Wat naar Lady. Ik heb geen tips voor je maar wil je wel een grote knuffel geven

Ik heb er geen ervaring mee maar wil je even een hart onder de riem steken. Wat rot voor jou/jullie zeg! Is het een idee om hulp te zoeken bij een psycholoog? Ik heb eerder gelezen dat je moeite hebt met het rouwproces (wat natuurlijk niet gek is) en misschien kun je daar dan een uitlaatklep vinden?

Iedereen rouwt op z`n eigen manier. Bij de een komt het er eerder uit als bij de ander en op wat voor manier dat weet je ook niet.

Maar ja, het is wel herkenbaar hoor. Ik ben m`n vriend (figuurlijk) regelmatig in de haren gevlogen in die periode. Voor mij (maar ook voor hem) hoorde dat er gewoon bij. Hij liet het wel over zich heen komen.

Ik zie wel herkenning, niet zo zeer het twijfelen maar wel het niet wetende hoe om te gaan met emoties.
Hier helaas binnen 1,5 jaar allebei een ouder verloren (en tussendoor een tweeling gekregen).
Dus allebei aan het rouwen en heel vaak was / is het soms echt niet gezellig hier in huis.

Waar ik me maar aan vast hou is dat ik weet waardoor die ruzies komen en ik weet hoe het hiervoor was.
En ga je zo twijfelen, schrijf je twijfels op en kijk er wanneer je je wat rustiger voelt nog eens naar, praat er over met je man.
Zelf ben ik bij een psycholoog geweest en mijn man bij een verpleegkundige die voor dit soort dingen is aangewezen bij de huisarts.

Wat heftig meid.
Rouw is zo'n moeilijk iets.. er is geen standaard pad wat iedereen afloopt.
Ik heb totaal geen tips, maar wilde het niet wegklikken, zonder reactie.
Sterkte!

Dank jullie wel voor de reacties. Ik wil nog wel even zeggen dat ik absoluut mijn man niet kwijt wil hoor, alleen vind ik heb op deze manier gewoon niet leuk. Ik heb zelf idee dat ik alles op hem projecteer en dan ligt alles wat hij doet natuurlijk onder een vergrootglas.

Een psycholoog heb ik wel over nagedacht maar dat vind ik nu nog wat te vroeg. Het is nog maar zes weken geleden.

Ik ben wel vrij snel naar een psycholoog gegaan. Ik denk met een week of 6. Maar doe wat goed voelt voor jezelf!

Vervelend Lady, ik herken het wel, alleen dan niet i.c.m. rouwproces maar wel toen ik zelf erg slecht in mijn vel zat. Ik denk dat het goed is dat je man zijn grens heeft aangegeven, hoe verdrietig je hier nu ook van wordt, het is het wel duidelijk. Als hij maar steeds mee zou blijven buigen zou je elkaar op den duur nog meer kwijt raken omdat je man dan over zijn eigen grenzen heen zou gaan. Je man kan het niet oplossen voor jou, dat weet je ook maar hij is de meest veilige persoon die ook nog is steeds bij je in de buurt is (als je vakantie hebt helemaal). Ik zou niet te streng zijn voor jezelf en proberen te accepteren dat je nu niet jezelf bent, dat je in een achtbaan van emoties zit en dat je nu even anders over dingen denkt dan je normaal zou doen. Misschien helpt het om ruimte te vragen, uit te spreken als je echt een slechte dag of moment hebt zodat je man dit ook weet, dan kan hij je misschien wat extra ondersteunen of gewoon even alleen laten.

Lady het is nog maar zo kort geleden, ben echt niet te streng, je kan nu gewoon even niet de perfecte partner/collega etc. zijn. Vraag dit ook niet van jezelf. Ik herken het ook heel goed, dus denk niet dat je hier raar in bent.

Sterkte, misschien helpt het ook om wat dingen op te schrijven.

Bedankt voor jullie fijne reacties.

