Fedora schreef:Ik geloof niet dat een werkgever verantwoordelijk kan worden gehouden voor een burn-out van een werknemer. In het verleden was ik overspannen en dat had 0,0% te maken met mijn werk of mijn werkgever. Het ontstond door een ongezonde thuissituatie, maar de werkgever moest er vervolgens wel de bonus voor betalen om mij aan het werk te houden. Ik heb dat altijd een ongezonde situatie gevonden. Want niet mijn werkgever, maar ik en mijn omgeving waren verantwoordelijk voor wat me was overkomen.

Guattari schreef:Oneens. Het vervelende is toch vaak van een burn-out dat het een 'opeenstapeling is van' en dat het dus niet alleen werkgerelateerd is. Draagkracht en draaglast die niet meer in balans zijn en doordat je vaak werk niet even kunt minderen en dus doorgaat in een bepaald tempo, stort je uiteindelijk in. Als deze mensen dan eenmaal hun verhaal doen, blijkt juist dat er veel meer speelt dan alleen werkdruk die te hoog lag. Maar omdat het vaak zo onoverzichtelijk is geworden in het hoofd van degene met de burn-out, is het uiteindelijk moeilijk te ontrafelen wat nou samenvalt met werk en wat nou precies privé is dat niet lekker meer liep. Uiteindelijk krijg je dan via je bedrijfsarts een algehele pauze voorgeschreven van werk, met de intentie hulp te zoeken, thuis de boel weer op de rit te krijgen en rust te nemen.

Minx schreef:Eens met guat het is een samenloop van omstandigheden waardoor je burned-out raakt. En wat deze stelling ook impliceert dat het altijd werkgerelateerd is en dat is het niet. Er zijn ook mensen die een burn-out krijgen door factoren in de privé-sfeer.
Daarbij vind ik het wat kort door de bocht om te zeggen je besluit om over je grenzen heen te gaan. Dat is iets wat gebeurt omdat veel mensen nooit geleerd hebben goed hun grenzen te herkennen. Hoe kun je aan anderen je grenzen aangeven als je ze zelf niet eens weet waar je grens ligt.

TwistedAngel schreef:Moeilijke. Ik denk wel dat een werkgever op moet letten op de werksfeer, werkdruk en werk gerelateerde moeilijkheden.
Ik heb zelf 8 jaar geleden een burn-out gehad die totaal onverwacht (niet aan voelen komen, van het ene op het andere moment niets meer kunnen) en niet werkgerelateerd was. Hier kan een werkgever niets aan veranderen.
Momenteel loop ik wel weer op mijn tenen, nu wel door het werk (of meer door dat mijn werk afloopt, ontslag is door mijn baas aangevraagd bij het UWV), maar kan mijn baas hier nu iets aan doen?

Exogenesis schreef:Dat ben ik met je eens Minx, maar een werkgever kan dat ook niet altijd zien en dus ingrijpen. Want wat je zegt, er spelen vaak meerdere factoren mee. Dus het is onmogelijk voor een werkgever om de grenzen van alle werknemers te bewaken.

Guattari schreef:Oneens. Het vervelende is toch vaak van een burn-out dat het een 'opeenstapeling is van' en dat het dus niet alleen werkgerelateerd is. Draagkracht en draaglast die niet meer in balans zijn en doordat je vaak werk niet even kunt minderen en dus doorgaat in een bepaald tempo, stort je uiteindelijk in. Als deze mensen dan eenmaal hun verhaal doen, blijkt juist dat er veel meer speelt dan alleen werkdruk die te hoog lag. Maar omdat het vaak zo onoverzichtelijk is geworden in het hoofd van degene met de burn-out, is het uiteindelijk moeilijk te ontrafelen wat nou samenvalt met werk en wat nou precies privé is dat niet lekker meer liep. Uiteindelijk krijg je dan via je bedrijfsarts een algehele pauze voorgeschreven van werk, met de intentie hulp te zoeken, thuis de boel weer op de rit te krijgen en rust te nemen.

Lot schreef:Ik ben het er wel (deels) mee eens.

*Het is de plicht van beide om er alles aan te doen om er weer bovenop te kunnen komen.
*Ik vind het ook een goede zaak als het werk ook rekening houdt met privé en de werknemer goed in de gaten houdt zodat je mogelijke signalen kan oppikken en hopelijk nog kan voorkomen.
*Werknemer is zelf ook verantwoordelijk voor zijn gemoedstoestand en kan hier zijn leven ook op aanpassen/inrichten zodat hij het beste functioneert.