Houden van kindje 2, 3, 4....

19 Okt 2016 17:12 door Sam

Ik heb een vraag waar ik vast iedereen 'ja' op gaat zeggen. Maar waren jullie meteen net zo gek op kindje 2, 3 enzovoorts als dat jullie met de geboorte op kindje 1 waren?

Ik ben daar echt onzeker over. De zwangerschap was niet gepland, wel zeker gewenst. Maar het voelt nog niet hetzelfde als bij P. Misschien ook omdat ik er toen 24/7 mee bezig was en ik er nu minder bewust mee bezig ben. Ik heb dit ook al meerdere malen met mijn man besproken en die zegt ook dat als ze straks geboren is, het vanaf moment 1vast hetzelfde is..
Maar ik vraag me af hoe ik van een kindje zoveel kan houden als dat ik van P houdt. Sorry dit is een wazig topic maar dit is voor mij echt een onzeker punt. Terwijl dat helemaal niet bij mij past :nopompom:

En ja, ik ben zeker gelukkig. En ook 'over the moon' als ik eraan denk dat ik straks 2 kindjes heb. Maar toch ook is er de angst dat ik minder van dit kindje houd. En dat wil ik dus absoluut niet.

19 Okt 2016 17:26 door Anoniem198

Sam, dit zou mijn topic kunnen zijn van toen ik zwanger was.
Onze dochter was ook een verrassing en heb mij dit meerdere malen afgevraagd.
Het antwoord is echt ja! Nu nog wel op een andere manier dan van mijn zoon maar ik zou mijn dochter niet meer willen missen.

Ik heb mij ook lang schuldig gevoeld naar mijn zoon dat er iemand bij zou komen maar hij is zo blij met z'n zusje dat ook die zorgen weg zijn.

19 Okt 2016 17:27 door anoniem213

Ik heb even geen tijd om te zoeken, maar er is hierover al eens een topic geweest en daar stonden meerdere verhalen in van mensen die het herkenden.

19 Okt 2016 17:34 door Anoniem250

Ja! Ook al was mijn derde niet gepland en heb ik echt moeten wennen aan de zwangerschap. En nu ben ik zo dankbaar en blij dat ze er is. En al echt van de allereerste seconde. Ik geniet zelfs meer van haar babytijd omdat ik weet hoe het allemaal gaat en moet en omdat 1 baby'tje makkelijker is dan 2.

19 Okt 2016 18:19 door Ooh La La!

Heel herkenbaar.

De eerste weken na de geboorte heb ik me naar beide meiden heel schuldig gevoeld. Naar de oudste omdat ik ineens geen onverdeelde aandacht meer voor haar had en naar de jongste omdat ze direct mee ging in het ritme wat ik met de oudste had en daardoor voor mijn gevoel te weinig tijd voor haar alleen had.

Bij de oudste kon ik uuuuuren lang om tutten knuffelen en nu bij de baby had ik daar geen tijd voor omdat er een peuter om aandacht vroeg.

Ik hou van J. net zoveel als van N. maar ergens voelt het anders. Ik weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven maar de liefde voor J. is niet minder ofzo. Ik denk vooral dat het anders voelt omdat niet alles nieuw is. Het is nog wel iets waar ik af en toe mee in m'n maag zit, maar het wordt gelukkig wel steeds wat minder.

19 Okt 2016 18:31 door Fiwen

Ik was daar ook heel bang voor toen ik zwanger was van de jongste maar na de geboorte van S had ik juist meteen dat overweldigende 'houden van' gevoel terwijl dat dat bij de oudste echt moest groeien.
Wel heb ik vaak een soort van angst dat ik altijd een van de twee tekort doe als ik mijn aandacht moet verdelen. Vind het nog erg lastig om daar een balans in te vinden.

19 Okt 2016 18:47 door Olivia

Ja. Meteen enorm.

19 Okt 2016 18:49 door MissBitchy

Herkenbaar... En het heeft ook best een tijdje geduurd voordat ik kon zeggen dat ik net zoveel van de jongste hield als van de oudste. Ondanks dat de jongste wel gepland was. Het was net als de oudste een huilbaby en heb in het begin echt regelmatig gedacht 'wáárom wilde ik dit?!?!'. Is later helemaal bij getrokken en heb daarna zelfs een periode gehad dat ik de oudste niet meer snapte en daar weinig geduld voor had en de jongste wel op kon vreten zo lief als ik 'm vond! Nu houd ik van allebei evenveel!