Lot, mijn man heeft gisteren ook gezegd dat hij zo graag wil dat ik aangeef hoe ik me voel, zodat hij daar nog meer rekening mee kan houden en me ook beter kan steunen. Nu zeg ik niks maar loop wel continu op hem te zeiken om niks. Hij is heel meegaand en geeft me heel veel ruimte voor welke emoties dan ook maar hij heeft gisteren wel een goed punt gemaakt.

De lucht is inmiddels weer geklaard. Ik heb vanmiddag een groot bos bloemen voor hem gekocht, mede omdat we morgen een jaar getrouwd zijn, en ik lijkt het diepste punt voorbij te zijn. We gaan vanavond lekker samen op de bank een wijntje drinken en relaxen. Er zullen nog wel vaker van deze momenten komen maar ik hoop het dan wat beter aan te kunnen geven. Het is in ieder geval wel fijn om te lezen dat het niet helemaal abnormaal is hoe ik me gedraag, afgaande op jullie reacties. Dat vind ik wel fijn te merken.

Fijn dat de lucht weer een beetje geklaard is en lief dat je bloemen hebt gekocht! Fijne avond samen.

Heel herkenbaar Lady. Ik was echt de hele tijd ruzie aan het uitlokken of chagrijnig aan het doen, maar zeggen hoe ik me voelde of wat er was? Nope. Dat kwam dan na een uur ruzie of gezeur pas. Het hoort er helaas allemaal bij, maar het komt echt wel goed. Het is alleen heel moeilijk om te omschrijven hoe je je voelt tegen iemand die er toch een ander gevoel bij heeft. Hij voelt niet hetzelfde, hoe graag hij dat ook zou willen om het te begrijpen.
Het is voor beide partijen een heel moeilijke tijd.

Fijne avond!

Heftig hoor Lady. Maar vaak reageer je jezelf af op degene van wie je het meest houdt..
Fijne avond!!

Je verwoord het perfect in je laatste post Cotton, dank je wel.

Wat vervelend dat het zo gaat. Heb je het al proberen op te schrijven? Als een soort van dagboek of een brief aan jouw man, misschien zelfs een soort van brief aan jouw moeder.
Ben je op een of andere manier creatief? Dat je bv gaat schilderen of misschien eruit sporten?
Sterkte. Verlies is heel zwaar en er is geen vaste route. Je moet jouw eigen rouwproces door staan. Misschien heb je iets aan mijn tips, ooit gekregen bij een cursus omgaan met rouw.

Dit herken ik heel erg, vooral uit de beginperiode. Als ik een rotdag had, reageerde ik me voortdurend af op mijn man en in mindere mate ook op de kinderen. Ik kon niets hebben en was stikchagrijnig. Ik realiseerde me zelf soms ook pas na een tijdje dat het door het verdriet om mijn vader kwam, dat ik me zo voelde. En dan barstte ik in huilen uit en voelde ik me daarna weer stukken beter. Maar voor mijn man voelde het soms alsof ik alles maar altijd afschoof op de dood van mijn vader, ook als het er in zijn ogen op dat moment niets mee te maken had. Hij zag het nooit aankomen. Lastig te omschrijven, maar ik vond het zelf in die tijd heel moeilijk te zeggen wat ik voelde. Want ik wist niet wat ik eigenlijk voelde. Dus zei ik maar niet hoe ik me voelde en barstte af en toe de bom. Inmiddels heb ik daar geen last meer van trouwens, maar voor jou is het nog zo vers... heel veel sterkte in ieder geval!

Ja zo is het Pineco.

Ik zat mijn reactie net nog eens na te lezen en het is toch een beetje een wazig verhaal geworden, haha! Maar het geeft denk ik goed weer hoe verwarrend dat gevoel van rouwen is.

Is het ruzie zoeken ook niet een soort -euhm- uittesten dat hij je niet zal verlaten?
Het lijkt me wel goed om er over te praten. Samen, met vriendinnen, of professionele hulp.

Liefs!

Nee, het is juist heel duidelijk en ik ben heel blij dat je de moeite hebt genomen dit te typen. Ik heb er heel veel aan, alleen al de herkenning is zo fijn. Want zoals jij het beschrijft, zo is het gewoon.

