Hier ben ik het mee eens moet ik zeggen. 1,5 jaar is nog best een korte tijd hoor, vergis je niet erin. Misschien dat het zo lang lijkt omdat andere mensen in je omgeving wel al voor een tweede gaan? Maar lang is 1,5 jaar echt niet. Ik zou je niet opgejaagd gaan voelen door wat anderen doen, de een is eerder toe aan een tweede en de ander heeft meer tijd nodig en weer een ander is er nooit aan toe en houdt het bij 1 kindje. Misschien moet je het de tijd geven, het gewoon een poos aankijken en pas die beslissing over een poos willen maken.

Wij zijn nu ook bezig voor een tweede kindje. Pas afgelopen jaar kwam er meer ruimte in ons hoofd, in onze situatie en begon te kriebelen en heb ik eerst nog gesprekken en onderzoeken gehad afgelopen 4 maanden om mij goed voor te bereiden. Had ook echt eerlijk gezegd nooit gedacht, dat dat gevoel voor een tweede kindje zou komen na mijn traumatische bevalling en de traumatische tijd erna en dat ik het aandurf. En mijn dochter is al 4 jaar. Leeftijdsverschil maakt mij niet uit. Mijn man komt uit een groot gezin en is de oudste, maar gaat gewoon heel leuk met zijn broers om en andersom, leeftijdverschil zegt dus in mijn ogen niet zo veel over of de kinderen goed met elkaar kunnen opschieten of niet. Mijn jongste broer was maar twee jaar ouder, maar kon er vroeger geregeld niet goed mee opschieten. Dus daar zou ik zelf niet naar kijken.

Ah wat heerlijk om te lezen! Fijn dat het zo goed uitwerkt .

Klopt hoor Brooke. Dat is ook best snel.
Maar inderdaad het is hoe het in de omgeving wel gebeurd.
Na 1 a 1,5 jaar alweer..