Mijn man is ontzettend begaan met me, merk ik. Soms vindt ie het volgens mij wel lastig als ik ergens klachten heb en ik kan zelf ook niet zo goed verwoorden wat ik nou voel. Hij wil dan graag wat doen maar ik weet dan zelf ook niet zo heel goed wat werkt, ik doe dit ook voor 't eerst zeg ik dan. Ik heb veel verschillende buikkrampen dus soms weet ik 't ook gewoon niet echt. Maar het is wel heel lief dat ie een soort extra bezorgd is.

Ook merk ik dat er een soort dieper houden van is ontstaan tussen ons. Toch een soort gevoel van dat ik zijn / ons kind draag. Dat geeft een extra dimensie aan onze relatie merk ik. Dat vind ik wel bijzonder om te merken.

Ik merk ook dat hij meer met baby's bezig is. Op straat enzo kijkt hij nu eerder naar andere kindjes, trekt hun aandacht dmv gekke bekken enzo. Heel erg aandoenlijk.

Hij heeft wel een boekje gelezen over zwangerschap maar verder bereid ie zich niet echt specifiek voor. Soms vraagt ie iets als ie iets niet helemaal weet. En ik weet ook niet alles. Hij is wel diep gedoken in de materie van veilige autostoeltjes enzo. Dat is meer zijn wereld. Dat vind ik helemaal best, weet hij meer van dan ik.

Soms vind ik 't wel lastig dat ik de baby al zo goed voel en hij nog niet. Ik vertel dan maar beetje wat ik voel, maar het is nog te abstract voor hem natuurlijk. Dat vind ik wel jammer en niet leuk om 'm teleurgesteld te zien als hij probeert te voelen en 't lukt nog niet. Maar komt wel.

Maar al met al vind ik 't erg leuk om te zien hoe hij zich beetje bij beetje bewust wordt en dat er een soort diepere liefde is ontstaan tussen ons. Dat vind ik erg mooi.

Hij vond het niet heel interessant. Hij ging wel mee naar de eerste en de 20-weken echo, maar verder vond ie het wel prima. Schopjes voelen vond ie wel interessant, maar hij stond er minder enthousiast in dan ik. M'n veranderende lijf, daar vond ie niks van geloof ik. Ja, m'n borsten, dat was natuurlijk wel een attractie op zich ;)
Voor hem veranderde er niet zo veel. Hij is nooit ergens snel van onder de indruk. Zodra de baby er was, vond hij het allemaal veel leuker en hij is ook wel echt een vader.

Haha oh ja borsten!

Nu zijn ze huge bij mij. Maar er is wel een periode geweest dat ik gewoon niet wilde dat ie er aan zat, dat deed te veel pijn toen ze zo groot werden en gevoelig waren. Dat vond ik echt even niet leuk.

Ik geloof trouwens dat m'n man m'n lichamelijke veranderingen wel gek maar mooi vind. Met name gek. Vind ik zelf ook haha.

Hij vind het allemaal interessant. Ik stuur hem nieuwsbrieven door en dan komt ie ineens met een dekentje aanzetten, want in de nieuwsbrief staat dat ik vanaf nu veel moet rusten, haha! Hij gaat met elk bezoek mee, tot nu toe, naar de verloskundige. Vrijdag kwam hij met een pakje thuis van Jip en Janneke voor de baby. Hij vond m zo leuk, dat hij vergeten was dat we die al hadden. Hij keek heel beteuterd toen...dus geruild voor een maatje kleiner.

Hij neemt mij heel veel uit handen, terwijl ik dan zeg 'joh ik kan nog wel een kast uitsoppen hoor en op een ladder staan'. Als ik, zoals gister, even baal van mijn buik en supersloom gefietst heb dan zegt ie 'nou en, je bent toch lekker bezig'.

Vanmorgen na foto's maken zei hij 'ja je wordt nu echt een beetje dikkig'. Dat was niet zo'n handige opmerking. Maar hij haalt wel allemaal gezonde dingen in huis en, ondanks dat hij zelf een enorme snoepkont is, snoept niet mee. Dat vind ik dan ook wel weer heel lief.

Nou een dieper houden van was hier niet aan de orde. Man moest alles alleen doen en ik ergerde me overal aan. Hij mocht niks eten want dan rook hij naar eten, geen luchtje op, niet bij rokende mensen thuis komen..

Niet onze beste tijd. Ik was ook echt mezelf niet hoor. Alleen maar chagrijnig.

