngeheugen is slechter. Zo frustrerend!

Het stukje over empathie, meh, mijn hart gaat juist meer uit naar dingen waar ik me voorheen niet of minder druk om maakte.