Wij woonden binnen een maand samen en hebben binnen twee maanden besloten om de huur van zijn woning op te zeggen. We wonen nog steeds samen en alles gaat goed. Ik had moeite om altijd iemand om me heen te hebben, maar ook daar hebben we een oplossing voor gevonden. Alles gaat super.

Huppekee, wat maakt het uit hoe de omgeving daar op reageer? Die wonen dan toch niet samen met jou, dus boeiend!

Zelf zou ik het te snel vinden, joh doe rustig aan en al die dingen. Maar iedereen is daar anders in en dat heeft ook iedereen maar gewoon te accepteren.

Maar als je je afvraag hoe dat is gelopen.. ben ik benieuwd of je niet gewoon zelf twijfels hebt over zo'n situatie?

Ik zie dat ik alleen heb gereageerd op de vraag hoe snel we zijn gaan samenwonen en niet op de vraag hoe de omgeving hierop reageerde. Maar mijn vader en stiefmoeder vonden het veel te snel gaan, want wat wist ik nu die jongen. En mijn moeder en stiefvader vonden het niet meer dan logisch, want we waren altijd samen. Verder heb ik er nooit iemand over gehoord. Maar wat Tabbie zegt inderdaad. Als het voor jullie goed voelt, wat doet een ander er dan toe?

Wij woonden na een week of 3 al zo goed als samen. Ik zat vooral bij hem ivm kat en leukere plek om te wonen.

Onze omgeving reageerde er niet heel erg op. Onze ouders vonden het leuk en vonden vooral dat we moesten doen wat goed voelde.

Hier heeft het goed uitgepakt. We zijn inmiddels getrouwd en verwachten ons 2e kindje.

Met mijn ex heb ik ook samen gewoond en daar is een kleine 2 jaar relatie aan vooraf gegaan. Na een half jaar samenwonen zijn we uit elkaar gegaan... Dus hoe snel het gaat hangt heel erg af van hoe jullie het voelen en niet zo zeer van hoe snel het gaat en wat je omgeving vindt.

Wij zijn na een aantal weken gaan samenwonen en 5 jaar later wonen we nog steeds samen .

Geen idee wat de omgeving er van vond. Nooit iemand over gehoord.

Toen mijn nu man en ik een relatie kregen hebben we na een half jaar ongeveer samen een huis gekocht. We waren toen 21 en 24 en veel mensen vonden daar wel iets van ("zouden jullie niet beter eerst gaan huren?", "het gaat wel heel snel zo he, nu zit je wel echt aan elkaar vast" etc.). Wij trokken ons daar niet zoveel van aan en nu dik 5,5 jaar later zijn we een huis, een huwelijk en bijna een baby verder.

Hier was het andersom. Ik ben na de eerste dag samen niet meer bij mijn man weg gegaan. We zijn getrouwd en nu ruim 7 jaar samen (april) en hebben 2 kids van 6 jaaar en 1 van 1,5 jaar. De eerste twee sliepen max 45 min achter elkaar, ook in de nacht, wat zeker met twee tegelijk ontzettend zwaar is. Maar dat hebben we probleemloos overleefd samen. We zijn een ijzersterk team . Misschien juist wel doordat we elkaar meteen goed leerden kennen en niet pas wanneer je samen onder 1 dak komt te wonen. Genoeg relaties die stranden wanneer ze eenmaal zijn gaan samenwonen. Ik vind het dus niet zoveel uitmaken hoelang je samen bent en het interesseerde mij eigenlijk ook niet zoveel wat anderen vonden. Ik was nog maar net terug van mijn samenwoonrelatie (waarin hij gelijk minder leuk was als ervoor) in Parijs en zat dus even bij mijn ouders thuis waar ik al 8 jaar niet meer woonde. Zullen er zat een mening over hebben (gehad), ik was alleen maar blij dat ik daar weg kon.

Mijn ex woonde wel binnen een een maand bij ons. (ik woonde toen nog bij m'n ouders) M'n moeder vond het onzin dat hij huur betaalde voor een kamer in de stad als hij er toch nooit was. Uiteindelijk zijn we 3,5 jaar samen geweest.

Met mijn huidige vriend ben ik na 2 jaar gaan samen wonen.

Toen vriend en ik net aan 3 maanden samen waren zou hij op zichzelf gaan wonen maar wij zijn toen samen in dat appartementje gaan wonen. Nu zijn we bijna 6 jaar verder.
Echt gekke reacties hebben we er niet op gehad, ik denk dat ze zoiets wel hadden verwacht bij ons ofzo

Ik ga pas volgende week echt samen wonen, maar eigenlijk wonen we al vanaf week 1 samen. De keren dat ik per maand thuis sliep was op één hand te tellen. Vaak was er dan ook een rede voor dat ik die avond een borrel had in mijn eigen stad of dat ik de dag erop vroeg eruit moest.

