Ik durfde 't niet in de app te zeggen maar je hebt last van je hormonen. Ja, mensen gooien álles nu op hormonen en da's flauw maar jij hebt ook gewoon last van je hormonen en daardoor is 't heel lastig om die grens te vinden.

Herkenbaar! Vooral mensen die zelf heel onredelijk en star zijn.
Voorbeeld, ik wil niet dat een hond te dicht bij het gezicht van mijn zoon komt. Dat zijn dan hormonen? Echt niet, heb zelf een hekel aan honden en vind ze onbetrouwbaar bij kinderen. Vooral omdat mijn zoon aan haren kan trekken.

Ik geloof prima dat ik er last van heb hoor, maar ik ben serieus (daar durf ik écht mijn hand voor in het vuur te steken) niet onredelijk naar anderen toe. Af en toe richting mijn man misschien, maar niet tegen collega's. Eigenlijk is jouw reactie het typische voorbeeld van waar ik mee zit haha! Het wordt zo'n cirkeltje. Het ging nu om een situatie waarin een collega iets over het rooster zei, ze vond zichzelf te strak ingepland. Echter, heel feitelijk gezien is ze nog te ruim ingepland want de norm is één keer per zoveel werkdagen dienst en zij zat gemiddeld veel ruimer dan deze norm. Ik zei (nogmaals, ik kan het niet vaak genoeg benadrukken) op hele normale en vriendelijke toon, dat er nu niet meer in geschoven kan worden en dat ze het kan aangeven als ze echt geen tijd meer heeft. Zo kan ze eerst zelf aankijken of het gaat lukken en als dat écht niet zo is kan er altijd nog ingegrepen worden.
Vervolgens maakte ik nog een flauw grapje met zoiets als: Tja, de vakantie is voorbij he haha. En toen kreeg ik het verwijt: Tjee, jij hebt zeker ook last van die hormonen?

Maar a. dat is toch helemaal geen hormonale reactie? en b. hoe kan ik daar nou nog op reageren zonder te verliezen? Als ik mezelf ga verdedigen wordt het alleen maar erger (zie hier in dit topic, nu doe ik het ook en ik HOOR je gewoon denken: HA, zie je, overkokende hormonen!), en als ik mezelf niet ga verdedigen krijg ik er zelf een naar gevoel van want ik vind het niet leuk als mensen denken dat ik een hormonaal monster ben, want als ik er niet op reageer blijven ze ook denken dat ik er last van heb.

Boehoe.

Ach dat gezeur heb je als je zwanger bent helemaal. En als je niet zwanger bent dan is er altijd wel een grapjas die zegt: "goh ben je ongesteld ofzo".

Ja maar volgens mij breng je dingen wel normaal en zit dáár je hormooonprobleem ook niet, maar in 't feit hoe jij dingen opvat of interpreteert. Bracht je collega het echt als verwijt of maakte zij misschien ook een (Heel flauw) grapje over je hormonen?

Nee zij was echt bloedserieus. Ik werk hier nu drie jaar en zij heeft letterlijk nog nooit een grap gemaakt, zelfs geen flauwe.

Het feit dat ik me er druk om maak zal allicht aan m'n hormonen liggen, maar sjezus, het is toch ook gewoon echt heel stom dat mensen maar denken alles te kunnen zeggen?

Volgende keer zeg je gewoon, ja het ligt aan mijn hormonen, ik ben een verschrikkelijk mens nu, dus pas maar op.

Ik vind dat helemaal geen hormonen kwestie. Zij probeert het nu jouw schuld en jouw probleem van te maken.
Mensen gooien het te snel op hormonen en van die opmerking, ja daar krijg je last van je hormonen van. Ook al is het een grapje, hij is gewoon flauw en al 100 keer gevallen.
Volgende keer vragen of zij last heeft van dr ongesteldheid.

