Ik snap wat je bedoelt hoor Jip maar ik denk zelf niet dat dit het is. Ik weet dat mijn man er onvoorwaardelijk voor mij is en dat hij me niet in de steek zal laten. We hebben de afgelopen jaren regelmatig voor hete vuren gestaan maar we hebben dit altijd samen gedragen.

Raaf, bedankt voor je lieve woorden. Het is fijn te lezen dat het helemaal niet zo raar is dat het gaat zoals het gaat.

Je hebt een pm.

Het zijn ook twee totaal verschillende situaties: waar jij over kon praten, was wat het met je deed toen er nog daadwerkelijk dingen gaande waren rondom het ziek zijn van je moeder. Bij wijze van spreken was toen geen dag hetzelfde, dus heb je ook altijd wel iets te bespreken gehad. Nu gebeurt er feitelijk niets meer, alleen nog in je hoofd en hart. Maar er is geen sprake meer van nieuwe ontwikkelingen, waarover je je hart kan luchten. De diepgang waarover je het hebt, hoeft ook niet tijdens een ziektebed van een naaste. Daar praat je over met de mensen die daarvoor zijn bedoeld: artsen en in jouw geval wellicht collega's. Vaak omschrijf je alleen maar gebeurtenissen als er iemand ernstig is en gaat overlijden. Maar als diegene eenmaal is overleden, zal er vooralsnog alleen een leegte achterblijven bij de nabestaanden. Laatste zin brengt me weer terug bij m'n eerste reactie.

Sorry als ik een beetje kort door de bocht ben; ik heb veel stress/te druk momenteel, maar wilde je pijn niet negeren. Sterkte!

We kennen elkaar niet zo heel goed maar ik wil je ook veel sterkte wensen.

En Guattari; ik vind je reactie helemaal niet kort door de bocht, maar juist heel liefdevol. (Net als de vele andere reacties)

Eens met Guattari.
Dit zegt niks over wel of niet goed kunnen praten. Deze gevoelens zijn zo intens en zo heftig dat ze ook gewoon niet onder woorden te brengen is. Wat kun je er dan ook meer over zeggen en wat kunnen anderen dan ook meer zeggen.
Dat alles er nu zo uitkomt en dat dat er richting je man nu zo uitkomt is logisch. Hij staat tenslotte het dichtst bij je. Leuk is het voor jullie beide natuurlijk niet. Even uit de situatie stappen is dan denk ik inderdaad even het beste. En daarnaast blijft praten natuurlijk ook wel goed. Over je verdriet maar ook over alle andere dingen die met je moeder te maken hebben, dus ook de mooie herinneringen.
Het klinkt alsof je een natuurlijk rouwproces doorloopt maar mocht je er toch in vastlopen dan kan ik je deze hulp bij deze instantie erg adviseren:
http://www.behoudenhuys.nl/

Heel veel sterkte Lady!!

Dank jullie wel. Ik heb veel aan je woorden Guat, fijn dat je in deze voor jou drukke en spannende tijden de moeite hebt genomen te reageren .

JLo, bedankt voor de tip. Ik heb gelijk de site bekeken. Ik moet er even een nachtje over slapen maar wellicht meld ik me aan voor de rouwgroep.

Mijn man en ik hebben elkaar weer gevonden gelukkig. Onze basis is goed en kan een stootje hebben. Misschien moet ik de topictitel maar omdopen tot rouw. Want mijn rouwproces strekt veel verder dan alleen de invloed op mijn relatie.

Lieve lady ik wil je alleen heel veel sterkte wensen. Wat is dit moeilijk voor jou zeg. Zo'n groot verdriet en gemis.

Sterkte lieve Lady! Fijn dat jullie elkaar voor nu weer even gevonden hebben. Jullie liefde is denk ik sterk genoeg, maar het heeft af en toe even een flinke windhoos van emoties te verduren nu. Ik weet weinig van rouw, behalve op liefdesgebied. Wat ik daarvan heb geleerd is dat iedereen z'n eigen proces heeft en dat je flink de tijd mag nemen, ook al lijkt het alsof heel de wereld alweer doorrent.

Fijn dat het nu beter gaat Lady, zo'n uitbarsting op zijn tijd kan de lucht vaak klaren. Blijf vooral praten, is het niet over je gevoelens, dan wel over je moeder. Wees niet bang om te benoemen dat je aan haar denkt, dat houdt de herinnering levend en maakt dat ook anderen weten hoeveel je nog aan haar denkt. Voor anderen gaat het leven door en dan wordt wel eens vergeten dat het voor jou nog heel vaak even stilstaat.

