24 Okt 2016 09:35 door Caro
Ook hier heel erg herkenbaar. Ik had alleen in die directe periode daarna geen partner om het op af te reageren, want die scheiding liep toen nog. Twee heftige gebeurtenissen in die periode waren gewoon te veel en nog steeds heb ik regelmatig dat ik nu pas toekom aan het verdriet over mijn vader. Het is inmiddels al langer geleden, maar het doet nog steeds enorm veel pijn. Ik ga nu even door een vervelende periode heen en ik herken daarin direct dingen die jij zegt: focus op je partner om de kleinste dingen, ontploffen, lelijk doen, schommelingen in humeur.
Maar die focus op je partner vind ik dus heel begrijpelijk. Je kan hém zien, je kan zijn kleine dingen/ ergernissen onder woorden brengen: die dingen snap je. De onderliggende gevoelens snap je (nog) niet, en zijn moeilijker te verwoorden. Wat aan de oppervlakte ligt, is makkelijker te verwoorden en daardoor ook veel grijpbaarder.
Het ontploffen over een tandpasta dopje is ook veel makkelijker: daaraan liggen andere emoties ten grondslag maar die aanleiding kan je begrijpen. de rest niet. Dat is te groot, te moeilijk en te heftig.
Soms is even weglopen heel goed, maar soms heb je ook juist die ontploffing nodig om even het ruwe randje weg te schaven zodat die diepere emoties wel naar buiten komen. Laat het maar af en toe ontploffen want anders bouwt dat verdriet zich alleen maar verder en verder op. Ik vind het ook niet gek dat dat na een paar dagen op vakantie pas kwam: dan kan je ook wat meer loslaten. De eerste paar dagen lukt je dat nog niet, dan ben je nog bezig in die molen en na die paar dagen kom je tot rust. En komt het verdriet om de hoek kijken.
Rouw is een enorm heftig proces en dat moet je zeker niet onderschatten. Het is ook een heel eenzaam proces, want niemand voelt wat jij voelt. Niemand maakt mee wat er in jouw hoofdje zit, en dan heb je wel je familie die het ook voelen maar ook die gaan het op hun eigen manier door.