Het irritante is dat ánderen jou dit toedichten. Ik vind niet dat mensen (en jij dus ook niet Bazinga, sorreeee) mogen bepalen: hup, jij hoort in dit hokje, deur dicht, sticker erop, klaar. Ik heb ook zo'n schoonzus (übermoederkloek) die bij mij vanaf het begin ALLES op m'n hormonen schoof. Als ik een beetje sacherijnig was, als ik moest huilen om iets heel ergs, als ik me zorgen maakte enz. Zelfs toen ik rond week 32 maar eens ging beginnen met babykleren wassen en het kamertje inrichten, gilde ze: "Ooooo, HORMONEN! NESTELDRANG HÈ MEID!" Terwijl ik dacht: wtf, dat kamertje moet toch een kéér klaar?

Natuurlijk had ik last van hormonen. Die dingen die zorgen dat je misselijk bent, maagzuur hebt, hartkloppingen, slecht slaapt. En bij mij ook dat ik wat vaker moest janken dan normaal. Maar dat kwam ook weer omdat ik misselijk was, maagzuur had, enz. Laat me dat lekker zelf bepalen.

Maar goed, kwaad worden helpt vaak niet. Denk dat Alibi's strategie beter werkt.

Maar Elliot, je bent wel pinniger dan ik je in het verleden heb zien reageren.. Ik doel puur op je reacties. Ik had het ook op kantoor hoor, dingen die ik normaal zou laten wapperen maakte ik nu wel een opmerking over en dan kreeg ik ook wel eens te horen: sjeuuuu jouw hormomen zijn niet mals.. En dan zei ik iets van: ja? Vind je dat?

Maar goed, je bent wel iemand die graag gelijk wil, dat is toch ook ok? Volgens mij vind je zwanger zijn ook niet heel leuk en duurt het voor je.

Dat vond ik ook heel ergerlijk hoor, dan was ik gewoon pissig om iets en dan zei mijn moeder: 'Je hebt gewoon een beetje last van je hormoontjes.' Hormoontjés ook nog. Alsof ik vier was.

Ja dit is het precies! Oh wat heerlijk dat jij mij snapt Geel, liefde! Je krijgt ineens allerlei stempels als zwangere, ik wil die stempels helemaal niet.

ChiQ jij hebt overigens ook gelijk hoor, ik vind het niet zo leuk allemaal. Tenminste, ik heb niet te klagen want ik voel me echt prima. De reden dat ik het niet leuk vind is dus al die aandacht, al die bemoeienissen, alle hoogstwaarschijnlijk goedbedoelde adviezen.. Ok en die buik die in de weg zit, die heb ik nu ook wel gezien.

Gets Susan, hormoontjes... Daar zou ik ook zwaar de kriebels van krijgen. Brrr.

Wat Geel omschrijft inderdaad, anderen gaan voor jou denken.

Al moet ik echt wel toegeven dat ik af en toe ook echt enorm hormonaal kan zijn. Niet per sé onredelijk, maar wel wat feller over dingen en vooral enorm emotioneel. Ik kreeg al tranen bij de parade in Disneyland bijvoorbeeld...

Oh maar dat heb ik ook wel hoor Niekske, en ik reageer ook vast en zeker wel af en toe wat feller dan normaal. Maar dat hoeft toch niet continu benoemd te worden? Het hoort er allemaal bij, als ik het kon tegenhouden had ik het gedaan

Ik merk dat ik wel echt anders reageer op dingen. Sneller emotioneel, als ik eenmaal tranen voel opwellen, is er ook echt geen ontkomen meer aan en volgt een fikse huilbui. Ook echt dat ik mezelf verbaas dan. De eerste paar keer begon ik mezelf ook echt uit te lachen tijdens het huilen, zo bizar vond ik mezelf met m’n stomme ongecontroleerde gejank. Ik merk wel degelijk dat ik gevoeliger ben en ik trek mezelf bijvoorbeeld ook meer terug op m’n werk. En gisteren ben ik ook echt een beetje boos en geïrriteerd geworden op collega’s (nou was ik de trainer en ze waren akelig eigenwijs, maar toch, dat is niet mijn normale karakter).

