Voor niks of niemand meer tijd hebben? Misschien tijdens de kraamweken even niet (op kraambezoek na), maar verder heb ik dat nooit zo ervaren hoor!

Het scheelt gewoon heel erg wat voor kind je hebt. En wat je eigen behoeftes zijn. Ik vind wel dat 'het is maar net of je zelf relaxt bent' een fabel is en ook wat beledigend voor ouders. Je kunt je baby nu eenmaal niet veranderen of trainen als ze een paar dagen of weken oud zijn.

Maar Geel, ik denk wel dat er een verband is tussen de ouders en 't kind en de houding. Ik merk dat Tobias dwarser is, als ik ongeduldiger ben. Vooralsnog heb ik nog geen grote momenten gehad dat 't me teveel is geworden, behalve als-ie na de fles nog zuigbehoefte heeft, maar de speen steeds uit z'n mond trekt of slaat. Dan knars ik m'n kiezen bijna stuk van frustratie! Ik kan daar zó slecht tegen, want hij mept 'm zelf uit z'n mond en begint dan te peeuwen. Dan prop ik die speen terug en 2 seconden later ligt-ie er alweer naast.

Maar volgens mij voelt hij mijn frustratie, want dan begint-ie alleen maar harder te peeuwen, hoe lief ik ook blijf glimlachen. Dus verplicht ik mezelf even naar de keuken te lopen, diep adem te halen en dan nog 's proberen en als ik dan kalmer ben, gaat hij daar wel in mee.

Het ligt niet aan wat voor kind je hebt. Het ligt eraan hoe je er zelf in staat.
Ja wij hebben een "moeilijk" kind. Ja oppas vinden is moeilijk. Maar dat betekent niet dat wij minder tijd aan ons zelf gunnen en ook echt geven. Misschien juist wel meer en vaker dan een andere ouder met een "makkelijk" kind.

Waarom vind je dat beledigend? Natuurlijk is het van meerdere factoren afhankelijk (hoe relaxed je ook bent zelf, als je een moeilijk slapend kind hebt dan gaat daar hoe dan ook meer tijd in zitten dan wanneer je een kind hebt dat na twee weken al nachten maakt van 23.00 uur tot 6.30 uur, dat lijkt me logisch), maar ik denk echt dat de houding van de ouder ook veel uitmaakt hoor. Niet dat het perse van invloed is op je kind, maar wel op hoe je de hele periode ervaart. Als je snel geprikkeld bent en zoals bijvoorbeeld Ava aangeeft altijd op scherp staat, zelfs als je kindje een weekend bij opa en oma logeert, dan kan ik me voorstellen dat je het ouderschap veel heftiger ervaart dan wanneer je goed bent in loslaten en de boel de boel laten. Ik zie niet zo goed waarom dat een belediging zou kunnen zijn.

Lastig, en ook wel een gevoelig onderwerp. Ik snap wat Geel zegt en ik snap wat Alibi en Bazinga zeggen. Maar pas asjeblieft op met zeggen dat het aan de moeder ligt. Want dat insinueren jullie wel.

Wij hebben ook een pittige dochter, in de avond. Veel huilen, heel veel huilen. Gaat steeds beter gelukkig. Ik ben altijd, altijd rustig gebleven, mijn man ook. En dat heeft niet geholpen. Ik ben op zich ook een makkelijke moeder, neem haar mee, ga zelf uit zonder haar zonder schuldgevoel. Dus dat hoeft echt niet altijd wat te zeggen.

Oh wacht even, ineens snap ik geloof ik hoe Geel het opvat. Of niet misschien, maar lezen jullie het zo dat er gezegd wordt dat door de houding van de moeder/ouders de baby moeilijk wordt? Want zo las ik het niet.

Ja, dat Elliot. Natuurlijk voelt je kind het aan als jij gefrustreerd of ongeduldig bent, dat is evident. Maar het is niet zo dat je een makkelijke slaper, goede drinker, flexibel meegaand (letterlijk: die overal mee naartoe gaat) kind krijgt als je maar relaxt blijft. Ik dacht dat 'vroeger' ook wel, dat ik daar zelf invloed op kon hebben. Nu heb ik een prikkelgevoelig meisje. Ik kan zo relaxt zijn als ik wil, slapen en drinken gaat met horten en stoten. Tja, wat doe je dan? Doorgaan met je eigen plan of je aanpassen? Ik kies dan voor dat laatste, ook al lijk ik nu soms een moeilijke moeder.