Hier was de laatste keer meer zoals Spencer omschrijft. Het was niet alleen maar kommer en kwel hoor, maar omdat ik zo ziek was en daardoor veel minder kon doen, kwam er veel meer bij ex terecht. Eten koken bijvoorbeeld, dat deed ik nog maar heel weinig (kon het vaak niet zien of ruiken) en in het huishouden deed ik ook veel minder omdat het gewoon niet ging. Inmiddels zijn we sowieso uit elkaar, maar hij heeft weleens benoemd dat hij die periode heel zwaar vond en me dat best kwalijk nam. Blijkt maar te meer dat we niet bij elkaar passen, in mijn optiek kon ik er weinig aan doen en hoor je bij zulke dingen voor elkaar te zorgen. En dan mag je het uiteraard zwaar vinden en geen leuke periode, ook begrijpelijk, maar mijn oren klapperden echt toen hij aangaf me dat kwalijk te nemen.

Verder kan ik me voorstellen dat een zwangerschap voor mannen veel abstracter is dan voor vrouwen. En de ene man zal zich er ook meer in verdiepen en mee bezig houden dan de andere. En dat lijkt me allemaal ok, zolang je er beiden tevreden mee bent. Ik vind het persoonlijk altijd wel heel liefdevol overkomen als een man zich helemaal verdiept in allerlei dingen en overal heel erg betrokken bij is. Dat lijkt me heel fijn.

Ik vergeet nog te schrijven dat hij elke avond een kusje geeft op mijn buik en welterusten zegt en een muziekdoosje elke avond op mijn buik zet.


Ik kan me wel voorstellen dat als je veel klachten hebt dat het voor een man best ingewikkeld kan zijn omdat hij ook niet echt veel kan doen voor je, behalve begripvol zijn en je steunen.

Oh wat naar dat hij je dat kwalijk nam Hippie. Dat lijkt me erg pijnlijk inderdaad.

Spencer, jij hebt natuurlijk ook echt een mega pittige zwangerschap gehad qua gezondheid. Kan me ook voorstellen dat dat extra druk gaf op je relatie. Is het nu weer beter?

Jip, kan me voorstellen dat het voor jou niet prettig voelt dat je dat hoort dat je dikker wordt als je daar al gevoelig voor bent. Hij bedoelt het vast niet verkeerd, hij klinkt verder heel lief en medelevend.

Mijn man noemt me liefkozend walvisje of pinguïn. Maar ik vind 't niet erg, vind het wel grappig juist, ik kan daar wel tegen. Hij let er wel op dat ie dat niet te veel zegt waar anderen bij zijn want anderen hebben daar dan wel eens commentaar op, maar zolang ik 't zelf niet erg vind lijkt het me geen probleem. We noemen elkaar zo vaak rare dingen.
Anderzijds zei ik vanochtend dat ik een vet varkentje ben (na 't kijken van de keuringsdienst van waarde over bacon ) en zegt ie juist van ja hallo jij bent niet vet, je hebt een baby in je buik. Dan mag dat.

Oh hij praat s avonds in bed vaak tegen de baby met z'n mond tegen m'n buik. Dan mag ik niet horen wat ie zegt, want dan gaat ie samen met de baby mij pesten en kietelen, zegt ie. Dat vind ik ook lief. Hij kijkt er erg naar uit om samen met z'n tweetjes mama te pesten, zegt ie.

Oh nee, hij bedoelt het helemaal niet verkeerd. Hij zegt negen van de tien keer dat het met name mijn buik is. En dat zie ik zelf gelukkig ook, ik ben niet dik. Ik ben zwanger. Ik kan het ook hebben als collega nu zeggen dat ik een dikzak begin te worden. Hij is superlief!

Tijdens de eerste zwangerschap was mijn man heel erg begaan met mij. Bij de tweede zwangerschap ook wel maar toen kwam er wel meer druk bij hem te liggen omdat dit betekende dat hij meer in het huishouden en qua verzorging voor de oudste moest doen. Dus toen hadden we allebei minder ruimte om bij alle veranderingen in mijn lijf en de komst van de jongste stil te staan. We waren meer gericht op wat er op dat moment nodig was in ons gezin om de tijd tot de bevalling zo goed mogelijk door te komen (ik mocht door rug - en bekkenklachten nog maar heel weinig doen. Op advies van de gynaecoloog zat ik al met +\- 25 weken zwangerschap volledig thuis).

Mijn vriend was geweldig. Nu is het misschien niet helemaal eerlijk vergelijken vanwege onze voorgeschiedenis, en de weg naar de goede zwangerschap, en misschien omdat het sowieso een enorm lief zacht ei is, maar ja echt geweldig. Enorm begaan, moest een traantje wegpinken bij het voelen van de eerste schopjes, kon samen met mij staan fantaseren in het lege kamertje, liet me 's avonds uit (haha), had dezelfde groeiapp etc. Echt fijn en heel lief. Onderstaande foto zegt misschien ook al veel

Had ik al "zacht ei" gezegd?

Wat lief Zora!

Wat een prachtige en ontroerende foto, Zora!