Mijn vriend is hier na een maand of 8 niet meer weggegaan. Hij heeft een koopflat die hij aan het verbouwen is (om het later beter verkoopbaar te maken) dus zijn huis is nogal een bouwput op het moment en niet echt leefbaar. Zijn spullen zijn dus niet officieel verhuisd, enkel wat kleding en toiletspullen.
Mijn omgeving reageerde er eigenlijk niet echt op. Het ging hier best geleidelijk en we wonen ook vlakbij elkaar dus het was geen mega grote stap ofzo. Iedereen die ik nu spreek over onze relatie vind het alleen maar leuk.

Hier ben ik het mee eens. Ik zou er zelf ook niet voor kiezen, maar als jullie dat graag willen, waarom niet? Van je omgeving moet je je ook niets aantrekken, waarschijnlijk zul je toch wel negatieve reacties krijgen. Mensen hebben hier al snel een mening over. En hoe het afloopt, dat is voor iedere relatie verschillend. Als hier allemaal positieve verhalen staan, wil dat nog niet zeggen dat dat ook voor jullie relatie geldt en andersom geldt dat natuurlijk ook. Als je twijfelt, waarom niet rustig aan doen dan?

Wij zijn bijna 5 maanden samen en wonen eigenlijk al samen in 2 huizen. We slapen om en om bij elkaar. We zijn nu ook aan het kijken wanneer we echt willen gaan samenwonen. Het voelt heel goed is ook zonde dat je dubbele kosten zo betaalt.

Wij woonden onofficieel ook al vrij snel samen. Lekker doen wat goed voelt en je geen reet aantrekken van wat je omgeving daarvan vindt. Zij hoeven niet met jullie samen te wonen.

Wij zijn na 8 maanden gaan samenwonen, maar ik had na een week al 10 keer (ik heb het bijgehouden) de vraag gehad wanneer we dan gingen samenwonen.. valt gedeeltelijk te verklaren omdat ik toevallig net ging verhuizen, maar blijkbaar verwachten mensen van mij in elk geval dat ik wel heel snel zou gaan samenwonen
(en ik kende hem al langer, al had ik hem ook al een hele poos niet gesproken, dus dat zal ook meegespeeld hebben)

De eerste keer na 3 maanden, dat ging na 2 jaar uit. De tweede keer gingen we na een jaar samenwonen.
Ik vind het helemaal niet zo belangrijk hoe lang je bij elkaar bent. Ik vond het wel belangrijk om ook een tijdje alleen te wonen, dus niet direct vanuit huis samenwonen. Mijn huidige vriend woonde ook al 10 jaar niet meer thuis, dus dan weet je allebei wel wat een huishouden runnen inhoudt.

Wij woonden na vier maanden samen. Dat was niet de bedoeling, maar ik woonde toen nog bij mijn moeder, met wie ik toen een dusdanig conflict kreeg dat ik niet langer thuis kon/wilde wonen. Omdat we toen al wisten dat het niet lang zou duren voordat we zouden trouwen, ben ik bij hem ingetrokken. Dat scheelde geld en tijd, wat we goed konden gebruiken voor de bruiloft.

Een deel van mijn omgeving stond er niet helemaal achter, maar dat waren veel minder mensen dan ik dacht. Vooral mijn moeder, mijn oma en mijn broertje vonden het geen goede keuze en ik denk dat veel mensen liever iets anders voor ons hadden gewild, maar daar hebben we weinig van gemerkt. Iedereen begreep dat dit de beste keuze was voor dat moment en had vooral begrip. Wij gaven zelf ook aan dat we liever eerst zouden trouwen en dan samenwonen. Maar soms gaat je ideaal gewoon niet.

Mensen vinden vaak iets, maar zeggen het vaker niet dan wel denk ik. Als het voor jullie goed voelt is het prima toch. Wij zijn na 2 maanden geloof ik gaan samenwonen, we kenden elkaar wel al langer, maar hadden elkaar al enkele jaren niet gezien. Ik ging studeren in de stad waar hij ging wonen, dus gingen we maar samenwonen. Eerst gehuurd, toen gekocht, nu uit elkaar

Als het voor jezelf maar goed voelt.

Wij waren van plan het rustig aan te doen omdat ik ook al een zoon van bijna 4 had. Maar dat is best wel mislukt :p
We leerden elkaar begin augustus kennen.
Hij sliep toen eigenlijk alle dagen bij mij als mijn zoon bij zijn vader was.
Ergens in september heeft hij kennis gemaakt met mijn zoon en sindsdien sliep hij nooit meer in zijn eigen huis.
Eind november is zijn eerste kat verhuisd naar mijn huis en in december ook de andere 2.

In april bleek ik daarna zwanger van onze dochter.

Ik heb er geen vreemde reacties op gekregen. Behalve van mijn ex, maar dat is dan jammer voor hem.

Onofficieel ook al binnen een maand. En dat terwijl er met mn ex toch wel wat gebeurt is. Maar het voelde gewoon goed. En nu nog steeds. Het scheelt wel dat hij zelf geen woning had, hij zat zolang bij zn vader in.
En mn omgeving? Ondanks dat ze ook voorzichtig zijn en me het beste gunnen vonden ze dit helemaal niet vreemd. Ze moesten er juist positief mee lachen