Wat je wel kunt doen, en dat zeg ik ook, is je eigen behoeftes en verwachtingen bijstellen. Dus in die zin ligt het wel aan jezelf.

Edit Wat mijn punt een beetje naar jou is Elliot: misschien krijg jij wel een heel makkelijk jongetje. Leuk topic dit hoor, en het is een leuke vraag om van tevoren mee bezig te zijn, maar bij je antwoord op mij op pagina 1 dacht ik: het kan echt net zo goed een heel relaxt kereltje worden en dan gaat 't echt hup van een leien dakje. Dat wens ik je iig toe!

Ja, dit. Jij bent het geduld zelve bij haar. Soms is er gewoon wat en je weet het niet, hoe je er ook in staat.

Ik vind niet dat je 'alle' problemen bij de moeder neer kan leggen. Het ene kind is temperamentvoller dan het andere kind. Daar heb je zelf, denk ik, niet al teveel invloed op.

Als ik lees dat een moeder zelf aangeeft "ik ben een controlfreak" dan denk ik wel dat dat inderdaad een lastige combinatie is met het moederschap. Want het loopt nogal eens anders. Hoevaak ik wel niet heb gedacht dat ik eindelijk het ritme/ structuur/ schema te pakken had en een dag of twee dagen later dan toch bleek dat mijn kinderen daar heel anders over dachten. Ik word daar niet warm of koud van. Dan maar weer op een andere manier. Of gewoon even zonder schema/ structuur zitten, het komt vanzelf wel weer. En dat doet het ook.

En het zal misschien ook iets hormonaals zijn waar jezelf geen invloed op hebt. Bij de tweeling had ik geen seconde tijd voor mezelf. Zelfs douchen en eten was een uitdaging. Laat staan voldoende rust pakken. Maar ik zat toch in een enorme roze babybubbel en wilde ook niks anders. En toen ze groter werden en er meer tijd voor mezelf kwam, stapte ik langzaam weer uit die bubbel zo het leven in. Ik denk dat ik me gelukkig mag prijzen dat mijn gevoel zo makkelijk meewerkte.

.

Inderdaad HG, van dat ritme! En ook echt maar twee dagen dan. Heb je het, na wat puzzelen en aftasten, door; ligt ineens de hele boel weer overhoop. Omdat ik daar te weinig kennis over had, werd ik er wel wat radeloos door. Maar ook dat maak je een keer of twee, drie mee, en dan weet je het, en kun je erin mee.

Ik heb de laatste jaren maar een motto ontwikkeld ; als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Soms is het overleven, maar het komt allemaal wel weer goed. Ik doe dingen niet altijd even pedagogisch, maar soms werkt de pedagogische manier niet, dus dan maar on pedagogisch.

Eens met Parel!

Oh maar ik bedoel niet dat je kind moeilijk is door de ouder(s)!!!
Ik bedoel of je veel of weinig tijd hebt/neemt voor jezelf. Dat ligt aan jezelf, niet aan je kind.

Ik heb nergens last van. Misschien dat ik er straks met twee kinderen anders over denk, maar tot op heden.. Nope! Komt misschien ook omdat ik nooit een geromantiseerd beeld heb gehad van het hebben van kinderen. Eerder het omgekeerde, haha!

Wat betreft 'de schuldige': dat lijkt me toch echt een combinatie tussen de natuur van het kind en de reacties die de opvoeders daar op geven. Dat ligt niet aan ouders of het kind alleen, het is een interactie die soms weinig en soms meer tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen.

Absoluut het slaap te kort....
Mijn middelste kind ging doorslapen met 14 maanden en mijn jongste is nu ruim 16 maanden en nog geen enkele nacht doorgeslapen, dwz meer dan vijf uur aan een stuk...

Hier inderdaad ook het slechte slapen. Luuk begon met 2 jaar door te slapen en Nora slaapt nog niet door. Nu dus al bijna 4 jaar gebroken nachten en dat is best pittiig.

