Ik wilde altijd al trouwen en dat heb ik ook uitgesproken naar mijn (toen nog) vriend. Hij heeft me uiteindelijk ten huwelijk gevraagd toen we 6 jaar samen waren.

Ik heb altijd al willen trouwen, al voel ik dat de laatste tijd iets minder sterk door de huwelijksproblemen van mijn ouders. Dat heeft mijn vertrouwen in het huwelijk toch wel een beetje beschadigd denk ik. Maar ik wil nog steeds wel trouwen hoor, het hoeft van mij sowieso allemaal niet zo groot en uitbundig. Ik wacht rustig op een aanzoek, heb het wel een paar keer besproken met m'n vriend maar ik wacht rustig af. Al heb ik wel een vermoeden dat het niet heel lang meer gaat duren

Ik wilde nooit trouwen. Als kind van gescheiden ouders geloofde ik totaal niet in dat papiertje. Toen we een huis kochten moesten we bedenken hoe we het wilden regelen en kwam ook trouwen ter sprake. Toen besloten we om te gaan trouwen, Het was dus een totaal praktische overweging. Uiteindelijk ben ik er wel blij mee het was een leuke en mooie dag.

Ik wilde ook nooit trouwen, zelfde verhaal als Bugel, gescheiden ouders dus voor mij was een huwelijk weinig waard, eigenlijk. Vriend stond er eerst ook zo in, maar toen kreeg mijn vader een beroerte en dat zorgde voor een breuk in de familie. Ik was zo teleurgesteld in mijn eigen familie, terwijl mijn schoonfamilie me juist opving en zo goed steunde!

Toen heb k deels grappend gezegd, 'Nou moeten we toch maar trouwen, dan neem ik jouw naam aan en ben ik klaar met de mijne!' Toen zei m'n vriend dat we dan maar moesten doen. Ik dacht dat we nog steeds grappen aan 't maken waren en vervolgde 'Oké maar ik wil wel een echte ring, daarna praten we pas over verloving.'

We hebben het daarna nog wel 's over trouwen gehad, maar dan in de meest simpele vorm, gewoon bij 't gemeentehuis en klaar, want k was wel series klaar met mijn familie en achternaam... En toen kwam m'n vriend met een echte verlovingsring en daarna hebben we eigenlijk samen besloten er dan ook wel een leuke dag van te willen maken.

12 september dit jaar trouwen we in het bijzijn van onze zoon, familie en vrienden. Een kleine dagbruiloft, weinig poespas, maar wel een goede fotograaf ;)

Juist door de scheiding van mijn ouders wilde ik graag trouwen. Zij pasten gewoon niet bij elkaar. Ik vind het een mooie verbintenis en ik geniet van mr and mrs J uitspraken.

Ik wilde ooit wel trouwen, maar we hadden nog lang geen serieuze plannen. Was meer iets voor een verre toekomst. Tot we moesten nadenken over de opties voor onze kinderwens. Een daarvan is adoptie. Toen we erachter kwamen dat je in veel landen minimaal 5 jaar getrouwd moet zijn, hadden we heel snel besloten dat zo snel mogelijk te doen. We besloten het eind juni en in augustus zijn we getrouwd. Ooit wil ik het nog over doen, met wel een prachtige jurk en vooral als mezelf. M'n haren waren nog kort van de chemo, ik was op m'n dikst en de reconstructie van m'n borsten was nog niet klaar. Vind mezelf er verschrikkelijk uitzien op de foto's.

Ik hoefde niet zo nodig te trouwen. Heb nooit zo'n meisjes droom gehad met witte jurk en alles er omheen.
Ook niet toen ik mijn man leerde kennen. Voor hem hoefde het ook niet persé.

Tot we een kind kregen. Toen wilden we wel alles geregeld hebben en alleen een samenlevingscontract en testament vonden we niet genoeg. Toen hebben we samen besloten toch te trouwen.

Ik ben uiteindelijk wel echt ten huwelijk gevraagd en we hadden ook wel een echte bruiloft inclusief witte jurk.

Ik heb nooit een meisjesdroom van trouwen gehad, maar toen ik een relatie kreeg met m'n man is die droom wel heel erg snel ontstaan. Ik denk dat ook heel erg meespeelde dat ik vanaf toen tientallen bruiloften ben gaan fotograferen dus ben heel erg bekend geraakt met het trouwwereldje en dat wilde ik ook! En al helemaal met hem samen dus. Al gauw wist ik welke jurk ik wilde, ik heb daar echt twee jaar lang van gedroomd en uiteindelijk is het echt die jurk geworden. Idem dito voor de trouwlocatie. Het was dus met recht wel een droombruiloft.

Uiteindelijk merk ik in het dagelijks leven niet echt dat we getrouwd zijn maar tóch merk ik wel dat onze relatie is veranderd er door. Het voelt toch net even wat bewuster, ook omdat we echt persoonlijke geloften naar elkaar hebben uitgesproken. We hebben echt tegen elkaar gezegd waarom we voor elkaar kiezen en wat we voor elkaar zullen doen om onze relatie goed te houden. Dat voelt fijn en bewust.

Mijn ouders zijn gescheiden maar dat heeft me er niet van weerhouden. Wel zijn mijn schoonouders (meer dan 40 jaar getrouwd) een soort voorbeeld van mij/ons van hoe wij hopen te zijn in de toekomst.