ChiQ schreef:Ik vind het soms heel zielig voor hem, dat hij zo knalt van frustatie als je 10 cm teveel naar rechts zit naar zijn smaak. Dan vind ik hem oprecht zielig maar tegelijkertijd kan ik hem wel door elkaar schudden en zeggen dat het echt niets uitmaakt. Hij is trouwens heel sociaal, gaat uitzichzelf contact maken met leeftijdsgenootjes, is ook heel meegaand, vind het vreselijk als je pijn hebt en het maakt niet uit waar hij in het huis is, als iemand niest, komt hij gezondheid zeggen, is ook een lolbroek en kan heel goed optreden. Hij kán extreem lief en dan ben ik soms zo verbaasd dat hij lief is en ik zonder moeite hem meeneem naar buiten en een dealtje met hem maak. Het gaat wel beter dan 6 maanden terug, toen was het zo zwaar dat ik op dagen uren na sporten in de auto bleef voor rust.

Ik ga idd maar even een coach inschakelen. Soms begint het geemmer als hij wakker wordt al, lange dagen zijn dat dan.

ChiQ schreef:Als we met de auto gaan, dan til ik hem gewoon op als hij geen schoenen wil en zet ik hem neer in de auto. Ik maak dingen mezelf soms ook makkelijk, maar dan weet ik al dat ik een slimmig idee moet hebben om hem dan straks die schoenen aan te doen. Alles uit de kast trekken.. Dingen maken niet snel indruk bij Julian. Als je 3 bent en je ma dreigt je alleen thuis te laten dan zou hij op zijn minst moeten huilen omdat hij zich hulpeloos voelt maar deze draak pakt gewoon de klei.

Ik heb er geen moeite mee dat ze me zo in de supermarkt zien met een kind dat helemaal uit zijn dak gaat, ik kan daar vrij goed tegen, maar ik voel de woede echt opwellen en dan kan ik hem wel wat aan doen. En dan niet op de laatste plaats omdat hij dit dus bijna dagelijks doet. Wat hij niet doet, is mij pijn doen, of zichzelf pijn doen. Later als hij een bui heeft dan merk ik dat hij daar wel even over wil praten dus dan doen we dat. Mijn vader maakte wel een mooie opmerking.... Die kwam wel binnen, hij zei: als je iemand eerst als koning behandeld kan je nu niet piepen omdat hij zich een koning voelt en jii eigenlijk een lakei wil. Maw: we hebben hem teveel verwend en ookal wil ik zeggen dat dat niet zo is, het is wel zo.. Toen hij als dreumes alleen maar huilde gaven we hem uit wanhoop dan dat wel, toch maar zijn zin. Ik denk dat Juul daarvan de vruchten plukt.

ChiQ schreef:Nee, ik maak geen loze dreigementen hoor. Sowieso was dat iets wat niet werkte dus verspil ik geen aandacht aan.

HollyGolightly schreef:Wat rot dat jullie er als gezin zo'n last van hebben. Ik denk dat als je meer slechte dagen dan goede dagen hebt en je opziet tegen dagelijkse dingen je professionele hulp moet zoeken. Niet omdat jij iets verkeerd doet of omdat er iets mis is met J, maar omdat je zo in een negatieve spiraal komt. En alle tips zijn fijn, maar ik denk dat je al heel veel geprobeerd hebt. Ik zou denk ik kiezen voor video interactie dan kan je terugzien wat de patronen zijn, wat je al goed doet en waar je nog op kan verbeteren. Zoiets kan heel verhelderend werken.

En ik hoop dat je soms wat ontlast kunt worden, zodat je weer op kunt laden.

ChiQ schreef:Lejow: ik las het inderdaad! B is ook een pittig kind he? Zou het het 1 kind syndroom zijn? Ongegeneerd aandacht vragen en krijgen van je ouders is natuurlijk wel echt lekker..

Hij slaapt heel goed trouwens, slaapt goed in en slaapt ook lekker door op een enkele keer na, dan wordt hij wakker van spinnen, wormen, mieren in zijn bed maar verder heeft hij geen nachtmerries of rommelig slapen en je kan een strijkorkest naast hem laten spelen en meneer tukt door. Thank god, want als ik dat ook had dan had ik mijn kind verlaten! (Grapje natuurlijk, maar ik zou het wel overwegen!)