01 Mrt 2016 22:48
Suicidale vriendin
Even getwijfeld om dit te posten, maar het zit me toch best wel hoog.
Ik heb al jaaaaaaarrren een hele goede vriendin. Al sinds ik haar ken is ze manisch-depressief. Heeft ze periodes dat ze neerslachtig is, dat het leven minder zonnig is dan andere periodes, dat dingen haar zwaar vallen.
Een paar maanden geleden is ze echt totaal vastgelopen in haar werk en privé. Veel therapie en AD (waar ze ook heeelll heftig op reageerde, na paar weken dan ook andere gekregen) tot gevolg. Helpen doet het deels. Ze moet vooral veel moeilijke situaties aangaan, waardoor ze heel erg ellendig blijft voelen. Ik heb overigens geen twijfels over haar behandeling. Ik vind het heel knap hoe ze alles doet en zie dat ze echt stappen maakt, hoe lastig het ook is.
Alleen de laatste weken is ze echt heel depressief. Deels door dingen privé die veel energie van haar hebben gevraagd. Ze zegt ook gewoon letterlijk dat ze zich teveel voelt op deze wereld bij iedereen. Dat is echt geen loze kreet, want zo is ze niet. Ze is zo hopeloos. Ik probeer maar steeds lief voor haar te zijn, te laten voelen dat ze er mag zijn, dat die gevoelens er ook gewoon zo mogen zijn. Dat ik weet dat het waarschijnlijk geen nut heeft, nu niet tot haar doordringt, maar dat ze niet mijn vriendin is omdat ik haar zielig vind, maar omdat ik haar bijzonder vind. Dat ik haar een fantastisch mens vind, ik me rijk voel met haar. Dat we zulke bijzondere dingen hebben meegemaakt samen... Ik weet dat het niet echt tot haar doordringt, dat ze het niet zo voelt. En misschien zeg ik het vooral voor mijn eigen gemoedsrust, dat ik het wel gezegd heb tegen haar, als ze onverhoopt toch een gekke sprong maakt... Ik weet het niet. Of misschien hoop ik dat het toch tot haar doordringt of ergens blijft hangen...
Ik ben als de dood dat ze op een gegeven moment het gewoon echt niet meer ziet zitten. Wie heeft dit ook meegemaakt en nog tips? Ik weet dat ze het zelf moet doen, ik probeer haar zoveel mogelijk te steunen, maar het blijft echt zo ontzettend in mijn hoofd zitten...
Ik heb al jaaaaaaarrren een hele goede vriendin. Al sinds ik haar ken is ze manisch-depressief. Heeft ze periodes dat ze neerslachtig is, dat het leven minder zonnig is dan andere periodes, dat dingen haar zwaar vallen.
Een paar maanden geleden is ze echt totaal vastgelopen in haar werk en privé. Veel therapie en AD (waar ze ook heeelll heftig op reageerde, na paar weken dan ook andere gekregen) tot gevolg. Helpen doet het deels. Ze moet vooral veel moeilijke situaties aangaan, waardoor ze heel erg ellendig blijft voelen. Ik heb overigens geen twijfels over haar behandeling. Ik vind het heel knap hoe ze alles doet en zie dat ze echt stappen maakt, hoe lastig het ook is.
Alleen de laatste weken is ze echt heel depressief. Deels door dingen privé die veel energie van haar hebben gevraagd. Ze zegt ook gewoon letterlijk dat ze zich teveel voelt op deze wereld bij iedereen. Dat is echt geen loze kreet, want zo is ze niet. Ze is zo hopeloos. Ik probeer maar steeds lief voor haar te zijn, te laten voelen dat ze er mag zijn, dat die gevoelens er ook gewoon zo mogen zijn. Dat ik weet dat het waarschijnlijk geen nut heeft, nu niet tot haar doordringt, maar dat ze niet mijn vriendin is omdat ik haar zielig vind, maar omdat ik haar bijzonder vind. Dat ik haar een fantastisch mens vind, ik me rijk voel met haar. Dat we zulke bijzondere dingen hebben meegemaakt samen... Ik weet dat het niet echt tot haar doordringt, dat ze het niet zo voelt. En misschien zeg ik het vooral voor mijn eigen gemoedsrust, dat ik het wel gezegd heb tegen haar, als ze onverhoopt toch een gekke sprong maakt... Ik weet het niet. Of misschien hoop ik dat het toch tot haar doordringt of ergens blijft hangen...
Ik ben als de dood dat ze op een gegeven moment het gewoon echt niet meer ziet zitten. Wie heeft dit ook meegemaakt en nog tips? Ik weet dat ze het zelf moet doen, ik probeer haar zoveel mogelijk te steunen, maar het blijft echt zo ontzettend in mijn hoofd zitten...