Wat vervelend Lady. Het is ook nog zo vers allemaal. Ik herken het ruzie zoeken heel erg. Mijn gezondheid gaat steeds verder achteruit en dat frustreert enorm. Ik zocht ook constant ruzie, heel vermoeiend. Nu ben ik alleen in het buitenland en dat geeft me zoveel meer rust.

Wellicht helpt het om even weg te gaan als je zo'n bui voelt opkomen? Dat je even gaat wandelen? Leen desnoods een hond van iemand.. dat werkt bij mij heel goed.

Veel sterkte!

Wat naar en tegelijkertijd menselijk dat het nu gaat zoals het gaat. Ik snap dat je denkt dat eventuele hulp van een psycholoog inschakelen te vroeg is, maar er zijn vaak best lange wachtlijsten. Oftewel: je bent niet volgende week al aan de beurt. Mocht je wel binnen afzienbare tijd aan de beurt zijn en er nog niet aan toe zijn, kun je altijd nog je afmelden.

Ik weet ook niet of je per se een makkelijke prater moet zijn om je verdriet nu onder woorden te kunnen brengen. Iedereen, dus ook je man, kan zich bedenken dat dit het verlies van een ouder heel zwaar is. Wat kun je daar precies nog meer over zeggen? Je mist haar, dat doet pijn en maakt je verdrietig. Natuurlijk is voorgaande zin heel kort samengevat, maar ik kan me zo voorstellen dat dit is wat je voelt. Ik zou het eerder knap vinden als je daar heel veel meer over kan zeggen, nu het nog zo recent is dat je je moeder niet meer om je heen hebt. Mensen adviseren vaak dat over je gevoelens praten erg kan helpen. Ik denk echter dat lang niet alle gevoelens in woorden zijn te vatten, doordat je zelf soms niet eens weet wat je voelt (behalve leegte, pijn en verdriet). Pas als je zelf iets een plekje hebt kunnen geven, komen vaak ook de woorden naar boven die je eerst niet kon vinden. Probeer daar maar op te vertrouwen, want jezelf forceren heeft geen zin.

Feline, wat rot om te lezen dat je gezondheid zo achteruit gaat. Je tip over een stuk gaan wandelen is precies wat mijn man ook voorstelde: stap even uit de situatie. Dat moet ik maar eens proberen.

Guat, je zegt rake dingen. Over het algemeen kan en heb ik altijd heel goed kunnen praten over het (naderende) overlijden van mijn moeder. Daar heb ik vaak complimenten over gekregen en veel mensen vonden dat heel krachtig. Ik heb er ook altijd goed over kunnen praten maar moet nu wel de conclusie trekken dat dit uiteindelijk nooit de diepgang heeft gehad als dat ik zelfs soms dacht. Want, precies zoals jij zegt Guat, sommige gevoelens zijn nog helemaal niet in woorden te vatten.

Dit snap ik even niet? Lady zal echt geen ruzie maken om haar relatie te testen. Ze heeft momenteel veel moeite om met haar eigen rouw gevoelens om te gaan. Niet meer dan logisch. Haar partner staat in dit geval ook machteloos omdat hij haar wil helpen maar niet weer hoe. Iedereen verwerkt het overlijden van een dierbare anders. Maar ruzie maken om te kijken hoe sterk hun relatie is lijkt me nu niet aan de orde.

Heel veel sterkte Lady, neem de tijd voor jezelf en je gezin. Ruzie maken is niet erg. Het is voor jou nu een rollercoaster en je partner begrijpt dat echt wel. Alleen voor hem misschien extra zwaar omdat hij niet weet hoe hij jou het beste kan steunen. Jullie komen er samen wel uit. En mocht je het na een tijd het nog altijd moeilijk hebben dan kun je altijd praten met een psycholoog maar voor nu denk ik dat het te vroeg is. Geef jezelf de tijd.

Zo bedoelde ik het ook absoluut niet. Ik kan het ook niet goed uit leggen.