Behalve het feit dat mijn dochter via d dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met mijn buikpijn?

Last minute dingen moeten cancelen.
Rekening houden met medicatie.
Niet met ze kunnen stoeien.
Geen uren in de speeltuin door kunnen brengen.
Niet altijd een vriendje of vriendinnetje mee kunnen nemen.
Soms dagenlang geen puf hebben om iets met ze te ondernemen.

Ik kan nog wel even doorgaan. Helaas.

Waar loop jij tegenaan?

Ik denk dat het afhangt van de aard van de chronische ziekte en hoe je er zelf in staat. Ik heb zelf een chronische longziekte en ik kijk vooral naar wat ik wel kan met mijn kinderen. Hierdoor voel ik mij niet zo beperkt en loop ik ook niet tegen heel veel dingen aan. Het enige wat ik echt heel vervelend vind is dat er veel op mijn man neer komt omdat ik veel minder belastbaar ben dan hij.

Hier ook ervaring. Veel van wat Mien schrijft herken ik. Al probeer ik echt wel per dag te bekijken en vooral creatief ermee om te gaan en te kijken wat er op welk moment wél kan, loop ik toch regelmatig tegen dingen aan. Met name met de oudste, die begrijpt het gewoon niet altijd, die vindt dan dat ik bijvoorbeeld maar 'gewoon' even moet komen spelen op een moment dat het niet gaat. De jongste snapt er sowieso weinig van. Overigens hoort dat er denk ik ook wel bij, je kunt het tot op zekere hoogte uitleggen, maar écht begrijpen hoe het voelt kunnen ze gelukkig niet.

Wat ik vooral lastig vind:
- Elke dag is anders, plannen is daardoor lastig en zo worden er dus ook wel eens geplande dingen afgezegd
- Ik ben veel moe en heb veel pijn, daardoor kan ik minder dan ik zelf graag zou willen en ook dan dat de kinderen zouden willen (bijvoorbeeld mee klimmen in de indoorspeeltuin gaat gewoon niet altijd)
- Het huis is veel minder opgeruimd en georganiseerd dan ik zou willen (de energie die ik heb gaat toch liever eerst naar de kinderen en dan naar het huishouden)
- Ik ben veel minder ondernemend dan ik zou willen, al doe ik wel leuke dingen met ze, maar zie er soms wel tegenop
- Ik voel me met vlagen erg schuldig naar de kinderen toe
- Op een slechte dag met veel pijn kan ik soms prikkelbaar zijn en dat vind ik dan achteraf ook weer rot
- Hulp moeten vragen als het écht niet gaat, dan voel ik me falen naar de kinderen omdat bijvoorbeeld oma ze een keer op bed komt leggen (komt gelukkig heel weinig voor hoor, en omdat ik het alleen moet doen is het lastiger, ik kan niks op een partner 'afschuiven' als het een keer niet gaat
- de oudste vraagt de laatste tijd heel veel aandacht, ik moet met alles mee doen, overal naar kijken, etc en dat gaat niet altijd, en dat begrijpt ze vaak niet. Soms wordt ze er sip van en dat maakt mij dan weer verdrietig. Al weet ik ergens ook wel dat ik mijn best doe en de aandacht geef die ik kan geven, en het is sowieso niet altijd reëel wat zij zou willen, ik kan ook onder normale omstandigheden niet alles doen wat zij soms wil (broertje wil toch ook aandacht, soms moet ik even wat doen in huis, etc)

Aan de andere kant heeft het me ook wel dingen gebracht, al zou ik me uiteraard veel liever normaal voelen. Doordat ik die klachten heb en niet altijd alles kan doen heb ik ook dingen geleerd. Zoals meer per dag kijken, creatief omgaan met de mogelijkheden, kijken naar wat echt belangrijk is (zowel qua wat ik liever doe: bijv liever tijd met kinderen dan huishouden doen, als wel meningen van anderen of onbelangrijke zaken makkelijker loslaten).

Bedankt voor jullie reacties!

Ik herken me heel veel in de dingen die jullie schrijven. Wat ik soms heel lastig vind is dat ik mij het moederschap totaal anders had voorgesteld en ik mij inderdaad schuldig voel naar mijn dochter.
Nu ze naar school gaat vind ik het zelf wel prettiger, omdat ik meer tot rust kom. Mijn man moet ook veel opvangen mbt huishouden, maar ook dingen doen met mijn dochter.
Wat ik wel heb geleerd is dat ik hulp vragen tegenwoordig een stuk makkelijker vind, daardoor krijg ik meer begrip voor mijn situatie.
Met haar alleen op pad gaan, dat doe ik eigenlijk niet, zoals in de vakanties vind ik dat echt heel vervelend. Maar ik probeer dan vaak te regelen dat of familie mee gaat ter ondersteuning of een vriendin die ook een kindje heeft.

Hippie, ik denk dat jij de meeste dingen er uit hebt gepikt waar ik zelf ook mee te maken heb.
Leggen jullie het ook aan jullie kinderen uit? En vanaf welke leeftijd begrijpen ze dat iets meer?