Wij hebben er 1 en daar blijft het ook bij. Daar waren we het al over eens voordat we begonnen met zwanger worden.

Mijn zwangerschap was perfect, maar mijn bevalling zelf traumatisch. Ik heb ook nog een slechte nasleep gehad van de bevalling en een huilbaby die huilde van 7 tot 23 uur en alleen stil was als hij een fles had. Daarbij komt nog dat ik een spierziekte heb welke erger is geworden door de verandering van hormonen.

Naast dat onze keuze al vast stond is het lichamelijk niet verantwoord om nog een keer zwanger te zijn.

Bij ons wist iedereen dichtbij ons al dat we maar 1 kindje wilde, dus wij krijgen eigenlijk nooit vragen. Als we wel de vraag krijgen zeggen we gewoon eerlijk dat we altijd maar 1 kindje wilden en soms leg ik uit dat door mijn spierziekte het ook niet verantwoord is om voor nog een kindje te gaan.

Y. vraagt soms wel om een broertje of zusje, maar als ik de nadelen vertel is hij snel genezen

Bij ons blijft het ook bij 1 kindje.
Ik slik medicatie waarbij er een kans is op aangeboren afwijkingen.
We zijn heel blij dat ons eerste kindje gezond is en we durven de 'gok' niet nog een keer te maken.

Wij vertellen het altijd eerlijk als iemand vraagt of we een tweede willen.

Ik ben in november van onze zoon bevallen.
Ik ben nu erg gelukkig en hoef niet nog een kind erbij.
Geen medische/lichamelijke/financiele reden, maar 1 is voor ons gewoon genoeg

Wij willen ook maar een kindje. Ook eigelijk al vanaf het begin. Er is verder niks wat ons tegenhoud voor een tweede. We hebben genoeg plek en de financiën zijn ook goed maar het gevoel is er niet en wij voelen ons al vanaf het begin compleet zo. Het zou natuurlijk over een tijdje kunnen veranderen maar zolang ik geen klappende eierstokken heb blijft het zo.

Ik krijg overigens echt vaak de vraag over een tweede, en ze vragen het ook aan mijn dochter. En wanneer krijg jij een broertje of zusje? En als ik dan zeg nooit dan kijken ze me aan alsof ik gek ben. Gelukkig word het wel minder nu ook omdat ze denk ik ouder word.

Ik denk dat 't er maar bij eentje blijft, voor ons. Ik vind zwanger zijn niet leuk, we wonen vrij klein en één kindje kan je in mijn ogen meer geven dan meerdere.

Bovendien is dit al heel wat voor me. Iedereen die me langer dan 2 jaar kent, weet dat. Ik heb nooit kinderen gewild en zelfs bij deze zwangerschap, had ik zoiets van 'Oké is 't ons gegund, leuk. Zo niet, ook geen man overboord.' We zijn heel erg gelukkig samen, een kindje is een leuke toevoeging maar verder was 't geen hartenwens. Misschien voor m'n vriend wel, trouwens, maar het had bij hem nooit een dealbreaker geweest. Zegt-ie zelf.

Hier ook bewust een kind en we krijgen regelmatig de vraag waarom we geen tweede nemen/krijgen/kiezen/ervoor gaan.

Reden weer weg ivm herkenbaarheid.

Bij ons ook!
Om eigenlijk alle redenen die hier boven al eens genoemd zijn.

Ik vrees dat mijn lichaam er niet van opknapt, ik vind zwanger zijn afgrijselijk, de angst om nog een keer een vroeggeboorte mee te maken is erg groot, we hebben het nu financieel gewoon lekker en kunnen 'gaan en staan' waar we willen, we zouden boven moeten gaan verbouwen enz enz enz.

Ik zeg geen nooit, maar zeg al een hele lange tijd absoluut nee. Komt de wens er ooit wel zien we dan wel weer.

Hier krijg ik ook wel eens de vraag, of er wordt gezegd 'maar vind je dat niet zielig dan? 1 is ook maar zo alleen'.
Uh nee, 1: ik ben ook niet zielig (heb ook geen broers en zussen), en alleen? Is maar net wat je er zelf van maakt. Daarnaast wil een broer of zus hebben ook niet garant staan voor het hebben van een goede relatie met elkaar..
Dus nee.. dat is al helemaal geen reden.

In jullie geval kan ik het me ook heel goed voorstellen wolf. Bij de rest ook wel hoor, maar bij jou heb ik het van "dichtbij" meegemaakt.

Hier ook bewust maar 1 kindje. Ons kindje kwam veel te vroeg en ik was zo ernstig ziek, dat het volgens de artsen een wonder is dat ik het heb overleefd. Door alles is ons kindje blijvend lichamelijk beperkt en heeft een grote motorische achterstand, waardoor ze net zo afhankelijk van ons is als een pasgeboren baby.

Wij hebben een moeilijke start gehad en het heeft ook daarom even geduurd voor ik een band had met mijn kind. Nu heeft ze ook zoveel zorg nodig en we weten ook niet hoe haar toekomst eruit gaat zien, dus hier blijft het bij 1 kindje. Heb genoeg op mijn bordje gehad en kan een tweede kindje niet aan. Ook vind ik het niet eerlijk naar ons kindje toe, zij heeft al veel meegemaakt in haar korte leventje, dus wil haar de aandacht kunnen geven die ze verdiend.

Ik krijg ook regelmatig de vraag wanneer de tweede komt. Mensen lijken niet te begrijpen hoe intensief het zorgen voor een kindje met een beperking is en hoeveel tijd erin gaat zitten. Mensen reageren verbaasd. Ik had eerst ook een beeld van twee of drie kindjes, nu past dat beeld zich langzaam aan aan. Het is goed zo.

Goh Brooke, wat heb jij veel meegemaakt. Lijkt me erg pittig, een kind dat zo hulpbehoevend is. Uit hoe je schrijft kan ik afleiden dat je een sterke en lieve mama bent.

Jeetje Brooke dat wist ik niet. Wat voor lichamelijke beperking heeft je dochter? (als je het niet kwijt wil is begrijpelijk hoor) En ben je zelf wel weer helemaal beter?

Oh Brooke, wat heftig. Ik wist dat ook helemaal niet, lijkt me zeker erg pittig en heel logisch dat dit voor jullie een reden is om het maar bij één kindje te houden hoor.

Ik schrik er van Brooke, ik wist niet dat jullie kleine kanjer er een beperking aan over gehouden heeft.
Wil je er iets over kwijt?
Ik snap jullie keuze heel goed!

Onze dochter heeft cerebrale parese/ tonusregulatiestoornis.

Nee klopt dat jullie dat niet weten, ben door deze situatie erg weinig op het forum geweest vorige jaar en was er ook niet klaar voor denk ik om er wat over los te laten. Toen ik ook een PM kreeg laatst dat ik word gemist, begon ik weer een beetje mee te posten en merk dat het toch ook wel goed is om weer terug te zijn.
Er is zoveel te vertellen, denk dat ik er een keer beter een apart topic voor kan open hoe het met ons gaat.
Lief jullie reacties.

Ook goed om te weten dat we niet de enige zijn die het bij 1 kindje houden, lijkt inderdaad een soort taboe op te liggen. Vind dat jullie allemaal een goede reden hebben om het er bij 1 te houden, wat de situatie ook is. Vind dat mensen zich niet zo moeten opdringen soms en dat iedereen dat zelf wel voor zich kan bepalen wat voor hen het beste is.