Graag gedaan, lieve Lady. Fijn om je update te lezen.

Veel sterkte, Lady! Ik snap ook dat het invloed heeft op je relatie. Rouw is iets heel geks en ik snap ook dat je het moeilijk vindt om dingen te benoemen. Toch kan een psycholoog of praatgroep je wel helpen.

Ik heb na het overlijden van een van mijn beste vriendinnen twee jaar geleden ook een paar keer een rouwgroep bijgewoond. Het is heel bijzonder hoeveel herkenning je daar vindt, ook al had iedereen heel uiteenlopende mensen verloren (ouder, opa, broer, vriend(in)). Zelfs dingen die je zelf los ziet van het hele rouwproces blijken anderen dan ook te hebben. Ik snapte namelijk niet zo goed wat ik met zo'n groep moest, maar herkenning kan al fijn zijn. Ik zeg niet dat je dit nu al moet doen, maar misschien dat je er juist op een later moment wel iets uit kunt halen.

En verder is het zo persoonlijk en zo begrijpelijk dat je het niet altijd kunt uiten, maar soms gewoon meer ruzie zoekt (onbewust). Goed dat je man zijn grenzen heeft aangegeven, maar probeer het jezelf niet te veel kwalijk te nemen dat dat blijkbaar nodig was. Het hoort er allemaal even bij. In elk geval fijn dat jullie samen sterk staan en jullie je ook zo vetrouwd voelen bij elkaar dat jullie dit gewoon kunnen uiten.

Verder misschien inderdaad een idee om de topictitel te veranderen, zodat je hier af en toe je verhaal kunt blijven delen.

Ik moet trouwens wel eerlijk zeggen dat ik wel een paar keer gedacht hebt zo van; Als hij op deze manier bij me blijft, dan overleven we alles wel. Ik heb echt wel rare buien gehad.
Ik denk dat een ouder verliezen (op jonge leeftijd) een van de heftigste dingen is die je in een relatie kunt meemaken.

Ook hier heel erg herkenbaar. Ik had alleen in die directe periode daarna geen partner om het op af te reageren, want die scheiding liep toen nog. Twee heftige gebeurtenissen in die periode waren gewoon te veel en nog steeds heb ik regelmatig dat ik nu pas toekom aan het verdriet over mijn vader. Het is inmiddels al langer geleden, maar het doet nog steeds enorm veel pijn. Ik ga nu even door een vervelende periode heen en ik herken daarin direct dingen die jij zegt: focus op je partner om de kleinste dingen, ontploffen, lelijk doen, schommelingen in humeur.

Maar die focus op je partner vind ik dus heel begrijpelijk. Je kan hém zien, je kan zijn kleine dingen/ ergernissen onder woorden brengen: die dingen snap je. De onderliggende gevoelens snap je (nog) niet, en zijn moeilijker te verwoorden. Wat aan de oppervlakte ligt, is makkelijker te verwoorden en daardoor ook veel grijpbaarder.

Het ontploffen over een tandpasta dopje is ook veel makkelijker: daaraan liggen andere emoties ten grondslag maar die aanleiding kan je begrijpen. de rest niet. Dat is te groot, te moeilijk en te heftig.

Soms is even weglopen heel goed, maar soms heb je ook juist die ontploffing nodig om even het ruwe randje weg te schaven zodat die diepere emoties wel naar buiten komen. Laat het maar af en toe ontploffen want anders bouwt dat verdriet zich alleen maar verder en verder op. Ik vind het ook niet gek dat dat na een paar dagen op vakantie pas kwam: dan kan je ook wat meer loslaten. De eerste paar dagen lukt je dat nog niet, dan ben je nog bezig in die molen en na die paar dagen kom je tot rust. En komt het verdriet om de hoek kijken.

Rouw is een enorm heftig proces en dat moet je zeker niet onderschatten. Het is ook een heel eenzaam proces, want niemand voelt wat jij voelt. Niemand maakt mee wat er in jouw hoofdje zit, en dan heb je wel je familie die het ook voelen maar ook die gaan het op hun eigen manier door.

Geen tips maar wel een hele dikke knuffel voor jou lieve Lady!