19 Okt 2016 19:22 door Boerenkool

Ik ben ontzettend depressief geweest in de zwangerschap van de jongste. Zo erg dat ik op het punt heb gestaan de baby en mezelf iets aan te doen. Ik haatte die baby in de buik.
Maar vanaf dat hij geboren is houd ik zielsveel van hem. Vanaf dag 1 zat ik met hem op een roze wolk. Bij dochter heeft dit veel langer geduurd en heeft de liefde moeten groeien. Bij de jongste dus niet.

19 Okt 2016 19:59 door Urban Naked

Oh ik vond het wel duidelijk dat ik niet direct evenveel van m'n baby hield als van m'n oudste. Maar bij m'n oudste moest dat ook echt groeien hoor, ik was niet meteen over the moon. Ik vond het niet erg, het is ook een kwestie van wennen aan een nieuw kind dat je niet kent. Bij mij groeit de liefde wat langzamer.

19 Okt 2016 20:29 door Uffe

Die angst heb ik nu al wel eens als we het over een tweede hebben! Fijn om te lezen dat het wel zo is!

19 Okt 2016 20:29 door Heksenketel

Ik hield ook niet meteen evenveel van mijn 2e en 3e kind zoals ik al van de andere kinderen hield. In mijn ogen kan dat ook niet want mijn oudste was 4 toen nmr 2 kwam. 4 jaren samen geeft zoveel meer liefde als een baby die net geboren is en die je nog moet leren kennen. ( voor mij dan)

19 Okt 2016 20:34 door Anoniem281

Ik heb absoluut geen wens voor een tweede, laat staan een derde.. Maar dit zou wel een grote angst zijn. Ik ben zó stapelgek op Tobias, dat ik me niet kan voorstellen hoe ik ooit net zoveel van iets of iemand kan houden. Als ik alleen al aan z'n ronde koppie, vrolijke lach of bolle buikje denk, ga ik glimlachen, krijg ik kriebels in m'n buik en gaat m'n hart een beetje sneller slaan. Ik ben zó trots op 't kind, omdat-ie alles zo goed doet en lekker doorslaapt.. Ik zou niet weten hoe ik alles, mezelf, liefde en weet ik 't, moet delen!

19 Okt 2016 20:36 door Anoniem236

Ik had het andersom, bij de oudste heeft het echt moeten groeien, ook door onwetendheid, anders was de verwacht had ik in het begin nog niet meteen dat overheersende gevoel van liefde. Bij de jongste vanaf de eerste seconde.

19 Okt 2016 20:39 door anoniem203

Lotus schreef:Ik had het andersom, bij de oudste heeft het echt moeten groeien, ook door onwetendheid, anders was de verwacht had ik in het begin nog niet meteen dat overheersende gevoel van liefde. Bij de jongste vanaf de eerste seconde.

Ja dit. Al zat er bij mij bij de oudste helaas nog een postnatale depressie in de weg. Bij de jongste was het gelijk liefde op het eerste gezicht. Gelijk ook zo vertrouwd.

19 Okt 2016 20:43 door Puck

In mijn geval heb ik erg moeten wennen aan de eerste, de liefde voor hem heeft heel erg moeten groeien, terwijl het bij mijn dochter echt instant liefde was. Bij mijn vriend was het juist andersom. Wel voelde en voel ik me met enige regelmaat schuldig richting de een of de ander, maar dat is ook niet vreemd zo te lezen.

19 Okt 2016 20:47 door Jelin

Ava schreef:
Lotus schreef:Ik had het andersom, bij de oudste heeft het echt moeten groeien, ook door onwetendheid, anders was de verwacht had ik in het begin nog niet meteen dat overheersende gevoel van liefde. Bij de jongste vanaf de eerste seconde.

Ja dit. Al zat er bij mij bij de oudste helaas nog een postnatale depressie in de weg. Bij de jongste was het gelijk liefde op het eerste gezicht. Gelijk ook zo vertrouwd.

Ja hier ook zo. Ik denk dat de spoedks ook heeft meegespeeld. Dochter is na de ks gelijk meegenomen door de kinderarts en heb haar maar 5 minuten gezien. Pas na 2 a 3 uur was ik terug op de kraamafdeling. Bij de jongste was dit anders. Ze werd na de controle bij me gelegd, geplande ks.

