Ik zou het vreselijk vinden als ik niet zelf mag bepalen wanneer ik dood mag gaan...

Het is voor mij alles behalve taboe. Ik ben blij dat mensen de mogelijkheid krijgen, wanneer er sprake blijkt van ondraaglijk lijden. Wat de laatste jaren enorm in opkomst is en wat ik persoonlijk een hele mooie middenweg vind, is palliatieve sedatie. Hierbij wordt de persoon in slaap gebracht door middel van dormicum en krijgt morfine als pijnbestrijding. Dit is een hele menswaardige manier om te sterven en het is geen euthanasie.

Lady daar ben ik idd ook absoluut een voorstander van. Het oogt voor mijn gevoel ook veel vriendelijker.

Mijn moeder had een euthanasieverklaring getekend. Ik stond daar volledig achter. Bij haar verschoof de grens steeds verder in wat zij zelf nog een "menswaardig" bestaan vond. Ze is uiteindelijk overleden door palliatieve sedatie, zoals Lady hierboven beschrijft. De dagen voor haar overlijden waren vreselijk en had ze eigenlijk willen voorkomen, maar nadat ze eenmaal het infuus met Dormicum gekregen had werd ze heel rustig en is ze rustig in haar slaap overleden.

Voor mij is het dus zeker geen taboe. In mijn ogen is iemand wilsbekwaam wanneer hij of zij nog volledig bij zijn volle verstand is. Ik zou me niet voor kunnen stellen er niet achter te staan wanneer iemand euthanasie zou laten toepassen, wie ben ik om daarover te oordelen. Wat niet wegneemt dat het heel moeilijk is op die manier afscheid van iemand te nemen.
Ik ben heel blij dat dit mogelijk is in Nederland.

Wat is verschil tussen euthanasie en wat jij noemt?

Ik heb vandaag iemand 'mogen' wegbrengen die er voor gekozen heeft het leven te beëindigen.
Ze kwam op het punt dat ze door de Alzheimer niet meer thuis kon blijven wonen bij haar man en naar een verpleeghuis moest. Dit wilde ze absoluut niet en op de vraag wat ze dan wilde was haar antwoord iedere keer; dan hoeft het van mij niet meer/wil ik dood.

Aanvraag is ongeveer 1,5 jaar terug gedaan en goedgekeurd door de kliniek, huisarts en iedereen die erbij komt kijken.

3 weken terug is ze naar de huisarts gegaan dat het niet meer ging/klaar was voor haar en een paar dagen later is de datum geprikt. Dat was afgelopen maandag.

In november is ze 51 geworden.

Volgens mij is euthanasie echt actief een bepaald middel toedienen waardoor je komt te overlijden, terwijl in het voorbeeld van Lady de patiënt steeds meer kalmeringsmiddel/morfine krijgt toegediend waardoor hij in slaap valt en niet meer wakker wordt. Het middel dat gebruikt wordt is dus anders.

Overgings ben ik hartstikke voor.
Zeker in situaties zoals ik hier boven beschreef of bij enorme pijnen door ziekte (bv kanker).

Maar dan wel onder goede begeleiding van een kliniek en/of (huis)arts.

Kan het even niet goed verwoorden. Ben toch nog een beetje emotioneel plus dat ik tussendoor ook nog aan het werk ben.

Ik ben groot voorstander van euthanasie. Hopelijk worden de regels nog soepeler. Ik zou het heel erg vinden om iemand in mijn omgeving te zien lijden die de beslissing niet meer zou 'mogen' maken, maar waarvan ik wist dat hij/zij het wel wil.

En euthanasie in de psychiatrie dan?
In de documentaire benoemde de verpleegkundige dat ze daar absoluut geen voorstander zijn. Een psychiatrische patiënt is nooit uitbehandeld werd er gezegd.

Ben je het daarmee eens?