Maar wat jou nekt is denk ik het gevoel dat ánderen er wat over te zeggen hebben, of eigenlijk dat ze vinden dat ze dat recht hebben om het paar in te vullen voor jou. Dat heb ik al vaker bij je gelezen en ik kan het me eigenlijk wel goed voorstellen. Hoewel ik er momenteel heel anders in sta en het juist onwijs fijn vind wanneer iemand eens vraagt hoe het met mij is, ik vind die vraag momenteel juist fijn. Maar ik zit nog in zo’n vroeg stadium dat ik dat niet echt kan vergelijken met jou natuurlijk. Ik kan me ook wel voorstellen dat jij het vervelend vindt dat mensen jou als zwangere Elliot zien en niet als Elliot. En dat maandenlang.

Maar goed, over die hormonen. Het is ook zo lastig, wat doen die hormonen nou eigenlijk? Het zijn net kleine beestjes die alles aan je veranderen, maar ja, wat kun je wel op die hormonen wegschrijven en wat niet? Alleen lijkt het me inderdaad vervelend (en vind jij het volgens mij met name vervelend) dat anderen dat dan voor jou beslissen dat dit een typische hormonale reactie is.

Ben 't echt niet met je eens, Chiq. Ik vind juist dat Elliot al maanden heel rustig en aardig reageert op iedereen.

Het stomme is, je verliest het altijd. Reageer je niet dan lijkt het alsof je het zelf ook vindt en als je er tegenin gaat dat "zie je wel, je hormonen!". Ik werd alleen maar chagrijniger.

Als iemand vroeg hoe ik me voelde en ik zei nou ik heb me wel eens beter gevoeld "oh last van je hormoontjes?" grrr ik had geen hormoontjes ik kotste m'n slokdarm er ongeveer uit.
Ik word weer boos als ik er aan denk haha.

Ohh herkenbaar. BLOEDIRRITANT. Mijn man had er ook wel een handje van. Ik heb wel last van mijn hormonen gehad maar dat was tussen week 12 en 20 ofzo. Nu ben ik gewoon weer normaal en toevallig zwanger. Maar toch lijken mensen het nodig te vinden alles maar af te schuiven op de zwangerschap.

Weet je wat ik grappig vind Elliot? Toen ik zwanger was hadden we een discussie hier op het forum en tot 2 keer toe heb je naar mijn hoofd geslingerd dat ik vast last had van mijn hormomen! Je hebt het dus zelf ook gedaan in het verleden. En ik vond het toen net zo belachelijk als jij nu en daarom is het me ook altijd bij gebleven dat jij degene was die dat tegen me zei hier op het forum. Dus nu ik weer zwanger ben, hoef ik iig niet meer bang te zijn dat je dit nog een keer tegen me gaat zeggen

Was ik dat echt? Ik kan het me haast niet voorstellen (in mijn beleving heb ik dat namelijk echt altijd al een stomme opmerking gevonden), maar in mijn verdediging, dat moet dan op het oude forum geweest zijn en toen was ik nog een stuk jonger en minder wijs enzo. Sorry!

Ach, mensen hebben altijd een mening. En vaak is zo'n mening voortkomend uit wat mensen vóór hen ook verkondigden, oftewel: klakkeloos overgenomen. Een menselijk iets, waar je je niet te druk om moet maken. Zonde voor je energie toch?

Ik herken het tot nu toe helemaal niet. Het enige waar ik 'gek' van word is dat alle vrouwen die ik tegen kom en weten dat ik zwanger ben zeggen 'oh ja, je hebt een bolletje' of dat ik ze eergisteren heb gezien en nu weer vragen of alles nog goed gaat. Ik laat het maar over me heen komen...ik begin inmiddels aan de vraag die 15x gesteld wordt per dag (hoe gaat het met je) te wennen.

De leukste reacties vind ik nu dat mensen geshockeerd kijken wanneer ik vertel dat ik al op de helft ben. En dat ik de opgenomen hartslag aan een oude dame liet horen van 92, zij werd emotioneel en ik niet haha!

Heel erg herkenbaar..! Dat je denkt "ik hou m'n mond wel" terwijl je niet-zwanger wel zou reageren