Ik voelde bij T. in eerste instantie vooral verwondering, maar ook meteen liefde en zorgzaamheid.

Bij I. voelde ik een week lang helemaal niks. Hoe naar dat ook klinkt. Dat komt doordat ik na de bevalling 20 minuten lang heb gedacht dat we haar verloren hadden (ze hebben haar moeten beademen etc. tot ze eindelijk een beetje kleur kreeg en ging huilen). Daarna lagen we op gescheiden afdelingen in het ziekenhuis. Zij op de neonatologie en ik op de kraamafdeling, herstellende van de spoedkeizersnede. Pas toen ze bij me aan de borst kon drinken na een week, en we op één kamer sliepen, groeiden de moedergevoelens en liefde.

Nee, ik had echt geen allesoverheersend gevoel van "houden van". Het was een vreemde baby voor mij en had net zo goed van iemand anders kunnen zijn, ik had wel beschermdrang en instinctieve moedergevoelens. En ik was heel verwonderd dat dat in mijn buik zat en "ineens" er uit was.
Het houden van heeft echt moeten groeien, na een maand of 4 kan ik me herinneren voelde ik ineens een golf van liefde door mij heen gaan, en die is alleen maar sterker geworden. En die groeit nog steeds.

Hm, nee geloof het niet. Dat moest echt groeien bij mij. Natuurlijk vond ik haar wel de allermooiste, alsof ze er altijd al was en bijzonder en schattig en lief. Maar het houden van moest wel echt groeien. Mijn man had dat niet.

Nee dat had ik ook niet. Wel dat toen ze boven het scherm werd uitgehouden dat ik dacht: "Ja, je bent echt een van ons." Ze leek op dat moment heel erg op mij als baby'tje. Toen ze bij me lag was het gelijk wel van dat ik haar moest beschermen en dat niemand haar ook maar wat moest gaan aan doen ;)

Inmiddels leer ik haar een beetje kennen en inderdaad wat Elliot ook zegt; dat eerste lachje. Ik had de tranen in m'n ogen en gilde naar m'n man dat ze lachte.
Verder kan ik enorm genieten van het gevoel dat ze zo rustig wordt van mij. Als ze echt in paniek is en ik leg haar op m'n borst en zing voor haar, dan wordt ze rustig. Dan voel ik wel intens veel liefde voor haar.

Bij mijn oudste meteen na geboorte alleen maar angst of hij het wel zou redden. Hij kwam blauw en stil ter wereld en werd direct meegenomen voor reanimatie. Toen ik hem ruim 5 uur later zag in zijn couveuse had ik echt zoiets van: ja ze zeggen wel dat jij mijn baby bent, maar hoe weet ik of dat zo is, misschien is t kindje in de couveuse hier tegenover wel van mij. Pas na een dag of 3 kwam dat gevoel van houden van.

Bij de jongste meteen.

Nee, niet meteen. Dat heeft echt moeten groeien. Bij de oudste twee is er wel echt sprake van 'houden van', bij de middelste ook nog niet zo lang. Daarvoor waren we vooral verliefd en moesten we lang wennen aan het idee dat ze echt van ons was. Dat is bij de jongste nu nog steeds zo.

Nee, maar had dat gevoel in m'n buik ook al niet, alsof t toch wat onwerkelijk was. Ook na de bevalling niet. Komt waarschijnlijk ook mede doordat ze paar uur daarba mee naar de couveuse-afdeling werd meegenomen (lag wel gewoon in een bedje), waar we voor mijn gevoel op uur en tijd heen konden. Pas na 2 dagen toen ze mee naar huis mocht en ik haar constant bij me had werd ik overvallen door een liefdevol gevoel