Ik had te makkelijk gedacht over het loslaten van je kind. Ik voel me steeds schuldig als ik even voor mezelf kies. Een gevoel van Z. Tekort doen of zo.. heel vervelend.
Verder het slapen en slaaptekort. Ik heb er echt een hekel aan om gestoord te worden in mijn slaap en Z. Ging pas met 2j8mnd doorslapen.
Ik had verwacht super relaxed te zijn maar in bovenstaande situaties ben ik alles behalve relaxed.

Wat mij tegenviel was hoe saai ik die baby eigenlijk vond. Ik dacht echt dat ik helemaal in katzwijm zou liggen, nou ja misschien kwam het ook door de ietwat vroege start hoor en door hoe ziek ik was, dat ik de eerste weken eigenlijk het gevoel had dat ik bij het superlieve kindje van een goede vriendin op bezoek ging in het ziekenhuis. Oh je moest niet aan hem komen, echt niet en ik vond het vreselijk als ik niet alle voedingen kon doen en zo. Maar het echte moedergevoel kwam pas later toen we al thuis waren. En toen nog vond ik het regelmatig behoorlijk ingewikkeld dat moederschap. Hij ging pas lachen met 10 weken omdat hij te vroeg was, man wat duurde dat lang, eindelijk keek hij niet meer dwars door ons heen.
Nou ja en die roze wolk, ach daar hing bij mij natuurlijk een dikke vette grijze boven, zeker toen mijn man overleed, toen werd hij tamelijk donkerzwart. Daar kan ik denk ik niet zo goed over oordelen, hoe dat normaal is. Maar het was best zwaar.
Toch heb ik er enorm van genoten, ik vond het heerlijk om mijn hummeltje op mijn buik te dragen.
Wat ik overigens ook tegen vind vallen is die peuterpuberteit. Jemig wat een gehannes. Ik dacht dat ik het lastig maar wel leuker dan de babytijd zou vinden, maar ik mis mijn dreumes soms wel een beetje hoor.

Maar echt tegenvallen vond ik het niet, ik had geen echte verwachtingen, had besloten het gewoon over me heen te laten komen. Ik ben niet echt gespekt met zelfvertrouwen over het algemeen, maar ik vertrouw echt op mijn eigen moederinstincten en dat mijn kind het goed doet. Dat had ik niet verwacht, ik ben echt blij verrast met hoeveel zelfvertrouwen in in het moederschap sta en ben erg tevreden hoe ik het de eerste jaren heb aangepakt met Lu.

Ook het slaap tekort en de wanhoop daardoor. Ik kon er ineens een beetje inkomen dat er ouders zijn die hun kind wat aandoen toen ik zelf boven aan de trap stond en tegen mijn man zei: "pak jij hem maar want of ik gooi hem van de trap of ik spring zelf". Dit meende ik natuurlijk niet, maar zo wanhopig was ik dus wel. Slaap tekort en huilende baby's doen rare dingen met je.

Ik heb altijd het gevoel dat huilende baby's en ook wat oudere kinderen maar dan in mindere mate, een aanslag zijn op je helder denkvermogen. Net alsof je moederbrein dan aanspringt en zegt: "je moet dit stoppen nu". Ze zeggen dat rijden met een huilende baby gevaarlijker is dan bellen in de auto, ik geloof dat onmiddellijk. Je aandacht wordt gewoon zo dringend die kant op gestuurd. En daarom wordt je ook zo gek als 't niet lukt, want je moederbrein blijft je die kant op sturen. Terwijl je het soms dus jiet kúnt stoppen. Ik merkte vaak dat mijn aandacht alleen maar meer prikkelde. Sterker nog, vaak op 't moment dat ik me los kon rukken en mijn aandacht naar iets anders kon verplaatsen (afleiding) was het vaak over, zelfs als ik in een andere kamer was. En voor mijn gevoel ook echt in die volgorde.

Ik had er nooit over nagedacht dat je als moeder zo emotioneel kunt worden. Ik ben van mezelf echt het nuchtere type, maar sinds ik kinderen heb herken ik mezelf soms totaal niet terug. En naarmate de kinderen groter worden, heb ik met veel dingen moeite. Zoals ne de jongste die in een week zijn diploma haalt, tanden wisselt en zelfstandig een aantal kilometer fiets, ja dan kun je mij opvegen. En dat had ik echt niet verwacht.