Bij euthanasie dien je medicatie toe met als doel dat de persoon overlijdt. Bij palliatieve sedatie is het moment van overlijden al in zicht - al kan het best nog een aantal dagen duren - en wordt de persoon door middel van een slaapmiddel (dormicum) in slaap gebracht en wordt er morfine gegeven om de pijn te bestrijden. Het doel is dat hij of zij pijnloos kan overlijden en dat daar geen besef meer van is. Op het moment dat de persoon in slaap wordt gebracht wordt hij of zij in principe ook niet meer wakker. Afscheid nemen doe je dus van te voren en je weet vervolgens niet hoe lang het nog gaat duren voor degene overlijdt.

Die grens lijkt me heel moeilijk te bepalen en ik heb er te weinig kennis van om daar iets zinnigs over te zeggen.
Wel vind ik dat ook een psychiatrisch patiënt ooit uitbehandeld moet kunnen zijn. Althans, die keuze moet er zijn (na een bepaald traject).

Ik denk dat mensen met psychisch lijden ook ondraaglijk kunnen lijden. Nu lijkt suicide daarin vaak de enige uitweg en ik vind het menswaardiger om euthanasie ook voor hen uitvoerbaar te maken. Kijk voor de aardigheid 'Moeders springen niet van flats' terug. Een zeer indrukwekkende en interessante docusoap van een producente wiens moeder zelfmoord pleegde als gevolg van ondraaglijk psychisch lijden.

Precies dat wat jij zegt, Lady.

Ik ben het wel met je eens Lady. Ik vind het oprecht jammer dat ze in de psychiatrie er niet voor open staan. Ik denk juist dat wanneer ze daar ook de patiënt de keus voor euthanasie geven, dit veel zelfdoding bespaard.
Als ik kijk naar mijn oom, ik zou willen dat ze hem toen die kans hadden gegeven. Maar in plaats daarvan heeft hij 7 pogingen moeten doen. Uiteindelijk is het hem gelukt nadat zijn gezin hem wederom heeft gevonden en hem lieten sterven.
Maar jemig wat moet hij geleden hebben al die tijd.

Ik vind het moeilijk want ik ben wel voorstander maar ik snap best dat er veel bij komt kijken.
Ik ga morgen die docusoap eens kijken.

Vreselijk Aurora...

Ja was het ook. Het is nu 10 jaar geleden inmiddels maar zoiets vergeet je nooit meer.

Ik ben echt nog steeds onder de indruk van die levenseindekliniek docu.

.

Misschien even heel kort door de bocht hoor, maar heeft het "je-bent-niet-uitbehandelt-verhaal" ook niet gewoon met geld te maken? Als ze die mensen kwijtraken door euthanasie, verdienen ze er niks meer aan. Toch blijft dat, denk ik, inderdaad lastig. Overigens is euthanasie gen taboe voor mij, maar ik vind het toch wel erg moeilijk om de grens te leggen. Ik kan me er ook niks bij voorstellen, maar ik hoef daar nu niet over na te denken, want ik ben gezond. Als ik nu heel ernstig ziek zou worden, kan ik me voorstellen dat ik er anders in kom te staan.

Ik zou zelf de regie in handen willen hebben en wil misschien toch tijdig 'iets' vastleggen. Het is voor mijn tabor, maar zoals Leipe Loetje aangeeft, vind ik ook de definitie van een grens moeilijk. Voor Mathijs in OML was dat 'niet kunnen lopen' en toen heeft het nog een maand geduurd, terwijl hij zijn grens al voorbij was. Een maand vind ik dan echt lang!

Er is vorig jaar een artikel geweest, volgens mij in LindaNieuws - krijg het in elk geval niet gegoogled, over een zus die afscheid heeft genomen van haar zus die aan een laag zelfbeeld leed. Dat is echt een psychische reden waarvan je zou denken dat het weinig zal voorstellen om dat te fixen. Dat is dus nooit gelukt, ondanks allerlei trajecten en behandelingen. Het afscheid heeft vier maanden geduurd, waarin zus vrolijker dan ooit was. Hierop werd gevraagd of ze weer zin in het leven had gevonden, of ze misschien toch verder wilde en het antwoord was dat ze juist zo gelukkig en vrolijk was, omdat ze wist dat haar leven ging eindigen. Ik vond het interessant en het gaf me een heel ander beeld van euthanasie. edit: Het artikel heet 'De dood van Michelle' en het gaat over Lyanca's zus Michelle. Het is een Volkskrant artikel, ik kan het nu niet volledig lezen.

