21 Nov 2016 23:20 door Novalee
Toen het bij de oudste niet lukte om zwanger te raken had ik daar veel verdriet van. Mijn vriend stond er wel meer nuchter in. Af en toe praatten we er wel over maar niet zo heel veel. Ik kletste toen best actief in het moeilijk zwanger worden topic waar ik veel steun aan had. Hij ging mee toen we naar de huisarts gingen voor een doorverwijzing en naar de eerste en ik geloof ook de tweede afspraak bij de gynaecoloog. Ons traject was niet zo ingrijpend (clomid) waardoor ik alleen naar het ziekenhuis hoefde voor follikelmetingen en daarvoor hoefde hij niet mee.
Mijn moeder had ik het meteen verteld toen we gingen proberen zwanger te worden. Toen we de medische molen in gingen heb ik het ook aan mijn zussen verteld. Mijn schoonfamilie wist van niks. Pas toen ik een keer een afspraak met m'n schoonmoeder moest afzeggen ivm een last minute afspraak in het ziekenhuis hebben we schoonouders op de hoogte gesteld. We waren toen al ruim een jaar bezig en al meer dan een half jaar in behandeling.
Deze keer voor ons derde kindje duurt het nu inmiddels 20 maanden, al houden we nu tussendoor even pauze. Mijn moeder weet het weer sinds het begin omdat ik meteen de eerste maand zwanger was maar het heel snel mis ging. Een jaar later was ik weer zwanger en toen hadden we het ook al aan mijn schoonouders en zussen verteld voordat het weer mis ging. Inmiddels is dus iedereen op de hoogte dat we het weer proberen. Verder bespreken we het niet echt. Mocht het nog een keer lukken om zwanger te raken dan wacht ik met vertellen tot de eerste echo denk ik. Ik merk dat ik daar nu toch een stuk banger in geworden ben.
Deze keer praten mijn vriend en ik eigenlijk niet echt over dat het niet lukt. We staan er nu, als ouders van twee lieve dochters, natuurlijk ook anders in. Toevallig hadden we het er pas over en hij denkt nog wel eens aan de laatste miskraam. Maar we bespreken dat verder niet echt want veel verder dan "Jammer dat het niet zo mocht zijn" valt er ook niet over te praten eigenlijk. Het was gewoon nog heel pril.
De eerste keer hebben we geen afspraken gemaakt over welke behandelingen we wel of niet zouden willen doen. Toen stonden we eigenlijk beide overal voor open. Deze keer zijn we nog niet in behandeling maar we hebben het er wel eens over gehad. Clomid zou ik sowieso wel weer doen, hormonen spuiten en IUI ook nog wel. Maar een IVF of ICSI traject zien we beide niet zitten, al zou mijn vriend dat wel overwegen als ik het graag zou willen.