ik ben afasietherapeut (gespecialiseerd logopedist). Een flinke afasie is inderdaad heel erg, mensen met een afasie worden na de acute fase vaak heel erg overschat en heel vaak niet begrepen. Ik heb veel cliënten die behandeld worden alsof ze dement zijn bijvoorbeeld.

Dat herken ik wel uit mijn werkveld.
Ik ervaar zelf als beginnende verpleegkundige dat het best moeilijk is daar goed mee om te gaan.
Ik voel vooral de frustratie die er heel erg bij komt kijken.

Maar hoe moeilijk is het om iets te vertellen en het komt er niet zo uit als dat je het in je hoofd hebt.

jij werkt in een ziekenhuis toch? Dan zul jij vooral de mensen in de acute fase zien, of niet? Ik werk veel met mensen in de thuissituatie. Die hebben er dan vaak al een tijd in een verpleeghuis opzitten. Dat is ook wel een moeilijke fase, dan komen mensen er écht achter wat ze niet meer kunnen, omdat ze dan weer in de oude situatie zaten. Dan zie je dus vaak dat familie/vrienden vooral met de partner praten, gaan vragen hoe het met Pietje is, terwijl Pietje er gewoon naast zit bijvoorbeeld. Of het gaan vergelijken met stotteren ofzo. Of dat ze niks aan 'm zien/merken omdat het praatje over het weer wel gaat.

Je voelt de frustratie als mensen op bepaalde woorden blijven hangen terwijl ze iets heel anders willen zeggen. En ook de frustratie uit de directe omgeving.

Ja klopt ik werk in het ziekenhuis momenteel op de neurologie afdeling. Typisch een afdeling waar ik dit dagelijks tegen kom.
Vorige week zat ik bij een patiënt die een CVA had gehad en afasie eraan over heeft gehouden. Deze man wilde mij heel kort een verhaal vertellen en jeetje wat had hij een moeite. De juiste woorden niet vinden, het opgeven en zien dat de moed ervan in de schoenen zakt. Oh ik had het zo met hem te doen.
Uiteindelijk na een poosje heb ik toch een gesprekje kunnen voeren en heeft hij mij op zijn manier duidelijk kunnen maken wat hij wilde zeggen.

Er is idd ook onbegrip van de omgeving alleen merken wij dat niet heel snel omdat de patiënten natuurlijk maar kort bij ons verblijven.

Mooi nummer. Ik moest gelijk aan mijn oom denken. Hij overleed een paar jaar geleden aan een hersentumor. Het was verschrikkelijk om zo'n intelligente, spraakzame man weg te zien kwijnen in zijn eigen (gebrek aan) woorden. Eigenlijk onmenselijk.

Mooi nummer!

Ik zie het ook erg terug op de afdeling, ook de afdeling neurologie.
Vind het zelf ook ontzettend lastig om te zien. Ik wil graag helpen maar hoe, dat maakt het zo lastig!
Zeker, als je net als ik, de ervaring erin nog niet hebt.

Prachtig nummer!

Ik heb een tijdje als activiteitenbegeleider gewerkt voor een afasiegroep in het verzorgingstehuis waar ik toen werkte. Dit deed ik samen met een logopedist. Zij bedacht oefeningen en ik activiteiten.

Daarnaast heb ik het met eigen ogen kunnen zien hoe het werkt toen ik op afdeling neurologie lag, vanwege het herseninfarct.

Wat heftig zoethout. Hoe ben je ervan hesteld? Merk je nog wat van de hersen infarct?

Niet helemaal volledig hersteld. Ik heb er een sensibiliteit-stoornis aan over gehouden, links, en ook mijn gehoor en zicht zijn niet meer zoals voor het infarct. Ook zal ik qua energie-niveau nooit meer de oude worden en de impact van zoiets ingrijpends heeft ook even tijd nodig gehad qua verwerking.
Echter ben ik me er terdege van bewust dat het veel erger had af kunnen lopen.

Ja dat klopt idd maar dit is helemaal niet niks idd.
Ik werk op de neurologie afdeling en wat ik daar zie soms is echt heftig. De een komt er "goed" van bij de ander is er niks meer over.

Ik hoop dat je het een plaatst kunt geven en kunt accepteren en ben ik ben blij dat je er nog zo goed vanaf bent gekomen.

Wat was de oorzaak van je herseninfarct? Want je bent nog jong he?

Jeetje zoethout! das niet niks indd!

Sorry, zie dit nu pas.
Ze hebben geen oorzaak kunnen vinden. Alles is goed. Bloeddruk, hart, cholesterol, alles. Er zit alleen zo'n stom litteken van een nog stommer infarct...
Ik was 24 toen ik het infarct doormaakte. Nu bijna twee jaar geleden.