Ook heb ik het NPODokument Nachtvlinder bekeken, was ook heel interessant, maar ging over iemand die 'toch al' dood zou gaan. Ik vind het mooi dat er ruimte kan zijn om lijden te besparen.

Dat palliatieve sedatie vrij nieuw is, wist ik niet. Mijn oma is 10 jaar geleden zo overleden en mijn oom 6 jaar geleden. Ik dacht eigenlijk dat het altijd zo kon gaan, dat het 'normaal' was.

Dat artikel heb ik destijds in de krant gelezen, inderdaad. Vond het zo mooi om te lezen hoe het ook kan, in plaats van in eenzaamheid een eind aan je leven te maken.

Eens met lady. Gelukkig gaan ze op mijn werk wel redelijk snel mee in een comfort beleid. Dus alles mag niks moet. Iemand het zo comfortabel mogelijk maken nog en starten met een dormicum/morfine pomp.

Maar ook euthanasie heb ik laatst mee gemaakt. Die bewoner wilde zelf en had dat ook geregeld. Ik was die avond aan het werk en wij zijn erbij geweest want dat wilde hij. Werd door 2 artsen gedaan en daarna kwamen er 2 artsen nog schouwen en kijken of alles volgens de regels was verlopen. Dit was ook een arts van iets justitieels geloof ik. We mochten de bewoner na de euthanasie ook niet aanraken. Het was tot de tweede schouwing een soort van plaats delict zoals de eerste arts zei. Totdat alles word vrij gegeven.

Ik vind het mooi dat dat kan want waarom bepalen andere mensen wat voor een ander lijdend is.

Vind het heel erg fijn dat er euthanasie bestaat. Heb het recent persoonlijk meegemaakt en ik was erg blij dat deze persoon de mogelijkheid gekregen heeft en niet verder heeft moeten lijden en van iedereen afscheid heeft kunnen nemen. De crematie was door die persoon zelf geregeld en was heel erg mooi.

Beroepshalve heb ik ook met euthanasie te maken, ik lever de middelen die de artsen nodig hebben om de euthanasie uit te voeren. Zou het fijn vinden als iets op de markt zou komen waardoor de artsen niet meer zelf de spuit hoeven toe te dienen maar iemand iets in kan nemen waardoor hij snel overlijdt. Er bestaat nu wel een drank maar dan moet je nu heel goed kunnen slikken en snel kunnen drinken. De kans bestaat dat het dan een hele tijd duurt voordat je overlijdt (afhankelijk van hoe goed je maagdarmkanaal nog werkt) en dat een arts uiteindelijk toch nog de spuiten toe moet dienen. Het is behoorlijk belastend voor een arts. Je beëindigt namelijk een leven terwijl je het tegenovergestelde gezworen hebt.

Persoonlijk zou ik niet voor palliatieve sedatie kiezen. Heb namelijk al twee keer dit jaar meegemaakt dat een persoon niet rustig insliep maar erg onrustig bleef en bijkwam bij hele hoge doseringen dormicum, haldol en morfine. Dit is iets dat me vreselijk lijkt voor de nabestaanden. Uiteindelijk zijn ze wel rustig geworden maar de weg ernaar toe is vreselijk. Steeds maar weer iets anders proberen of dat wel helpt om iemand rustig te laten inslapen.

Zoals ik ergens anders al een keer gelezen heb. Een huisdier dat ongeneselijk ziek en lijdt geef je een spuitje waarom zou dit dat niet bij een mens kunnen.