21 Dec 2021 23:17 door Biechtje
Ik wil graag even iets toetsen en dit verhaal niet onder mijn eigen naam posten.
Mijn ouders hebben een vakantiehuisje. Mijn broer had aan hen gevraagd of ze zin hadden hier samen met hen te verblijven het eerste weekend van januari. Wij hadden dit toevallig vandaag gevraagd voor het weekend ervoor, ook met mijn ouders en als ze nog geen plannen hadden ook mijn broer en schoonzus. Toen we hoorden van de plannen van mijn broer, hadden mijn ouders en ik bedacht dat we er dan een huisje bij zouden kunnen huren en samen konden gaan in het weekend dat hij had voorgesteld. We zijn al zeker een jaar niet met z’n allen bij elkaar geweest dus een mooie kans. Ik zou met mijn gezin met 3 vrij jonge kinderen in één huisje, mijn broer en zijn vriendin met mijn ouders in de andere zodat ze ook kunnen uitslapen en wat rust hebben.
Ik belde mijn broer om te vragen of ze dat ook een goed plan vonden, en toen reageerde hij al een beetje gek door te zeggen dat hij dit had bedacht omdat hij mijn ouders al een tijdje niet had gezien en graag met hen wilde zijn, maar dat hij het zou overleggen. Later vanavond belde hij terug met de mededeling dat dat het laatste weekend van hun vakantie is, ze graag lange wandelingen willen maken met mijn ouders en rust willen omdat ze daarna weer moeten werken. Ze willen mij en mijn gezin er dus niet bij hebben. Terwijl we niet eens met ze in dezelfde bungalow zouden slapen.
Dit voelt voor mij als een enorme expliciete afwijzing en egoïstische keuze. Terwijl ze volgens mij prima een lange wandeling zonder ons kunnen maken tijdens zo’n weekend, geen enkel probleem.
Ook mijn ouders deed het verdriet dat hij er zo in staat en zo hard was. Ik hoef er al niet eens meer heen, maar zij twijfelen nu ook of ze dit zo wel moeten willen.
Het laat me maar niet los vanavond. Ik voel veel voor mijn broertje en neem vaak het initiatief. Maar op dit soort momenten kiest hij vaak voor zichzelf boven de mogelijkheid elkaar te zien. Zijn goed recht natuurlijk, maar als ik dan om me heen hechte families zie of ooms en tantes die onwijs betrokken zijn bij hun neefjes en nichtjes dan steekt het enorm. Het maakt me verdrietig.
Hoe kijken jullie hier tegenaan?