Ik hou van mijn kinderen evenveel, maar het houden van was al gegroeid bij de oudste toen de jongste geboren werd.

19 Okt 2016 20:51 door anoniem203

Dat had ik ook idd. Ook spoedkeizersnede onder narcose en daarna ook 2 uur niet gezien.

19 Okt 2016 21:24 door Patsy

Ook mijn tweede zwangerschap kwam als een verrassing en ook ik heb erg lang moeten wennen. Maar vanaf het moment dat hij op mijn buik gelegd werd was ik meteen net zo gek op hem als op zijn grote broer.

19 Okt 2016 21:47 door Sam

Fijn om te lezen dat het herkenbaar is en wel echt zo is.

Ik bedoelde niet dat je meteen net zoveel van twee houdt, want liefde groeit ook. Maar of je hetzelfde gevoel hebt voor de tweede of derde meteen na de geboorte van allebei. Voelde de tweede of derde ook meteen 'eigen' en goed..

Ook dat aandacht verdelen lijkt me lastig.. vind het ook wel spannend hoor..

19 Okt 2016 21:59 door Patsy

Aandacht verdelen ging hier eigenlijk vanzelf. Wanneer ik de jongste de fles gaf of een schone luier, de oudste moest dan gewoon echt even wachten. Daarna zorgde ik altijd wel voor wat extra één op één aandacht voor de jongste.

Inmiddels is het vooral strijd wanneer de een bij me op schoot zit, dan wil de ander ook. Tegelijkertijd op schoot willen ze niet :laughcry:

Je rolt er vanzelf in, komt helemaal goed.

19 Okt 2016 22:12 door Femm

Ja het gevoel was alledrie de keren hetzelfde en zo intens. Vond ze allemaal meteen lief, mooi en geweldig en het houden van voelt bij alledrie hetzelfde.

Ik heb trouwens nooit het idee gehad dat het niet zo zou zijn.
Mijn vader heeft ooit tegen mijn moeder gezegd dat hij dacht dat hij van een tweede nooit zoveel kon houden als de eerste. Dat heeft hij wel lichtelijk laten merken, ik mocht veel meer en hij had in mij meer vertrouwen / interesse dan in mijn zusje.

19 Okt 2016 23:06 door Urban Naked

Ja Sam ik snap wel wat je bedoelt denk ik. Bij mij voelden ze allebei niet direct eigen. (De eerste niet omdat ik die pas een dag later tegenkwam, maar dat telt dus niet echt mee)
De tweede niet omdat hij totaal niet leek op m'n oudste. Ik zie nog voor me hoe ze hem uit m'n buik takelden, ik dacht echt 'wow wie IS dat?', heel maf. Dat trok wel bij hoor. Na een dag herkende ik hem gewoon om hoe hij er uit zag.

Ik snap je 'angst' wel en ik denk dat alles goed komt ook als je je dat niet kunt voorstellen. En je hebt altijd je hormonen nog om op terug te vallen he

20 Okt 2016 09:08 door Anoniem315

Ik hield direct van de tweede. Zij was een 'geplande' baby en ik heb echt naar haar geboorte toegeleefd. Toen ze geboren was, heb ik de eerste nacht alleen maar naar haar liggen kijken, zo vertederd was ik.
Bij de eerste was ik veel onzekerder. Dat echte houden van kwam iets later, na een paar dagen was dat ook volop aanwezig en groeiend.
Ik houd van beide evenveel. Dat gaat als vanzelf.

20 Okt 2016 09:55 door Anoniem181

Ik wilde niet van mijn tweede gaan houden voordat ze geboren was, omdat ik niet wist hoe ze zou zijn als ze geboren was en dan deed het minder pijn mocht ze niet bij ons blijven. Maar houden van kun je niet regelen, dat gebeurt gewoon, in ieder geval bij je kind(eren). Zodra F. geboren was wist ik dat ik onvoorwaardelijk van haar zou houden en dat ik voor haar zou vechten. Wat ik wel merk is dat ik van de ene anders houd dan van de andere. Wel net zo veel, maar op een andere manier. Misschien omdat ze ook anders zijn, of omdat we een hoop meegemaakt hebben met de jongste. Maar ik houd van beide kinderen evenveel.

Welkom op Zeg maar Yes!

Houden van kindje 2, 3, 4....

Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Re: Houden van kindje 2, 3, 4....

Wie is er online?