Ik word er zo moe van. Mijn argwaan maakt meer kapot dan me lief is. Overal zoek ik wat achter, als er wat is en ik kan er even geen vinger op leggen, bedenk ik hele doemscenario's zonder ook maar eerst logische verklaringen te zoeken. Zoals net, mijn vriend whatsappte me om 11:00 dat hij al is gaan werken. Kom ik net thuis, staat z'n fiets er nog. En in plaats van dat ik dan logische verklaringen ga bedenken, zit ik in mijn hoofd al allerlei scenario's te bedenken dat hij niet is gaan werken, maar wat anders is gaan doen. Wat dan, geen idee. Uiteindelijk is hij gewoon gaan uitvogelen of het een beetje te doen is om met de bus naar werk te gaan zodat hij ook een optie voor slecht weer heeft om op werk te komen, dus niks meer en niks minder. Niks aan de hand. Had ik zelf ook kunnen bedenken.
Op werk ook, als er iemand maar even anders dan anders tegen me doet ben ik als de dood dat er iets is en vervolgens het hele team me tegen me keert ofzo. Ik ben dan ook voor mijn gevoel een soort krampachtig bezig om gezellig te doen terwijl me dat vroeger heel eenvoudig af ging. Tegelijkertijd ben ik ook stiller en veel meer teruggetrokken geworden. Waar ik vroeger een spring in het veld was, hou ik me nu liever meer op de achtergrond.
Als mijn twee leidinggevenden samen overleg hebben en ik loop langs en ze doen gauw de deur dicht, dan ga ik er in eerste instantie al vanuit dat ze het over mij hebben. Terwijl ze het waarschijnlijk gewoon over iets hebben wat mij op dat moment gewoon niks aan gaat.

Ik word er zo moe van. Altijd die argwaan en altijd het gevoel dat mensen het op mij gemunt hebben. Ik durf nergens 100% van te genieten, altijd bang dat er wel weer iets op de loer ligt. Ik ben nooit heel zeker van mezelf geweest, maar de laatste maanden slaat het echt veel te ver door. Het heeft me al vriendschappen gekost, ben bang dat het straks ook nog een m'n baan en m'n relatie gaat kosten.