04 Mrt 2021 17:01 door Anoniem321
Even onder mijn eigen naam, en misschien ook niet echt een biecht, dus ik hoop dat ik dit onder dit topic mag plaatsen.
Afgelopen maandag is de vrouw van mijn vader overleden. Erg verdrietig allemaal, vooral omdat het zo verschrikkelijk snel is gegaan allemaal. Vorige week donderdag hoorden we dat ze kanker in diverse organen in de buik had en dat ze niet lang meer te leven zou hebben.
In het weekend was ze nog wel redelijk aanspreekbaar, maar afgelopen maandag ging het ineens keihard achteruit.
Mijn vader houdt zich groot. Hij stort zich op allerlei praktische zaken m.b.t. het regelen van de crematie.
Gelukkig kan hij 's nachts goed slapen. Ik zie overdag soms wel zijn wanhoop en ontreddering. Dat doet me erg veel pijn.
Ze hadden een moeilijke tijd achter de rug. Ze had 2 jaar geleden kanker in haar keel en mond. Ze heeft daar zware behandelingen voor gehad en een jaar geleden is zij schoon verklaard. Wat was dat een opluchting. Ze was nog maar net 60 jaar geweest. Mijn vader zit sinds juli vorig jaar in de AOW. Ze keken er zo naar uit om na corona weer leuke dingen te gaan doen samen.
Nu bleek zij allemaal tumoren in ieder geval in haar lever, darmen en slokdarm te hebben. Misschien ook nog wel op andere plaatsen. Er was geen houden meer aan.
Ze zeggen wel dat je niet kwaad moet spreken over de doden, maar er moet me wel iets van het hart. Het overlijden van de vrouw van mijn vader zie ik als een kans om weer een band met mijn vader op te bouwen. Die was er nagenoeg niet meer. Zij was er vast van overtuigd dat ik tegen de relatie tussen haar en mijn vader was en dacht dat ik hen uit elkaar probeerde te drijven. Ze stond ook niet toe dat ik alleen tijd met mijn vader doorbracht. Ik mocht zelfs niet eens alleen met hem uit eten (ik had hem uitgenodigd voor een etentje een paar weken voor hun huwelijk in augustus vorig jaar). Boze en verwijtende telefoontjes heb ik gehad dat ik me niet voor de domme moest houden en dat zij wel heel goed door had wat ik probeerde te doen. Haar beschuldigingen waren zeer onterecht en hebben me erg veel pijn gedaan. Ik was inderdaad al niet zo'n fan van haar, zeg ik eerlijk, maar ik zag wel in dat mijn vader gek op haar was. Op basis daarvan heb ik hun relatie altijd gesteund en was ik ook oprecht blij voor mijn vader dat ze gingen trouwen.
Door haar wantrouwen naar mij toe ging ik steeds minder vaak op visite en durfde ik op laatst zelfs niet eens meer te bellen. Whatsappen met mijn vader kon al niet meer, want zij had hem gevraagd whatsapp van zijn telefoon te halen (uit angst voor 'beinvloeding' van mij.)
Uiteraard heeft ook mijn vader dit allemaal laten gebeuren en kan ik het niet alleen aan haar wijten. Hij had hier ook tegenin kunnen gaan. Maar het is nou eenmaal een zeer beinvloedbare man.
Voor nu vindt hij het in ieder geval erg fijn dat ik (en mijn broers) hem ondersteunen. Dat heeft hij al meer dan eens uitgesproken. Ik merk wel dat hij nu wel veel meer naar haar dochters toe trekt dan naar ons. (die zijn ongeveer van dezelfde leeftijd als ik) Dat doet eerlijk gezegd wel een beetje pijn, maar is misschien ook logisch. Het gaat om hun moeder. Ook moet ik niet vergeten dat de band met mijn vader weer moet groeien. Het zal voor hem nu wellicht onwennig voelen en misschien voelt hij zich zelfs een beetje schuldig, wie zal het zeggen.
Ik hoop wel dat band hersteld kan worden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn zoon, dat die een warme band met zijn pake kan opbouwen.
Al met al een heel verhaal geworden, fijn om mijn verhaal even van me af te typen.