Mijn vriend is onbezorgder dan ik. Hij is er vrij van overtuigd dat het allemaal wel goed zal blijven gaan, zou het gerust nu al aan iedereen vertellen. Hij leest in deze fase veel over wat ik beter niet eet en hij kan beter dan ik onthouden waarom (ik haal soms toxoplasmose en listeria door elkaar), dat is soms wel handig. Hij is ook al bezig met de praktische zaken, zoals kinderopvang, toekomstige school, etc veel meer dan ik. De paar keer dat ik dacht dat er iets serieus mis was (door krampen bijv of klein beetje bloedverlies), was hij best wel van de kaart, was hij heel stil en bleef zoveel mogelijk dichtbij mij in de buurt.

Voor mijn man is het allemaal te abstract. Tijdens de eerste zwangerschap had hij niet echt de behoefte om de schopjes te voelen, maar was op andere vlakken wel veel attenter: hij maakte zich meer zorgen om het afkomen van het kamertje, hij ontlastte mij van bepaalde zaken. Ik hoop ergens wel dat hij meer van de schopjes wilde voelen dit keer, misschien komt het wel als onze zoon het wel interessant vindt.

Mijn man is wel mijn grote held geweest bij de bevalling. Hij week geen moment van mijn zijde, ook niet toen hij flauw werd van het niet-eten. Ik kan nog een traantje wegpinken als ik aan die dag denk. En daarna was hij echt papa.

Wat een mooie foto Zora!

Hee wat leuk dat jij zwanger bent mdm Butterfly! Gefeliciteerd

Bij de eerste 2 zwangerschappen heel begaan. Ik had veel last van mijn bekken (laatste zwangerschap laatste weken in rolstoel doorgebracht) waardoor hij veel moest helpen met alles.
Hij ging ook mee naar alle afspraken bij de vk. Derde zwangerschap ging als vanzelf, enkel zwangerschapsdiabetes maar dat was verder goed onder controle te houden met insuline. Hij ging toen niet mee naar de vk/gyn.

We zijn wel meer naar elkaar toegegroeid. Of nu ja misschien niet meer maar anders. Het is zo bijzonder 3 meisjes van ons samen.

Tijdens maar ook na mijn zwangerschappen vond mijn man mij mooi ondanks dat Ik dat zelf absoluut niet vind.

En hij is echt de leukste en liefste papa.

Mooie foto Zora.

Dit. Mijn man boeide het niet zoveel. Hij was ook blij dat die 9 maanden voorbij waren.

Mijn man vod het best interessant, maar gewoon op dezelfde manier als ik dat vond. We vonden het allebei leuk, maar geen wereldwonder waar we iedere dag uitgebreid bij stil hoefden te staan.

Pfoe Marin, je ervaringen klinken wel zoet, vind ik. Ervaar je dat echt zo, met al die pijnlijkheden van je? Of 'moet' je zo ook van jezelf denken? Ik vraag me af of je de lat niet te hoog legt soms, ook als je baby er echt is.

Mijn man vond t wel bijzonder, maar vooral op momenten als echo's enzo, als het concreter werd. Hij vond t rot voor me dat ik zoveel klachten had, vond t ook wel zwaar af en toe, maar was erg geduldig. Hij praatte 's avonds soms wel tegen de baby, maar kon er ook niet zoveel mee, dus na twee zinnetjes hield het wel weer op.

Bij de oudste vond hij het net zo interessant als ik. Verdiepte zich in wat er in mijn lichaam gaande was, ging mee naar Hypnobirthing, naar controles bij de vk en de echo's.

Bij de jongste vond hij- net als ik- alles veel minder interessant. Been there, done that. Toen is hij alleen met de 12 en 20 weken echo mee geweest (vooral ook omdat het met zijn huidige baan niet mogelijk is om zo vaak vrij te nemen, bij de oudste had ie een baan waarbij dat wel kon). We hebben geen bevallingscursus gedaan en we wisten vaak niet uit ons hoofd hoe ver ik was.

Gelukkig stonden we er beide keren precies hetzelfde in, dus ik vond het niet zo'n punt.

Hij had er niet zoveel mee, vond de echo's etc wel interessant en ging ook mee naar de vk. Maar verder vond hij er weinig aan. Ik was ook erg bitchy en vond hem stinken (ja echt ) dus hij moest vooral van me af blijven. Hij 'zorgde' wel extra in de zin van vaker iets overnemen van me of iets lekkers meenemen van de winkel.

Ik snap niet wat je bedoelt Geel. Of ik veel pijntjes voel? Ja, ik heb veel onbestemde buikkrampen. Vaak weet ik niet precies wat en hoe. Ik doe 't ook maar voor 't eerst. Volgens de verloskundige hoort 't er wel bij. Maar wat is daar zoet aan? En snap al helemaal niet wat daar de lat hoog mee leggen aan is. Soms begrijp ik jouw denkwijze echt niet zo goed geloof ik.